Παιδιά µοναχικά. Μεγαλωµένα στην ατµόσφαιρα της υστερίας ενηλίκων που αναζητούν µια επόµενη ηµέρα µαταιοδοξίας και κυριαρχίας έναντι των άλλων. Ένας κόσµος που η απληστία και η αυτοεπιβεβαίωση αποτελούν τις µοναδικές του αξίες. Οικογένειες ιδιωτών. Αρχές και έθιµα απαξιωµένα. ∆άσκαλοι που αναπαραγάγουν µια µανιέρα της κενότητας. Χωρίς ψυχή. Αυτοαναφορικότητα παντού. Και ταυτόχρονα γκρίνια, απαξία και εξάρτηση από αυτό που δεν έχουµε. Και τα παιδιά στο κλειστό δωµάτιο να αναζητούν απαντήσεις από γονείς που δεν προλαβαίνουν να ασχοληθούν µαζί τους. Οι Κυριακές, µια ηµέρα ακόµη, απλώς χωρίς σχολείο. Βόλεµα για τους κουρασµένους και τόσο απασχοληµένους µε τις φιλοδοξίες τους γονείς.

∆ιαζύγια, καβγάδες, κουλτούρα της ακύρωσης. Οι τάξεις συνδέονται στην Ελλάδα, όχι µόνον στην Ελλάδα, στον κόσµο της ∆ύσης, µέσα από την αποτυχία τους να δώσουν βιώµατα, αξίες και ενδιαφέρον στις νέες γενιές. Πώς δοµείται ένας loser; Μέσα από τη διάχυτη απαισιοδοξία και αποξένωση που του δηµιουργεί το πέρασµα της µαταιοδοξίας των άλλων, πολύ περισσότερο των γονέων του σε αυτόν. Αυτοί ονειρεύονται για τον εαυτό τους. Και ο µικρός ή η µικρή που έχει εγκαταλειφθεί από νήπιο σε κάποιον παιδικό σταθµό; Και µετά στο ολοήµερο σχολείο; Σε κάποια πανεπιστηµιούπολη στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό;

Σκιές σε έναν τοίχο που χρωµάτισαν άλλοι και δεν σε αφορά. Από εκεί ξεκινά η αντίδραση. Και µετά; Απέραντες ώρες στα video game που υµνούν τη βία. Την παρουσιάζουν ως κάτι φυσικό. Όπως παίρνεις ανάσα για να κρατιέσαι στη ζωή. Και µετά οι ταινίες. Το αίµα, η εχθρότητα, οι ήρωες χωρίς αναστολές. Και µετά τα σόσιαλ µίντια που διδάσκουν τον βαρβαρισµό στην πραγµατική ζωή. Τα ίδια µέσα στα οποία περνούν τον ελάχιστον ελεύθερο χρόνο τους και οι γονείς. Σχέσεις χωρίς αγγίγµατα. Ψυχές χωρίς συναισθήµατα. Ερµητισµός και απαξίωση παντού. Μετριότητες παρουσιάζουν τον εαυτό τους ως αυθεντίες. Ανευθυνο-υπεύθυνοι καθορίζουν τη ζωή σου µε διάθεση επιβολής έναντι όλων. Στα παιδικά ή µετά στα εφηβικά µάτια ήρωες καταλήγουν αυτοί οι απολύτως βίαιοι, αποφασισµένοι τύποι που σκοτώνουν και σκοτώνονται χωρίς καµία σηµασία. Η κουλτούρα της βίας διδάσκεται. Η κουλτούρα της αρµονίας βιώνεται. Σηµαντική διαφορά που καθορίζει το µέλλον ενός νέου ανθρώπου. Πώς θα καταλάβουµε αν απέτυχε ο πολιτισµός µας; Θα το δούµε στα µάτια και τα βιώµατα των παιδιών µας. Ψάχνουν επιβεβαίωση µέσα από τη βία. Ηγεσία και ένταξη στην οµάδα µέσα από το έγκληµα. Την αυθαιρεσία. Την άρνηση κάθε κανονικότητας.

∆εν µιλάµε για πολιτική. Ούτε για παιδεία. Μιλάµε για την αστοχία ενός µοντέλου. Στην Ελλάδα; Στον κόσµο; Ποιος ενδιαφέρεται; Όπου κι αν βρίσκεσαι, τα ίδια video games παίζεις. Τις ίδιες ταινίες βλέπεις. Την ίδια γλώσσα των δρόµων µιλάς. Πού βρίσκεται η γραµµή που κάνει κάποιον περιθωριακό; Στα όνειρα ή τους εφιάλτες του. Γιατί οι νέες γενιές αγαπούν τη βία και τη δεξιά ακρότητα; Επειδή αυτό τους έδειξαν οι προηγούµενες γενιές µε τις βεβαιότητες και τον αρνητισµό τους. Το δικό τους imperium χτυπούν στους δρόµους οι νεαροί χούλιγκαν, οι εκτός ελέγχου εθνικιστές, οι «κόκκινοι» κουκουλοφόροι που συγκρούονται µε την Αστυνοµία ή δέρνουν συµφοιτητές τους.

Χθες οδηγήθηκαν στην Εισαγγελία Θεσσαλονίκης 28 µέλη της οργάνωσης «Defend Salonica». Από αυτούς οι 13 ανήλικοι. Βιαιοπραγίες, ρατσισµός, ληστείες, αυθαιρεσίες. Οργάνωση, καθοδήγηση, στρατολόγηση ο κώδικας της οργάνωσης. Εθνικιστές αυτοί. Στην Αθήνα, στη Νοµική και το Πολυτεχνείο µέλη των «αντιφα», «κόκκινοι» αντιεξουσιαστές, αυτοί δέρνουν και καταστρέφουν ό,τι βρουν µπροστά τους. Το «αυγό του φιδιού» θα πουν κάποιοι. Μήπως, όµως, τελικά δεν είναι θέµα ιδεολογίας, αλλά µοναξιάς και ακύρωσης; 

Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή