Ο Γερµανός καγκελάριος Μερτς σε µια στιγµή ανεπιτήδευτης ειλικρίνειας δήλωσε: «Το Ισραήλ κάνει το βρώµικο παιχνίδι απέναντι στο Ιράν προς όφελος όλων µας». Εννοούσε προφανώς την αποτροπή του να εξελιχθεί το Ιράν των µουλάδων σε πυρηνική δύναµη ή να γιγαντωθεί και πάλι η τζιχάντ σε βάρος όλων µας. Αν η ∆ύση όµως ήταν συγκροτηµένη και ενωµένη, θα έπρεπε να συζητάµε και σε άλλα επίπεδα ως προς την αναγκαιότητα το Ιράν να εξελιχθεί µε όλους τους τρόπους σε Περσία. Ευρισκόµενοι όµως σε έναν κόσµο πλέον πολυκεντρικό µε περιφερειακές και µεσαίες δυνάµεις να αποκτούν ρόλο, επιρροή και αυτονοµία, θα πρέπει να υπολογίσουµε τις συνθήκες που διαµορφώνονται στην προοπτική ενός νέου διπολισµού µε τις ΗΠΑ και την Κίνα στους κεντρικούς ρόλους.

Με µια τέτοια οπτική το σωστό είναι να αντιµετωπίσουµε το Ιράν ως κράτος πλήρως εξαρτηµένο οικονοµικά και χειραγωγούµενο από την Κίνα. Αυτό προκύπτει από το γεγονός ότι περίπου το 90% των ενεργειακών του αποθεµάτων απορροφώνται από την Κίνα, διασπώντας τις δυτικές κυρώσεις σε βάρος του. Υφίστατο ταυτόχρονα µια ολόκληρη διαδικασία από το Ιράν στο Ιράκ την ηγεσία του οποίου ελέγχουν οι Σιίτες µέσω 200 τότε τραπεζών δολαριοποίησης των νοµισµατικών αποθεµάτων του. ∆εν θα πρέπει να υποτιµηθεί καθόλου η στρατηγική της Κίνας που άσκησε διαµεσολάβηση για την άµβλυνση των αντιθέσεων µεταξύ Σαουδικής Αραβίας – Ιράν και χωρών της Κεντρικής Ασίας, µε στόχο πέραν όλων των άλλων την ανάπτυξη του τοµέα των τεχνολογιών.

Η Κίνα µε κάθε τρόπο φροντίζει όλα τα τελευταία χρόνια να δηµιουργεί ευκαιρίες για την ισλαµική Τεχεράνη, όταν οι ΗΠΑ των ∆ηµοκρατικών και η εταιρική Ευρώπη της παγκοσµιοποίησης βαυκαλίζονταν ότι προχωρούσαν σε διαπραγµατεύσεις και συµφωνίες µε την Τεχεράνη για το πυρηνικό της πρόγραµµα ή ότι επέβαλαν οικονοµικές κυρώσεις στο καθεστώς των Φρουρών της Επανάστασης. Και για να γίνει κατανοητό το βάθος της γεωπολιτικής του Ιράν σε σχέση µε την Κίνα, τη Ρωσία ή και την Ινδία πριν από την εποχή Τραµπ ή Νετανιάχου στο Ισραήλ, θα πρέπει να ληφθούν υπόψη οι εµπορικές και µεταφορικές διαδροµές που στρατηγικά επιδιώκει το Πεκίνο να χτίσει στην Ανατολή.

Ξεκινώντας από την εποχή της προεδρίας Αχµαντινετζάντ στο Ιράν το µακρινό 2005 όταν διακηρύχθηκε η στρατηγική «µε το βλέµµα στην Ανατολή» ο στόχος ήταν να ενισχυθεί η οικονοµική ισχύς του Ιράν µέσω ενός άξονα εµπορικού και γεωπολιτικού µε την Κίνα, τη Ρωσία, την κεντρική Ασία ή και την Ινδία. Σηµαντική θέση είχαν δύο λιµάνια του Ιράν για το διαµετακοµιστικό εµπόριο το Τσαµπαχάρ και το Μπαντάρ Αµπάς. Στη βάση του λιµανιού Τσαµπαχάρ σχεδιάσθηκε ο διεθνής διάδροµος µεταφορών Βορρά - Νότου, όπως ονοµάσθηκε, µήκους 7.200 χιλιοµέτρων. Αυτός ξεκινά από την Ινδία, διέρχεται το Ιράν, το Αζερµπαϊτζάν και φθάνει στη Ρωσία. Ταυτόχρονα εξελίχθηκε σχεδιασµός για µια σιδηροδροµική διαδροµή από το λιµάνι Ξιάν στη δυτική Κίνα στο (ξηρό) λιµάνι Απρίν του Ιράν.

Η σιδηροδροµική διαδροµή αυτή µειώνει το θαλάσσιο αντίστοιχο ταξίδι από 30 ηµέρες που διαρκεί σε 15. Το κυριότερο µε τη σιδηροδροµική αυτή διαδροµή παρακάµπτονται τα στενά της Μαλάκκας και του Ορµούζ στη θάλασσα. Όπως συνέβη δηλαδή τηρουµένων των αναλογιών µε το πέρασµα της Ερυθράς προς το Σουέζ ή την Ινδία όπου οι Χούθι έπλητταν τα δυτικά πλοία αλλά όχι τα κινεζικά, ρωσικά, το ίδιο µπορεί να συµβεί στο µέλλον εάν η Τεχεράνη κλείσει το Ορµούζ. Ένας τρίτος σιδηροδροµικός διάδροµος που επικεντρώνεται στο Ιράν (Τεχεράνη) είναι αυτός που ξεκινά από την Τουρκία (Κωνσταντινούπολη), διέρχεται το Ιράν και καταλήγει στο Πακιστάν (Ισλαµαµπάντ). Αν δούµε υπό αυτήν την οπτική τις γεωπολιτικές παραµέτρους, τότε όσοι στην Ελλάδα νοµίζουν ότι η επόµενη ηµέρα στη Μέση Ανατολή είναι δευτερεύον ζήτηµα για την Ελλάδα θα καταλάβουν ότι µάλλον υποτιµούν τις εξελίξεις.


Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή