Η επιτοµή µιας παρέας losers
Άρθρο γνώμης
Ο ΣΥΡΙΖΑ διαλύεται και τώρα πλέον δεν υπάρχει ούτε καν αυτός που κρατά τα κλειδιά της Κουµουνδούρου
Ο ΣΥΡΙΖΑ χωρίς δεύτερη κουβέντα διαλύεται. Αυτό είναι λογικό, αφού έχει αποσυρθεί από την πολιτική για πολύ µεγάλο διάστηµα και ασχολείται µε τον εαυτό του, την προσωπική µαταιοδοξία των στελεχών του και παιχνίδια παρασκηνίου µε τη συµµετοχή και επιχειρηµατικών κύκλων, που θα µπορούσαν να σχολιασθούν ως παιχνίδια διαπλοκής αν είχαν κάποιο διά ταύτα.
Αλλά τελικά µοιάζουν µε πρώτες απόπειρες «µαθητευόµενων µάγων» που φιλοδοξούν να εµπλακούν στη διαδοχή των κυβερνήσεων στην Ελλάδα τις επόµενες δεκαετίες. Για όσους τους αρέσουν οι ιστορίες του «βαθέος συστήµατος», θυµίζουµε ότι οι κύκλοι επιρροής είναι παραδοσιακά οριζόµενοι χρονικά σε εικοσαετίες. Άρα τώρα µιλάµε ουσιαστικά για γεωπολιτικούς, πολιτικούς, οικονοµικούς και επιχειρηµατικούς συσχετισµούς στο παρασκήνιο που αφορούν την περίοδο 2027-2047.
Αφήνοντας στην άκρη το «φροντιστήριο εµπειριών» ενός υπό συγκρότηση συστήµατος ισχύος και επιρροής του παρασκηνίου, ας µείνουµε στα έργα και τις ηµέρες µιας «παρέας losers», που έχουν πολιτική καταγωγή από την ανανεωτική Αριστερά, ειδικά τον άλλοτε κύκλο Μπανιά, αποτελούν τον πυρήνα του συνασπισµού των συνιστωσών που ονοµάσθηκε σε κάποια στιγµή ΣΥΡΙΖΑ και απέκτησε δυναµική και εκλογική επιρροή επί των ηµερών της κατάρρευσης του διπολικού παραδοσιακού κοµµατικού συστήµατος της Μεταπολίτευσης, όταν η χώρα βρέθηκε σε χρεοκοπία και µνηµόνια που ανέλαβαν από κοινού Νέα ∆ηµοκρατία και ΠΑΣΟΚ µε κυβερνήσεις συνασπισµού για να τη σώσουν.
Ο ΣΥΡΙΖΑ υπό την ηγεσία Τσίπρα κατόρθωσε σε αυτό το σκηνικό θεσµικής απαξίωσης να πετύχει τη «για πρώτη φορά Αριστερά» στη διακυβέρνηση, κλείνοντας έναν πολύ µακρύ πολιτικό κύκλο, που ξεκίνησε από το τέλος του εµφυλίου, βρήκε θεσµική ευταξία µετά το 1974 και έκλεισε οριστικά µε την ανάληψη της εξουσίας από τον ΣΥΡΙΖΑ το 2015-2019. Ο ΣΥΡΙΖΑ το 2015 προχώρησε σε µια κυβέρνηση συνασπισµού µε ένα δεξιό σχήµα, τους Ανεξάρτητους Έλληνες του Πάνου Καµµένου και όχι µε το δογµατικά ηγεµονικό στη διακυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, µε αποτέλεσµα να σχηµατισθεί και να εµπεδωθεί το «αντι-ΣΥΡΙΖΑ» µέτωπο από την Κεντροαριστερά και την Κεντροδεξιά, ως άξονας συστηµικών, ορθολογικών δυνάµεων που εγγυούνταν την ευρωπαϊκή συνοχή της χώρας. Το ΠΑΣΟΚ δεν συνήλθε ποτέ µέχρι σήµερα από τη µνηµονιακή πτώση, ενώ η Νέα ∆ηµοκρατία εκλέγοντας τον «εκτός λίστας» Κυριάκο Μητσοτάκη στην ηγεσία της πέτυχε ένα πολύ σηµαντικό και µε διάρκεια restart, που της έδωσε αρχικά πολιτική επιρροή και στη συνέχεια κυβερνητική ηγεµονία µέχρι και σήµερα ή καλύτερα µε ορίζοντα το 2027.
Ο ΣΥΡΙΖΑ από τις εκλογές του 2019 ακόµη και παρά τα υψηλά ποσοστά αποδοχής του, ως αξιωµατική αντιπολίτευση που παραµένει µέχρι και σήµερα, αν και έχει αποδειχθεί ανάξιος για αυτόν τον ρόλο, άφησε την πολιτική και τη στρατηγική για τη χώρα και άρχισε να ασχολείται µε τον εαυτό του. Πώς από συνασπισµός των συνιστωσών θα γίνει ενιαίο κόµµα και πώς θα µοιράσουν τις ζώνες επιρροής οι οµάδες στελεχών στο εσωτερικό του. Επίσης αν, πώς και µε ποιους θα βρει τον δρόµο από την «επαναστατική» περίοδο της κυβέρνησης συνασπισµού µε τους ΑΝΕΛ και θα φθάσει στην πιο συστηµική µε τη σύγκλιση µε το ΠΑΣΟΚ και µια νέα κυβέρνηση συνασπισµού απέναντι στην ηγετική Κεντροδεξιά του Μητσοτάκη. Το 2023 µε τις διαδοχικές εκλογές έφθασε και αυτή η παρέα των losers δεν είχε καταλήξει σε ένα ορατό αποτέλεσµα ως προς την εσωκοµµατική διαδικασία.
Οι πολίτες κρατούν τον ΣΥΡΙΖΑ αξιωµατική αντιπολίτευση, παραιτείται ο Τσίπρας από την ηγεσία υπέρ µιας νέας εποχής, εκλέγεται από το πουθενά ο Κασσελάκης και ξεκινά και πάλι ο εσωκοµµατικός αγώνας για την αποκαθήλωση του Κασσελάκη και τις ζώνες επιρροής εντός του κόµµατος. Το κόµµα εύλογα διαλύεται και τώρα πλέον δεν υπάρχει ούτε καν αυτός που κρατά τα κλειδιά της Κουµουνδούρου. Η παραδοσιακή Αριστερά του 3% ψάχνει την «τρύπα» της για να νιώσει άνετα, υπαρξιακά, πολιτικά και κοµµατικά επίσης στο 3%-5%.
Οι losers στο προσκήνιο…
Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή
Αλλά τελικά µοιάζουν µε πρώτες απόπειρες «µαθητευόµενων µάγων» που φιλοδοξούν να εµπλακούν στη διαδοχή των κυβερνήσεων στην Ελλάδα τις επόµενες δεκαετίες. Για όσους τους αρέσουν οι ιστορίες του «βαθέος συστήµατος», θυµίζουµε ότι οι κύκλοι επιρροής είναι παραδοσιακά οριζόµενοι χρονικά σε εικοσαετίες. Άρα τώρα µιλάµε ουσιαστικά για γεωπολιτικούς, πολιτικούς, οικονοµικούς και επιχειρηµατικούς συσχετισµούς στο παρασκήνιο που αφορούν την περίοδο 2027-2047.
Αφήνοντας στην άκρη το «φροντιστήριο εµπειριών» ενός υπό συγκρότηση συστήµατος ισχύος και επιρροής του παρασκηνίου, ας µείνουµε στα έργα και τις ηµέρες µιας «παρέας losers», που έχουν πολιτική καταγωγή από την ανανεωτική Αριστερά, ειδικά τον άλλοτε κύκλο Μπανιά, αποτελούν τον πυρήνα του συνασπισµού των συνιστωσών που ονοµάσθηκε σε κάποια στιγµή ΣΥΡΙΖΑ και απέκτησε δυναµική και εκλογική επιρροή επί των ηµερών της κατάρρευσης του διπολικού παραδοσιακού κοµµατικού συστήµατος της Μεταπολίτευσης, όταν η χώρα βρέθηκε σε χρεοκοπία και µνηµόνια που ανέλαβαν από κοινού Νέα ∆ηµοκρατία και ΠΑΣΟΚ µε κυβερνήσεις συνασπισµού για να τη σώσουν.
