Ο νόµος περί µη κρατικών ΑΕΙ
Άρθρο γνώμης
Όλα κρίνονται στις λεπτοµέρειες και τελικά στην αρχική φάση κάθε σταδίου µέχρι µια νέα πραγµατικότητα να εξελιχθεί σε καθηµερινότητα
Ο Κυριάκος Πιερρακάκης ανήκει στη νεότερη γενιά πολιτικών. Στη διακυβέρνηση Μητσοτάκη ο πρωθυπουργός τού αναθέτει σηµαντικές ευθύνες στην εκτελεστική εξουσία. Αυτός από την πλευρά του, µε αφετηρία µια αναγκαστική κατάσταση και διαχείριση µιας πρωτόγνωρης υγειονοµικής κρίσης, αυτής του κορωνοϊού, δοκίµασε και πέτυχε ως αρµόδιος
υπουργός Ηλεκτρονικής ∆ιακυβέρνησης µια σειρά από πλατφόρµες που επέτρεψαν την αντιµετώπιση και την οργάνωση του µαζικού εµβολιασµού των Ελλήνων και την ευταξία στα νοσοκοµεία που δεν πέτυχαν σπουδαίες ως προς την οργανωτική δεινότητά τους ευρωπαϊκές δυνάµεις. Ο υπουργός Πιερρακάκης µετά την ύφεση της πανδηµίας προώθησε και πέτυχε εν πολλοίς ψηφιοποίηση µεγάλου µέρους της γραφειοκρατίας του ∆ηµοσίου. Με το gov.gr εµπέδωσε µια νέα εποχή στη σχέση κράτους - πολίτη. Στη συνέχεια του ανετέθη ηγετικός ρόλος στο υπουργείο Παιδείας. Ο Κ. Πιερρακάκης είναι δεδοµένο ότι επιθυµεί σε κάθε υπουργείο όπου βρίσκεται να πετυχαίνει την επίλυση ή την υπέρβαση κάποιου χρονίζοντος, δοµικού προβλήµατος της χώρας στον τοµέα ευθύνης του. Φυσικά είναι πολύ δύσκολο και σπάνιο να υπάρχουν επιτυχηµένοι υπουργοί χωρίς τον κατάλληλο πρωθυπουργό, που όχι µόνο τους ενθαρρύνει να δράσουν και να τολµήσουν αλλά και τους υποστηρίζει πολιτικά και προσωπικά σε κάθε βήµα τους.
Ως υπουργός Παιδείας ο κ. Πιερρακάκης υπό συνεχή συντονισµό µε το Μέγαρο Μαξίµου επικεντρώθηκε µεταξύ των άλλων στη νοµοθέτηση πλαισίου που θα επέτρεπε τη λειτουργία µη κρατικών και µη κερδοσκοπικών ξένων πανεπιστηµίων στη χώρα µας σε πτυχιακό αλλά και µεταπτυχιακό επίπεδο. ∆εν ήταν µια εύκολη δουλειά, αλλά ήταν προπάντων µια παράτολµη δουλειά που πολλοί και προβεβληµένοι πριν από τον κ. Πιερρακάκη για δεκαετίες είχαν αποτύχει.
Η ευελιξία των επιλογών που ακολουθήθηκαν συνίστατο στο ότι δεν χρειαζόταν αναθεώρηση του Συντάγµατος και του περίφηµου άρθρου 16 για να λειτουργήσουν µη κρατικά πανεπιστήµια ή τµήµατα αυτών. Το νοµοπαρασκευαστικό εγχείρηµα για κάτι τέτοιο ήταν από την αρχή πολύ υψηλό. Επίσης το πολιτικό και επικοινωνιακό ρίσκο, αφού ένα τέτοιο θέµα ήταν από το παρελθόν ιδιαίτερα φορτισµένο στον άξονα Αριστερά - ∆εξιά, µε αποτέλεσµα να χάνεται κάθε φορά το νόηµα και το διακύβευµα για την επόµενη µέρα στην ανώτατη παιδεία, συζητώντας µε «µάτια ερµητικά κλειστά» από τον κοµµατισµό και τις εµµονές για κάτι που για άλλες χώρες από προηγούµενους αιώνες µάλιστα ούτε καν υφίστατο.
Οι µεταρρυθµίσεις και ο εκσυγχρονισµός µιας χώρας που κάποιοι παροµοιάζουν µε εκείνες των Σοβιέτ, ως προς την αντίδραση και τις αστοχίες στο να συγκροτηθεί σε καλύτερη βάση και να ξεπεράσει στις κεντρικές δοµές της µόνιµες αρρυθµίες, κρίνονται τις περισσότερες φορές όχι µόνο στις προθέσεις και τις διαθέσεις ή τις αρµοδιότητες των κυβερνήσεων. Αλλά στα «εργαλεία» που χρησιµοποιούν. Και στις δοµηµένες και ώριµες δηµοκρατίες όπως η ελληνική αυτό µεταφράζεται στη συγκρότηση και την ευελιξία της νοµοθεσίας που υπάρχει. Για παράδειγµα, στην προκειµένη περίπτωση τίποτα δεν θα είχε αξία από όσα επιχειρήθηκαν, ούτε η ορµητικότητα της βούλησης του πρωθυπουργού και του πρώην υπουργού Παιδείας, αν ο νόµος για τη λειτουργία µη κρατικών πανεπιστηµίων στη χώρα µας κατέπιπτε στο Συµβούλιο της Επικρατείας. ∆εν συνέβη όµως ένα τέτοιο ατύχηµα, αλλά αντίθετα η ετυµηγορία του ανώτατου διοικητικού δικαστηρίου επικύρωσε τη σχετική νοµοθεσία και την έκρινε συµβατή µε το Σύνταγµα. Έτσι όλα θα λειτουργήσουν στη σωστή κατεύθυνση.
Το ίδιο έγινε στην ανάσχεση της φοροδιαφυγής µε το POS, στα γήπεδα µε την αθλητική βία και τον χουλιγκανισµό και σε πλείστες άλλες περιπτώσεις. ∆εν συνέβη όµως για παράδειγµα µε τη νοµοθεσία για τον πολεοδοµικό σχεδιασµό, µε σειρά ζωτικών προβληµάτων να προκύπτουν. Σε κάθε περίπτωση η Ελλάδα κινείται προς τα εµπρός και η διάθεση της διακυβέρνησης Μητσοτάκη παραµένει πλήρως ισχυρή να διορθωθούν και να προκύψουν νέα δεδοµένα. Αλλά όλα κρίνονται στις λεπτοµέρειες και τελικά στην αρχική φάση κάθε σταδίου µέχρι µια νέα πραγµατικότητα να εξελιχθεί σε καθηµερινότητα. Χρειάζεται προσοχή, επιµέλεια και καλή προετοιµασία κάθε κίνησης
υπουργός Ηλεκτρονικής ∆ιακυβέρνησης µια σειρά από πλατφόρµες που επέτρεψαν την αντιµετώπιση και την οργάνωση του µαζικού εµβολιασµού των Ελλήνων και την ευταξία στα νοσοκοµεία που δεν πέτυχαν σπουδαίες ως προς την οργανωτική δεινότητά τους ευρωπαϊκές δυνάµεις. Ο υπουργός Πιερρακάκης µετά την ύφεση της πανδηµίας προώθησε και πέτυχε εν πολλοίς ψηφιοποίηση µεγάλου µέρους της γραφειοκρατίας του ∆ηµοσίου. Με το gov.gr εµπέδωσε µια νέα εποχή στη σχέση κράτους - πολίτη. Στη συνέχεια του ανετέθη ηγετικός ρόλος στο υπουργείο Παιδείας. Ο Κ. Πιερρακάκης είναι δεδοµένο ότι επιθυµεί σε κάθε υπουργείο όπου βρίσκεται να πετυχαίνει την επίλυση ή την υπέρβαση κάποιου χρονίζοντος, δοµικού προβλήµατος της χώρας στον τοµέα ευθύνης του. Φυσικά είναι πολύ δύσκολο και σπάνιο να υπάρχουν επιτυχηµένοι υπουργοί χωρίς τον κατάλληλο πρωθυπουργό, που όχι µόνο τους ενθαρρύνει να δράσουν και να τολµήσουν αλλά και τους υποστηρίζει πολιτικά και προσωπικά σε κάθε βήµα τους.
Ως υπουργός Παιδείας ο κ. Πιερρακάκης υπό συνεχή συντονισµό µε το Μέγαρο Μαξίµου επικεντρώθηκε µεταξύ των άλλων στη νοµοθέτηση πλαισίου που θα επέτρεπε τη λειτουργία µη κρατικών και µη κερδοσκοπικών ξένων πανεπιστηµίων στη χώρα µας σε πτυχιακό αλλά και µεταπτυχιακό επίπεδο. ∆εν ήταν µια εύκολη δουλειά, αλλά ήταν προπάντων µια παράτολµη δουλειά που πολλοί και προβεβληµένοι πριν από τον κ. Πιερρακάκη για δεκαετίες είχαν αποτύχει.
Η ευελιξία των επιλογών που ακολουθήθηκαν συνίστατο στο ότι δεν χρειαζόταν αναθεώρηση του Συντάγµατος και του περίφηµου άρθρου 16 για να λειτουργήσουν µη κρατικά πανεπιστήµια ή τµήµατα αυτών. Το νοµοπαρασκευαστικό εγχείρηµα για κάτι τέτοιο ήταν από την αρχή πολύ υψηλό. Επίσης το πολιτικό και επικοινωνιακό ρίσκο, αφού ένα τέτοιο θέµα ήταν από το παρελθόν ιδιαίτερα φορτισµένο στον άξονα Αριστερά - ∆εξιά, µε αποτέλεσµα να χάνεται κάθε φορά το νόηµα και το διακύβευµα για την επόµενη µέρα στην ανώτατη παιδεία, συζητώντας µε «µάτια ερµητικά κλειστά» από τον κοµµατισµό και τις εµµονές για κάτι που για άλλες χώρες από προηγούµενους αιώνες µάλιστα ούτε καν υφίστατο.
Οι µεταρρυθµίσεις και ο εκσυγχρονισµός µιας χώρας που κάποιοι παροµοιάζουν µε εκείνες των Σοβιέτ, ως προς την αντίδραση και τις αστοχίες στο να συγκροτηθεί σε καλύτερη βάση και να ξεπεράσει στις κεντρικές δοµές της µόνιµες αρρυθµίες, κρίνονται τις περισσότερες φορές όχι µόνο στις προθέσεις και τις διαθέσεις ή τις αρµοδιότητες των κυβερνήσεων. Αλλά στα «εργαλεία» που χρησιµοποιούν. Και στις δοµηµένες και ώριµες δηµοκρατίες όπως η ελληνική αυτό µεταφράζεται στη συγκρότηση και την ευελιξία της νοµοθεσίας που υπάρχει. Για παράδειγµα, στην προκειµένη περίπτωση τίποτα δεν θα είχε αξία από όσα επιχειρήθηκαν, ούτε η ορµητικότητα της βούλησης του πρωθυπουργού και του πρώην υπουργού Παιδείας, αν ο νόµος για τη λειτουργία µη κρατικών πανεπιστηµίων στη χώρα µας κατέπιπτε στο Συµβούλιο της Επικρατείας. ∆εν συνέβη όµως ένα τέτοιο ατύχηµα, αλλά αντίθετα η ετυµηγορία του ανώτατου διοικητικού δικαστηρίου επικύρωσε τη σχετική νοµοθεσία και την έκρινε συµβατή µε το Σύνταγµα. Έτσι όλα θα λειτουργήσουν στη σωστή κατεύθυνση.
Το ίδιο έγινε στην ανάσχεση της φοροδιαφυγής µε το POS, στα γήπεδα µε την αθλητική βία και τον χουλιγκανισµό και σε πλείστες άλλες περιπτώσεις. ∆εν συνέβη όµως για παράδειγµα µε τη νοµοθεσία για τον πολεοδοµικό σχεδιασµό, µε σειρά ζωτικών προβληµάτων να προκύπτουν. Σε κάθε περίπτωση η Ελλάδα κινείται προς τα εµπρός και η διάθεση της διακυβέρνησης Μητσοτάκη παραµένει πλήρως ισχυρή να διορθωθούν και να προκύψουν νέα δεδοµένα. Αλλά όλα κρίνονται στις λεπτοµέρειες και τελικά στην αρχική φάση κάθε σταδίου µέχρι µια νέα πραγµατικότητα να εξελιχθεί σε καθηµερινότητα. Χρειάζεται προσοχή, επιµέλεια και καλή προετοιµασία κάθε κίνησης
