Παρά τις προσπάθειες που εξελίσσονται ειδικά από την Ουάσινγκτον και την προεδρία Τραµπ να υπάρξει εκεχειρία και στη συνέχεια ειρηνευτικές συµφωνίες σε πιο παλιά µέτωπα, όπως αυτό της Ουκρανίας - Ρωσίας και το άλλο στη Γάζα, προκύπτουν νέα µέτωπα πολέµου ιδιαίτερης µάλιστα οξύτητας και έντασης. Για παράδειγµα, η σύγκρουση Ινδίας - Πακιστάν. Ο ανταγωνισµός των δύο κεντρικών δυνάµεων στην Ασία, που κατά έναν παράλογο τρόπο µάλιστα διαθέτουν πυρηνικά, δεν είναι κάτι καινούργιο. Όµως η θερµή σύγκρουση µεταξύ τους στην παρούσα συγκυρία διεθνούς αναταραχής, δηµιουργεί νέα δεδοµένα και συσχετισµούς πολύ ευρύτερους από τη γεωπολιτική περιφέρεια της κεντρικής Ασίας. Το πολεµικού τύπου µέτωπο που άνοιξε, δεν θα πρέπει να θεωρηθεί άσχετο µε τον ευρύτερο ανταγωνισµό ΗΠΑ - Κίνας.

Και µπορεί στην Ελβετία το Σαββατοκύριακο να συζητούσαν αντιπροσωπείες των δύο υπερδυνάµεων για να βρεθούν τρόποι και συγκλίσεις προκειµένου να περιορισθεί η ένταση και η ευρύτητα του εµπορικού πολέµου µε τη συνεχή ανακοίνωση δασµών, αλλά το Πεκίνο χρειάζεται πεδία έντασης για να προωθήσει τη γεωπολιτική στρατηγική του. Ουσιαστικά για να εµπεδώσει ζώνες επιρροής σε χώρες, οµάδες κρατών και προπάντων εµπορικές και οικονοµικές διαδροµές σε όλο τον πλανήτη. Ειδικά σε κάποια κοµβικής σηµασίας περάσµατα. Αντίθετα, οι ΗΠΑ υπό την ηγεσία Τραµπ επιθυµούν να κλείσουν τα µέτωπα του πολέµου και να επικεντρωθούν στις εµπορικές και οικονοµικές πιέσεις για άντληση σπάνιων γαιών και απεγκλωβισµό της οικονοµίας και της παραγωγικής τους διαδικασίας από τις αγκυλώσεις της παγκοσµιοποίησης των προηγούµενων δεκαετιών που έχουν ευνοήσει την Κίνα, οδηγώντας σε κατάσταση δηµοσιονοµικής κρίσης και εµπορικής υποχώρησης τις ΗΠΑ.

Ο τρόπος που κινείται η κοµµουνιστική ηγεσία του Πεκίνου δεν είναι διαφανής. Όχι µόνον στις τεχνολογίες που έχει αρχίσει να πείθει ότι είναι σε θέση να πετυχαίνει «ισοδύναµο τετελεσµένο», καθώς και αιφνιδιασµούς στο κόστος των καινοτοµιών, έναντι των ΗΠΑ. Αλλά και γεωπολιτικά για το πώς κινείται η επιρροή της Κίνας, για παράδειγµα, στην υλοποίηση της κεντρικής στρατηγικής «ένας δρόµος, µια ζώνη». Οι ΗΠΑ κινούνται, όπως έχει ήδη διαφανεί από τους πρώτους µήνες της προεδρίας Τραµπ στην παραδοσιακή λογική των ναυτικών δυνάµεων. Αντίθετα, η Κίνα, ενώ πλήττει όπου µπορεί τη δυτική εν γένει επιρροή και έλεγχο της ∆ύσης και των ΗΠΑ, κινείται ως κεντρική ηπειρωτική δύναµη αναζητώντας πρώτες ύλες και έλεγχο υποδοµών και οικονοµιών που θα της δώσουν την παγκόσµια ηγεσία µέσα στην επόµενη εικοσαετία. Οι στρατηγικές, ενεργειακές, εµπορικές και διαµετακοµιστικές προτεραιότητες της Κίνας από την Ανατολή προς τη ∆ύση περνούν από τη ∆υτική Ασία και την Ανατολική Μεσόγειο προς την Ευρώπη.

Την προηγούµενη δεκαετία η Κίνα απέκτησε βαθµηδόν πλήρη επιρροή στο ισλαµικό Πακιστάν, ακόµη και στα λιµάνια του. Την ίδια περίοδο βαθµηδόν η στρατηγική των ΗΠΑ κινήθηκε προς την Ινδία που σήµερα πλέον για τους Αµερικανούς και τους συµµάχους τους στη Μεσόγειο και την εγγύς Ανατολή αποτελεί και διακηρύσσεται ως η «νέα Κίνα». Το Πεκίνο, όµως, αντιδρώντας στις περίφηµες «συµφωνίες του Αβραάµ» της πρώτης περιόδου Τραµπ, βαθµηδόν κατόρθωσε να αποκτήσει έλεγχο στην απολύτως φιλόδοξη αλλά οικονοµικά και δηµοσιονοµικά ασταθή και προβληµατική Τουρκία. Στην παρούσα φάση, πλέον, και ενώ εξελίχθηκε η νέα θερµή σύγκρουση Πακιστάν – Ινδίας, οι αµερικανικές υπηρεσίες πληροφοριών αισθάνθηκαν ισχυρή ενόχληση για το γεγονός ότι η Τουρκία, διακριτικά, τροφοδοτούσε µε συγκεκριµένους στρατιωτικούς εξοπλισµούς τον στενό της σύµµαχο Πακιστάν. Το επόµενο χρονικό διάστηµα θα γίνει µε µεγαλύτερη σαφήνεια αντιληπτό ότι η παραδοσιακή αντιπαράθεση Ελλάδας - Τουρκίας για τα ναυτικά µίλια και τις ΑΟΖ θα αποκτήσει επιπλέον περιεχόµενο. Επίσης, το ζήτηµα της στρατιωτικοποίησης των ελληνικών νησιών στο Αιγαίο. Η σύγκρουση του άξονα Κίνας – Πακιστάν - Τουρκίας µε τις χώρες του IMEC από Ελλάδα µέχρι Ινδία θα καθορίσει εξελίξεις και θα κρίνει στρατηγικές συµµαχίες.


Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή