Στις 23 Μαΐου δυσαρεστηµένος από την πορεία των συζητήσεων µε την Κοµισιόν, ο Αµερικανός πρόεδρος Ντόναλντ Τραµπ ανακοίνωσε δασµούς της τάξης του 50% από 1η Ιουνίου. Το σοκ όχι µόνον στις διεθνείς αγορές αλλά και στα υπουργεία Οικονοµικών και Εµπορίου ένθεν και ένθεν του Ατλαντικού ήταν συντριπτικό. Οι συναλλαγές µεταξύ Ευρώπης και ΗΠΑ είναι πολύ υψηλές για να επιτραπεί ένας τέτοιος ανταγωνισµός στο µεταξύ τους εµπόριο. Εντός 48 ωρών (στις 25 Μαΐου) ο Λευκός Οίκος ανέστειλε τη συγκεκριµένη απόφασή του και ανέβαλε την επιβολή δασµών στην Ευρώπη για την 1η Ιουλίου. Είχε µεσολαβήσει ένα πολύ ένθερµο τηλεφώνηµα µεταξύ του Τραµπ και της επικεφαλής της Κοµισιόν Φον ντερ Λάιεν, που άλλαξε το κλίµα.

Το ενδεχόµενο ενός εµπορικού πολέµου, µε απροσδιόριστη µάλιστα διάρκεια, είναι µια πολύ σοβαρή υπόθεση που δεν µπορεί να αφεθεί στις διαθέσεις της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών. Η σύγκρουση της αλαζονείας και του εγωισµού των «ευρωκρατών» και της ρεπουµπλικανικής οµάδας Τραµπ, δεν µπορεί να καθορίσει την τύχη και την πορεία της ∆ύσης. Χωρίς τουλάχιστον να εµπλακούν στην όλη διεργασία οι εθνικές ηγεσίες που έχουν την ευθύνη και την αρµοδιότητα των λαών της Ευρώπης να λάβουν τέτοιου τύπου αποφάσεις. Τους τελευταίους µήνες έχει επικρατήσει στην Ευρώπη και ειδικά στις Βρυξέλλες ένα πολεµικό κλίµα απέναντι στη διοίκηση Τραµπ στην Ουάσινγκτον. Από την άλλη, οι επιλογές, ο τρόπος διαπραγµάτευσης και το ύφος του Λευκού Οίκου προκαλούν έκπληξη, αιφνιδιασµό και αγανάκτηση στις φιλελεύθερες ευρωπαϊκές ελίτ που διοικούν επί της ουσίας το γκρουπ των «27».

Πολλές πρώην αποικιοκρατικές δυνάµεις στην Ευρώπη, κυρίως η Γαλλία, η Βρετανία, η Ισπανία, η Πορτογαλία, αλλά και κεντρικές δυνάµεις όπως η Γερµανία, φοβικές δυνάµεις όπως οι Βαλτικές ή οι χώρες της Σκανδιναβίας, µε την πρώτη ένταση άρχισαν να αναζητούν διέξοδο σε µια διεθνή και εµπορική στρατηγική που υπερέβαινε τα όρια της ∆ύσης κοιτώντας προς τους BRICS και την απέραντη ασιατική ενδοχώρα. Πρόβαλαν µάλιστα και διαδροµές όπως άλλοτε του Μάρκο Πόλο προς την Κίνα. Ουσιαστικά µε όρους εµπορικού ανταγωνισµού και έντασης, Ευρώπη και ΗΠΑ δείχνουν πιο έτοιµες από ποτέ να µετατραπούν σε έρµαια µιας σύγχρονης «παγίδας του Θουκυδίδη» για την οποία σε τόσο µεγάλο βαθµό οµνύουν οι ηγεσίες τους. Φυσικά η Ευρώπη δεν έχει συνοχή και οι εθνικές προτεραιότητες κυριαρχούν. Οπότε παρά τις γενικές διακηρύξεις µία µία χώρα στο παρασκήνιο συζητά µε την Ουάσινγκτον, έστω και αν δεν υπάρχουν στη συγκεκριµένη περίπτωση οι δυνατότητες για ακριβά δώρα όπως αυτά που προσφέρει στον Ντ. Τραµπ η οικογένεια των Αλ Θάνι του Κατάρ. Στον επόµενο µήνα αν η Ευρώπη θέλει να διατηρήσει τη συγκρότησή της και η ∆ύση τη συνοχή της, οι συζητήσεις Βρυξελλών - Ουάσινγκτον θα πρέπει να γίνουν πιο ουσιαστικές. Ειδικά τώρα που το γκρουπ των «27» και η Βρετανία βρήκαν τον δρόµο για µια νέα εναρµόνισή τους. Για να συµβεί αυτό και µε δεδοµένο ότι οι ΗΠΑ βαρύνονται µε εµπορικό έλλειµµα στις συναλλαγές µε την Ευρώπη η τελευταία θα πρέπει να πετύχει µια καλή προσφορά στη συναλλακτική Ουάσινγκτον.

Αυτή θα σχετίζεται µε το ποσοστό των αµερικανικών εξοπλισµών που θα θωρακίσουν τις ευρωπαϊκές ένοπλές δυνάµεις. Η δεύτερη παράµετρος όµως θα πρέπει να είναι πιο πολιτικά εµπορική. Για παράδειγµα, να καταργηθεί η επονοµαζόµενη «ευρωπαϊκή ιδιαιτερότητα». Ο ανακυκλούµενος Φόρος Προστιθέµενης Αξίας (ΦΠΑ). Η Ουάσινγκτον τον λογίζει ως δασµό σε βάρος της. ∆ιπλό το κέρδος. Μια θεµατική θετική κίνηση προς τις ΗΠΑ από τη µία. Μια απροσδόκητη θετική έκπληξη, στα όρια του σοκ για τους λαούς της Ευρώπης που βασανίζονται από το αυξηµένο κόστος ζωής σε προϊόντα και υπηρεσίες. Ανάσχεση απέναντι στα εθνικιστικά κινήµατα της νέας δεξιάς που ετοιµάζονται να αναλάβουν τη διοίκηση των κρατών της «γηραιάς ηπείρου».


Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή