Η Ελλάδα δεν είναι συνηθισµένη να λειτουργεί σε ασταθείς, σχεδόν χαοτικές συνθήκες στη γεωπολιτική και τις διεθνείς σχέσεις όπως οι σηµερινές. Υπάρχουν πολύ σηµαντικοί και σταθεροί παράγοντες πολιτικοί, διπλωµατικοί, πανεπιστηµιακοί, ακόµη και οικονοµικοί, που όλα τα τελευταία χρόνια µετέδιδαν στα κέντρα αποφάσεων και χάραξης πολιτικής στην Αθήνα ότι τίποτα από όσα συµβαίνουν δεν θα συνέβαιναν.

∆εν θα εκλεγόταν ο Ντ. Τραµπ στην προεδρία των ΗΠΑ, δεν θα υπήρχαν πλήγµατα στις διαδικασίες εξέλιξης της παγκοσµιοποίησης, δεν θα προέκυπτε ανάγκη ραγδαίας εθνικοποίησης στην Ευρώπη, δεν θα εξελισσόταν η ένωση από εταιρική σε διακυβερνητική, δεν θα υπήρχαν νέα µέτωπα πολέµου στην Ανατολή, δεν θα πιεζόταν σε διαπραγµάτευση στη βάση των τετελεσµένων στο πεδίο η Ουκρανία, θα κλονιζόταν η ηγεσία Νετανιάχου στο Ισραήλ. Καµία από όλες αυτές τις προβλέψεις και εκτιµήσεις δεν επιβεβαιώθηκε. Ούτε φυσικά η σηµασία που διδόταν στα «ήρεµα νερά» µε την Τουρκία ως προς τη λύση των σηµαντικών διαφορών, πέραν της οικονοµικής και εµπορικής «θετικής ατζέντας».

Στην παρούσα φάση δοµικών εξελίξεων ταυτόχρονα σε πολλά µέτωπα υπάρχει ένα κλίµα νευρικότητας, αµηχανίας και απογοήτευσης στους ηγετικούς κύκλους της ελληνικής διπλωµατίας, που εξαπλώνεται και δηµοσιοποιείται µέσω των συζητήσεων µε τους δηµοσιογράφους. Ταυτόχρονα η Ελλάδα δείχνει απολύτως ανοχύρωτη σε ασκήσεις προπαγάνδας και διαµόρφωσης της ειδησεογραφίας και των εντυπώσεων στο πεδίο των ψυχολογικών επιχειρήσεων από ανταγωνιστικές της χώρες και ειδικά από τα δίκτυα των υπηρεσιών της Τουρκίας. Φυσικά τίποτα δεν βρίσκεται διεθνώς σε κατάσταση ευστάθειας, όπως είχε συνηθίσει η Αθήνα, ορίζοντας ως κανονικότητα τα δεδοµένα των τελευταίων είκοσι ετών διεθνώς και της δεκαετίας περιφερειακά. Είναι πολλοί οι σχολιαστές και οι θεωρητικοί που σπεύδουν να αποδοµήσουν τη σηµασία της αναβάθµισης των σχέσεων µε τις ΗΠΑ, τη λογική της συγκρότησης κοινότητας µε το Ισραήλ και την Αίγυπτο, τη στάση αποφασιστικότητας που κράτησε η διακυβέρνηση Μητσοτάκη στο Ουκρανικό. Υπάρχουν πολλοί που προκαλούν κλίµα καταστροφολογίας, είτε γιατί είναι αριστεροί ή ακραία φιλελεύθεροι, ενδεχοµένως ανεπαρκείς για να αντιµετωπίσουν και να διαχειρισθούν την παρούσα συγκυρία, ή και απλώς «Ρωµιοί» που νοµίζουν ότι η µόνη διέξοδος είναι η Ελλάδα να υποβάλει τα σέβη της στην Υψηλή Πύλη του Σουλτανάτου του Ερντογάν. Κι όµως τα λάθη που έχουν γίνει δεν είναι δοµικά. Στρατηγικά η Ελλάδα θα έχει ρόλο όχι µόνον εκ της θέσης της αλλά και της πολιτικής της στην επόµενη µέρα. ∆εν θα πρέπει να απογοητεύει -να προβληµατίζει ναι, να πανικοβάλλει όχι- η αστοχία µε τα περιουσιακά στοιχεία της Μονής του Σινά. Είχε υποτιµηθεί το θέµα και αυτό θα πρέπει να απασχολήσει. Ακόµη και στη σχέση µε τον στρατηγό Χαφτάρ στη Βεγγάζη δεν είναι όλα όπως φαίνονται.

∆εν προέκυψε έτσι ξαφνικά το θέµα. Η Αθήνα δεν ήταν αυτή που τα τελευταία χρόνια υπεστήριζε τη µη αλλαγή συνόρων στη Λιβύη; ∆εν θεωρούσαν οι επίσηµοι κύκλοι της εξτρεµισµό τη διχοτόµηση της χώρας και τη σύνδεση της ανατολικής Λιβύης µε την Αίγυπτο; Γιατί τώρα δηλώνουν αιφνιδιασµένοι από τις εξελίξεις; Την ελληνική ηγεσία αγχώνει στην παρούσα φάση η αναβάθµιση του ρόλου και της επιρροής της Τουρκίας. Η Άγκυρα όµως έχει ποντάρει στο παζλ της αστάθειας και της σύγκρουσης. Η Ελλάδα επιµένει ότι είναι µια καθαρά δυτική δύναµη σταθερότητας και ειρήνης. Άρα θα προετοιµασθεί να έχει καλύτερο ρόλο όταν οι καπνοί των πολέµων θα αραιώσουν και η επόµενη µέρα θα ανατέλλει. Η Ελλάδα είναι µέρος της αµερικανοκίνητης διαδροµής από την Ευρώπη στην Ινδία µέσω Μέσης Ανατολής. Η διαδροµή προϋποθέτει µία άλλη Μέση Ανατολή. Ο τοκετός είναι επώδυνος.

Ο πρωθυπουργός ήδη κινείται στη διαδροµή προς βορρά που µας αφορά και έχει κατάληξη το λιµάνι της Οδησσού. Επίσης η Αθήνα είναι δεσµευµένη στη σταθεροποίηση του Λιβάνου. Τα υπόλοιπα θα προκύψουν από τις µάχες του Ισραήλ, την πιθανότητα µίας νέας Περσίας και την επίµονη σχέση µε τις ηγεσίες των Αράβων στην προοπτική. 

Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή