Ο Λευκός Οίκος έχει κάθε λόγο να νιώθει ικανοποίηση από τον σχεδιασµό του ως προς την καταστροφή των τριών εργοστασίων του Ιράν και στη συνέχεια την ισχυρή πρόσκληση για εκεχειρία και παύση των εχθροπραξιών µε το Ισραήλ. Η Ιερουσαλήµ, από την άλλη πλευρά, µε επίσηµες ανακοινώσεις από την Κυριακή και δηλώσεις του πρωθυπουργού, Νετανιάχου, εκδήλωσε την ικανοποίηση και τον ενθουσιασµό της για την εµπλοκή των αµερικανικών ενόπλων δυνάµεων των ΗΠΑ στην καταστροφή του πυρηνικού προγράµµατος του Ιράν. Επίσης για την έµπρακτη δήλωση Τραµπ ότι οι ΗΠΑ αποτελούν οµάδα µε το Ισραήλ. Στην περίπτωση Νετανιάχου, µιλώντας στο πολιτικό και εθνικό επίπεδο για το Ισραήλ, υπάρχει λόγος να νιώθει ιδιαίτερα ευχαριστηµένος από το γεγονός ότι η αντιπολίτευση αλλά και οι διεθνείς παροικίες των Εβραίων συντάχθηκαν στο πλευρό του στον πόλεµο που ξεκίνησε απέναντι στο Ιράν και το καθεστώς των µουλάδων και των Φρουρών της Επανάστασης.

Στον δρόµο της εκεχειρίας µετά την εµπλοκή των ΗΠΑ στον πόλεµο Ισραήλ – Ιράν, µε το χειρουργικού τύπου αλλά απόλυτης ισχύος πλήγµα, είχαν ρόλο και παρασκηνιακή συµµετοχή και η Ρωσία αλλά και η Κίνα. Η Μόσχα στο να υπάρξει αυτοσυγκράτηση και ελεγχόµενες στρατιωτικές αντιδράσεις από τους Φρουρούς της Επανάστασης ως προς τους πυραύλους, κατόπιν προειδοποίησης, που εκτοξεύθηκαν από την Τεχεράνη σε αµερικανικές βάσεις εντός της επικρατείας του Κατάρ και του Ιράκ. Σηµειωτέον ότι όλα αυτά εξελίχθηκαν µετά τις συζητήσεις και τη συνάντηση που είχε ο υπουργός Εξωτερικών του Ιράν µε τον Ρώσο πρόεδρο, Πούτιν, αλλά και των υψηλών αξιωµατούχων της Ρωσίας υπό τον συντονισµό του εµπειρότατου σε κρίσεις οµολόγου του Λαβρόφ. Η Κίνα από την πλευρά της παρενέβη επίσης προς την Τεχεράνη, η οποία οικονοµικά είναι πλήρως εξαρτηµένη από το Πεκίνο, προκειµένου να αποφευχθεί η απευκταία για τη διεθνή οικονοµία κίνηση των Φρουρών της Επανάστασης να κλείσουν τα Στενά του Ορµούζ.

Σε κάθε περίπτωση, από το ξηµέρωµα της Κυριακής όταν οι αµερικανικές ένοπλες δυνάµεις έπληξαν τα πυρηνικά εργοστάσια µέχρι και χθες, που ξεκίνησε µια διεργασία εκεχειρίας, ξεδιπλώθηκε η νέα διεθνής πρακτική επιβολής ισχύος η οποία, παρακάµπτοντας τις προβλέψεις του ∆ιεθνούς ∆ικαίου και τις αργόσυρτες και φλύαρες διαδικασίες των διεθνών οργανισµών ακόµη και του ΟΗΕ ή του Συµβουλίου Ασφαλείας, επιβάλλει γεωπολιτικές και περιφερειακές πραγµατικότητες µέσα από αδιαφανείς διαδικασίες συνεννόησης και συντονισµού στο τρίγωνο Ουάσινγκτον - Μόσχα - Πεκίνο. Ουσιαστικά ο λόγος για επανάληψη της διαδικασίας της Γιάλτας για εναρµόνιση συµφερόντων και διαµόρφωση ζωνών επιρροής των µεγάλων δυνάµεων που εξελίχθηκε αρχικά στο τέλος του Β’ ΠΠ, µε την Κίνα να έχει υποκαταστήσει τη Βρετανία. Από την άλλη πλευρά, η Ευρώπη που συνεδριάζει σε επίπεδο κορυφής αυτήν την εβδοµάδα στις Βρυξέλλες δεν δείχνει να έχει κάποιον ουσιώδη και καθοριστικό ρόλο. Το µόνο περιθώριο που έχουν ακόµη και οι τρεις δυνάµεις της ηγεσίας της -Γαλλία, Γερµανία, Βρετανία- είναι ο τρόπος µε τον οποίο θα προσαρµοσθούν στις αµερικανικές στρατηγικές, εξαγγελίες και χειρισµούς των ΗΠΑ. Το ίδιο συµβαίνει και µε το ΝΑΤΟ που λειτουργεί πλέον σε παράλληλο σύµπαν και αφορά την Ευρώπη.

Στο περιφερειακό επίπεδο ο µεγάλος κερδισµένος είναι το Ισραήλ και η ηγεσία Νετανιάχου που µετά την τροµοκρατική επίθεση της 7ης Οκτωβρίου 2023, που δέχθηκε από την υποστηριζόµενη από το Ιράν Χαµάς, ξεκίνησε έναν επίµονο και πολυµερή πόλεµο εναντίον του επονοµαζόµενου «άξονα της αντίστασης» των Φρουρών της Επανάστασης στη Γάζα, τον Λίβανο, τη Συρία, την Υεµένη και τελικά την ίδια την πρωτεύουσα του «άξονα του κακού», το Ιράν. Εκεί που οι διπλωµατικές συνοµιλίες, οι διαπραγµατεύσεις και οι µυστικές επιχειρήσεις είχαν αποτύχει, µε στρατιωτικές επιχειρήσεις και πολλές θυσίες το Ισραήλ πέτυχε να φθάσουµε στην αυγή µιας επόµενης ηµέρας. Τώρα πολλά θα κριθούν από το κατά πόσον η Ιερουσαλήµ θα εξελιχθεί σε περιφερειακό παράγοντα συµµετέχοντας ενεργά στη συγκρότηση µιας ζώνης και µιας κοινότητας από τη Μεσόγειο µέχρι την Ινδία.