Oι Ελληνες στην παρούσα περίοδο είναι και δηλώνουν δυσαρεστηµένοι για την ακρίβεια στην καθηµερινότητά τους και την έλλειψη οράµατος στη στρατηγική θεώρηση για τη χώρα. Υπάρχουν δυνάµεις στην κοινωνία και σε µερίδα των µίντια, ειδικά των κοινωνικών δικτύων, που εξωθούν σε ένα κίνηµα εξέγερσης. Κανείς όµως δεν αναλαµβάνει ένα τέτοιο ρίσκο, µετά την περιπέτεια των µνηµονίων.

Ουσιαστικά οι Ελληνες στην πλειονότητά τους έχουν δίκιο. Το κόστος ζωής τρέχει µε µεγαλύτερη ταχύτητα από την αύξηση των εισοδηµάτων τους και τα καρτέλ στην αγορά (τράπεζες, ενέργεια, υπηρεσίες, τρόφιµα) δεν δείχνουν διάθεση να περιορίσουν την κερδοσκοπική τους βουλιµία, µε την κυβέρνηση να µην πετυχαίνει µια θεαµατική ανάσχεση.

Η διακυβέρνηση Μητσοτάκη, παρά και τον έναν ανασχηµατισµό που ήδη έχει επιχειρηθεί, δεν έχει την επιτυχία, τον συντονισµό και την επάρκεια στη διαχείριση µεγάλων κρίσεων της πρώτης τετραετίας. Σηµειωτέον όµως ότι δεν έχουµε µεγάλες κρίσεις, όπως αυτήν της µετωπικής µε την Τουρκία, την πανδηµία, την κήρυξη νέων πολέµων στην περιοχή ή διεθνώς. Από την άλλη, ο πρωθυπουργός και τα επιτελεία του δεν κάνουν εντυπωσιακές εξαγγελίες, δεν ανοίγουν το «θησαυροφυλάκιο» να ρίξουν λεφτά στον λαό µε το ελικόπτερο, δεν αλλάζουν µε µαγικό ραβδί τη λειτουργία του κράτους.

Οι Ελληνες θα ήθελαν να ξυπνήσουν αύριο το πρωί και να βρεθούν σε µια άλλη χώρα. Ταυτόχρονα όµως οι κάτοικοι αυτής της άλλης χώρας θα ήθελαν να είναι ίδιοι µε αυτούς της σηµερινής χώρας. Να έχουν την ίδια νοοτροπία και τις ίδιες συνήθειες. Ο κ. Μητσοτάκης τούς φαίνεται λίγο κουρασµένος, λίγο αµήχανος και σίγουρα απογοητευτικά λειτουργικός.

Οι Ελληνες έχουν κουραστεί από αυτή την κανονικότητα, που σίγουρα δεν καλύπτει όλες τις ανάγκες τους, αλλά, από την άλλη, και αυτό είναι το πρόβληµα, δεν τους πετάει και στα... βράχια. Επαναστατούν λοιπόν στα πληκτρολόγια, αγανακτούν στους δρόµους, γκρινιάζουν στις παρέες, αλλά και στους πολιτικούς, αν τους συναντήσουν µπροστά τους ή και ψηφιακά, και περιµένουν την κυβέρνηση τουλάχιστον να λύσει τα προβλήµατα για τα οποία έχει δεσµευθεί. Ακρίβεια, Υγεία, Παιδεία, ασφάλεια, µετανάστευση, λειτουργία του κράτους, υποδοµές.

Εκλογές δεν προβλέπονται, ούτε έχουν διάθεση να τους προκύψουν, τουλάχιστον µέχρι το 2027, οπότε, αν και κλονισµένος ως προς την εµπιστοσύνη τους, ο πρωθυπουργός τους θα τους έχει εξασφαλίσει: Μέσο µισθό στα 1.500 ευρώ, αυξηµένο στα 1.000 ευρώ βασικό µισθό, υγιή δηµόσια οικονοµικά µε ανεκτά ιδιωτικά εισοδήµατα, δρόµους, µετρό, λεωφορεία και ούτω καθεξής. Η εξέγερση µε την έννοια αυτή µπορεί να περιµένει, αφού έχει ρίσκο, άσε που µε τη συνεχή γκρίνια όλο και κάποιος φόρος πέφτει, όλο και κάποιο επίδοµα προστίθεται, όλο και κάποια φωνή από το Μαξίµου κινητοποιεί τους αυτάρεσκους υπουργούς.

Η πολιτική για τους Ελληνες είναι πλέον µια µάλλον αδιάφορη διαδικασία. ∆εν παρουσιάζει τις συγκινήσεις και το θέαµα, µε την έννοια του «δράµατος» που είχαν συνηθίσει στο παρελθόν. Αυτό όµως δεν συµβαίνει µόνον εδώ, αλλά και στην Ευρώπη. Σκέπτονται οι Ελληνες «αν ήταν εδώ Γερµανία, µε ετοιµόρροπη κυβέρνηση συνασπισµού, ή Γαλλία, που ψάχνουν για µήνες πρωθυπουργό, τι θα γινόταν;». Πέραν αυτού, µε την παλιά µέθοδο των τριών, που µαθαίνουν στο σχολείο, αν δεν είχαµε Μητσοτάκη, τι θα είχαµε; Ανδρουλάκη, Κασσελάκη ή σύµπλεγµα σε κυβέρνηση συνασπισµού των δύο µε Τσίπρα; Μήπως Μητσοτάκη - Ανδρουλάκη; Το ακραίο, Μητσοτάκη - Βελόπουλο;

Ας χαλαρώσουµε και ας συνεχίσουµε την γκρίνια. Τουλάχιστον έχουµε κυβέρνηση, άλλοι δεν έχουν ούτε καν αυτό…

Δημοσιεύτηκε στα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