Ο ΣΥΡΙΖΑ υπό την ηγεσία Τσίπρα κατόρθωσε σε αυτό το σκηνικό θεσµικής απαξίωσης να πετύχει τη «για πρώτη φορά Αριστερά» στη διακυβέρνηση, κλείνοντας έναν πολύ µακρύ πολιτικό κύκλο, που ξεκίνησε από το τέλος του εµφυλίου, βρήκε θεσµική ευταξία µετά το 1974 και έκλεισε οριστικά µε την ανάληψη της εξουσίας από τον ΣΥΡΙΖΑ το 2015-2019. Ο ΣΥΡΙΖΑ το 2015 προχώρησε σε µια κυβέρνηση συνασπισµού µε ένα δεξιό σχήµα, τους Ανεξάρτητους Έλληνες του Πάνου Καµµένου και όχι µε το δογµατικά ηγεµονικό στη διακυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, µε αποτέλεσµα να σχηµατισθεί και να εµπεδωθεί το «αντι-ΣΥΡΙΖΑ» µέτωπο από την Κεντροαριστερά και την Κεντροδεξιά, ως άξονας συστηµικών, ορθολογικών δυνάµεων που εγγυούνταν την ευρωπαϊκή συνοχή της χώρας. Το ΠΑΣΟΚ δεν συνήλθε ποτέ µέχρι σήµερα από τη µνηµονιακή πτώση, ενώ η Νέα ∆ηµοκρατία εκλέγοντας τον «εκτός λίστας» Κυριάκο Μητσοτάκη στην ηγεσία της πέτυχε ένα πολύ σηµαντικό και µε διάρκεια restart, που της έδωσε αρχικά πολιτική επιρροή και στη συνέχεια κυβερνητική ηγεµονία µέχρι και σήµερα ή καλύτερα µε ορίζοντα το 2027.
Ο ΣΥΡΙΖΑ από τις εκλογές του 2019 ακόµη και παρά τα υψηλά ποσοστά αποδοχής του, ως αξιωµατική αντιπολίτευση που παραµένει µέχρι και σήµερα, αν και έχει αποδειχθεί ανάξιος για αυτόν τον ρόλο, άφησε την πολιτική και τη στρατηγική για τη χώρα και άρχισε να ασχολείται µε τον εαυτό του. Πώς από συνασπισµός των συνιστωσών θα γίνει ενιαίο κόµµα και πώς θα µοιράσουν τις ζώνες επιρροής οι οµάδες στελεχών στο εσωτερικό του. Επίσης αν, πώς και µε ποιους θα βρει τον δρόµο από την «επαναστατική» περίοδο της κυβέρνησης συνασπισµού µε τους ΑΝΕΛ και θα φθάσει στην πιο συστηµική µε τη σύγκλιση µε το ΠΑΣΟΚ και µια νέα κυβέρνηση συνασπισµού απέναντι στην ηγετική Κεντροδεξιά του Μητσοτάκη. Το 2023 µε τις διαδοχικές εκλογές έφθασε και αυτή η παρέα των losers δεν είχε καταλήξει σε ένα ορατό αποτέλεσµα ως προς την εσωκοµµατική διαδικασία.
Οι πολίτες κρατούν τον ΣΥΡΙΖΑ αξιωµατική αντιπολίτευση, παραιτείται ο Τσίπρας από την ηγεσία υπέρ µιας νέας εποχής, εκλέγεται από το πουθενά ο Κασσελάκης και ξεκινά και πάλι ο εσωκοµµατικός αγώνας για την αποκαθήλωση του Κασσελάκη και τις ζώνες επιρροής εντός του κόµµατος. Το κόµµα εύλογα διαλύεται και τώρα πλέον δεν υπάρχει ούτε καν αυτός που κρατά τα κλειδιά της Κουµουνδούρου. Η παραδοσιακή Αριστερά του 3% ψάχνει την «τρύπα» της για να νιώσει άνετα, υπαρξιακά, πολιτικά και κοµµατικά επίσης στο 3%-5%.
Οι losers στο προσκήνιο…
Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή
