Οι εκσυγχρονιστικές κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ της εποχής Σηµίτη και µετά έχασαν το στοίχηµα της ιστορίας να δηµιουργήσουν συνθήκες µιας διαφορετικής, ισχυρής Ελλάδας, γιατί δεν είχαν όραµα και προπάντων αντίληψη για τον χαρακτήρα και την ταυτότητα της χώρας. Όλα κατέληξαν σε µια φούσκα που έσκασε µε τη δηµοσιονοµική χρεοκοπία των αρχών της προηγούµενης δεκαετίας. Αντίστοιχα, οι κυβερνήσεις της κεντροδεξιάς Νέας ∆ηµοκρατίας φέρουν σοβαρή ευθύνη για την όλη εξέλιξη της χώρας, γιατί από την αφετηρία της Μεταπολίτευσης, εξαιτίας προσωπικών εµµονών της ηγεσίας τους αλλά και αβελτηρίας να αντιληφθούν την «κατάσταση των πραγµάτων», να µεταφράσουν εν ολίγοις τα χρώµατα της σηµαίας της σε πραγµατικές στρατηγικές, αρνήθηκαν και ναρκοθέτησαν τη σχέση της ελληνικής ναυτιλίας και την ελίτ των Ελλήνων όπου γης εφοπλιστών, προκειµένου να ελέγξουν µικροπολιτικά και εξουσιαστικά τη χώρα στη βάση µιας αδιέξοδης πόλωσης µε τον κοµµατικό µηχανισµό του ηγεµονικού ΠΑΣΟΚ.

Η πραγµατικότητα αυτή επί πολύ µακρά και κρίσιµη περίοδο 40 ετών και παρά τον πακτωλό των δισ. ευρώ από τα κοινοτικά ταµεία δεν οδήγησε την Ελλάδα σε µια νέα εθνική αφετηρία κλέους αλλά σε µέτρια διαχείριση, αναξιοκρατία και «µικροµεγαλισµό», που κατέληξε σε µια απέραντη φαυλότητα. Όχι µόνον πολιτικά, επιχειρηµατικά, δοµικά, αλλά προπάντων κοινωνικά, µε πρότυπα πλήρους µιµητισµού και προσπάθεια φτηνής αντιγραφής ξένων δεδοµένων. Πέραν των άλλων, η ευρωπαϊκή Ελλάδα της Μεταπολίτευσης διακρίθηκε από τη σύγχυση ότι εξέλιξη και πρόοδος ήταν η ισοπέδωση των προτύπων της Ιστορίας, των παραδόσεών της, της εθνικής αυτοπεποίθησης.

Έφθασε να είναι µια χώρα µε ηγεσίες και ελίτ που αναζητούσαν την εθνική τύχη στην ενδοχώρα των Βαλκανίων, µακριά από τις θάλασσες, µε κάτι προβαλλόµενους «αυτοδηµιούργητους» που το µόνον που γνώριζαν ήταν η µαταιοδοξία και οι δηµόσιες σχέσεις µε τους σκιώδεις ανθρώπους των διαδρόµων του κοµµατικού συστήµατος. Η συνολική αυτή αποτυχία της κεντρικής πολιτικής στρατηγικής και της εµπάθειας απέναντι στην πραγµατική ισχύ και την επιτυχία οδήγησε στο σοκ της κατάρρευσης της ευρωπαϊκής Ελλάδας αλλά και στην αφετηρία της επανεκκίνησής της σε µια άλλη εποχή, µε πρώτο σταθµό, πλέον, το 2030. Την ευθύνη της αποκατάστασης της σταθερότητας και του προφίλ της χώρας αρχικά και της δηµιουργίας βάσιµων προσδοκιών για την προοπτική της µε στρατηγικό ορίζοντα την έξοδο από την εποχή της θλίψης και της απαξίας των µνηµονίων ανέλαβε, µε πλήρη αρµοδιότητα από τους ψηφοφόρους σε διαδοχικές εκλογές, ως πρωθυπουργός ο κ. Κ. Μητσοτάκης. Ένας πολιτικός σαφώς της µεταπολιτευτικής αλλά και της µεταψυχροπολεµικής εποχής.

Στην παρούσα φάση και ύστερα από όσα έχουν επιτευχθεί, µε την Ελλάδα να έχει πετύχει τη µεγάλη επιστροφή στις διεθνείς αγορές και τα ευρωπαϊκά σαλόνια, τα ναυπηγεία ανοιχτά και σε τροχιά ισχυροποίησης και µε αµερικανική βοήθεια πέραν της παρουσίας Ελλήνων εφοπλιστών, τις Ένοπλες ∆υνάµεις σε φάση πλήρους αναβάθµισης, υπάρχει την επόµενη Τρίτη στη Νέα Υόρκη µια συνεδρίαση που χαρτογραφεί το µέλλον της χώρας.

Ο λόγος για το Συµβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, που η Ελλάδα θα βρεθεί στην προεδρία ως µη µόνιµο µέλος µε θέµα στην ατζέντα: «Ενισχυµένη Ασφάλεια στη Θάλασσα µέσω ∆ιεθνούς Συνεργασίας για Παγκόσµια Σταθερότητα». Ο πρωθυπουργός κ. Μητσοτάκης όχι µόνον προεδρεύει στη συζήτηση, αλλά φυσικά τοποθετείται και για θέµατα ∆ιεθνούς ∆ικαίου της Θάλασσας αλλά και ασφάλειας στη διεθνή ναυσιπλοΐα. Στην ίδια συζήτηση, όµως, θα είναι παρούσα και θα µιλήσει και η πρόεδρος της Ένωσης των Ελλήνων Εφοπλιστών, Μελίνα Τραυλού.

Η Ελλάδα είναι µία από τις πέντε ισχυρότερες ναυτικές χώρες στον κόσµο. Αυτή είναι η θέση της και η µοίρα της για την επανεκκίνηση. Το ζητούµενο δεν είναι νέα κόµµατα παλαιού τύπου, αλλά η νέα ελίτ η οποία ως πρότυπο θα προδιαγράψει το εθνικό µέλλον. Και, φυσικά, ένας πρωθυπουργός που θα πρέπει να οδηγήσει τις εξελίξεις εκεί. Αλλά αυτός υπάρχει…