Υπό πολύ διαφορετικούς όρους προδιαγραφόταν η φετινή Σύνοδος Κορυφής του Ατλαντικού Συµφώνου στην Ολλανδία. Κάτι σαν µια µεγάλη διαπραγµάτευση µεταξύ των ευρωπαϊκών δυνάµεων και της προεδρίας Τραµπ. Τίποτα φυσικά από όλα αυτά που παρέπεµπαν σε ένα «µεγάλο παζάρι» δεν επιβεβαιώθηκε. Αντίθετα, πριν ακόµη αρχίσει η σύνοδος στη Χάγη, τα πάντα, ακόµη και η διάρκεια της συνάντησης κορυφής ή το πρόγραµµα, είχαν προσαρµοσθεί σε µια προσπάθεια των ευρωπαϊκών ηγεσιών, πρώτον, να πείσουν τον πρόεδρο των ΗΠΑ να ταξιδέψει στην Ευρώπη και, δεύτερον, να µείνει και να συζητήσει τις υποθέσεις της Συµµαχίας. Μάλιστα, για να είναι όλα στη θέση τους, ο γραµµατέας του ΝΑΤΟ, πρώην Ολλανδός πρωθυπουργός, Μ. Ρούτε, είχε διαβεβαιώσει τον πρόεδρο Τραµπ ότι, αν και υπήρξαν δυσκολίες, είχε επιτευχθεί συναίνεση όλων ότι οι στρατιωτικές δαπάνες των κρατών τους θα φθάσουν στο 5% του ΑΕΠ για την επόµενη δεκαετία. Ουσιαστικά µιλάµε τελικά για µια προεξοφληµένη σύνοδο ως προς τα αποτελέσµατά της, που είχε προδιαγραφεί ως µια ποµπώδης υποδοχή του Αµερικανού προέδρου σε ευρωπαϊκό έδαφος, η πρώτη µετά το 2019, από τους ντόπιους εταίρους του.

Ίσως σηµαντικό ρόλο σε αυτήν τη µετάλλαξη να έπαιξε η µεγάλη επιτυχία που είχε η στρατηγική του Λευκού Οίκου στην υπόθεση του Ιράν και του πολέµου που εξελισσόταν µε το Ισραήλ. Στην πρώτη φάση οι ΗΠΑ ενεπλάκησαν στις εχθροπραξίες καταστρέφοντας µε βοµβαρδισµό τις πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν, που ήταν και το κύριο ζητούµενο, ενώ στη συνέχεια διά άµεσων παρεµβάσεων του Αµερικανού προέδρου επήλθε η εκεχειρία. Με τον αέρα του νικητή λοιπόν στο προσκήνιο και το παρασκήνιο, ο πρόεδρος Τραµπ προσγειώθηκε στη Χάγη προκειµένου µόνος αυτός να φιλοξενηθεί τη νύχτα στο εντόπιο µεγαλόπρεπο παλάτι του Ηuis ten Bosch του θρόνου της Ολλανδίας, συµµετέχοντας στο δείπνο την πρώτη µέρα και στις ολιγόωρες συζητήσεις τη δεύτερη και τελευταία, πριν αναχωρήσει ως νικητής και τροπαιούχος για την πατρίδα του στην άλλη όχθη του Ατλαντικού.

Σύµφωνα µε τις πληροφορίες, πέραν των άλλων οι Ευρωπαίοι εταίροι κατά τις διαβουλεύσεις πέτυχαν έναν ακόµη κύριο στόχο τους. Να µείνει σε ισχύ το άρθρο 5 της Συνθήκης περί ενιαίας άµυνας στην περίπτωση που κάποιο µέλος του ΝΑΤΟ δεχθεί επίθεση. Βέβαια ο Ντ. Τραµπ έδωσε τη στήριξή του µε τον απροσδιόριστο τρόπο που συνηθίζει, αλλά σίγουρα δεν αναφέρθηκε σε κατάργηση του άρθρου 5 περί στρατιωτικής συνδροµής των ΗΠΑ σε περίπτωση πολέµου. Στην Ατλαντική Συµµαχία δεν συµφωνούν όλα τα κράτη-µέλη στη δαπάνη του 5% του ΑΕΠ τους στις στρατιωτικές δαπάνες και εξοπλισµούς. Κάποιες χώρες όπως η Ισπανία, η Πορτογαλία, η Σλοβακία ή και η Ιταλία θα προτιµούσαν το όριο να διαµορφωθεί στο 3%. Αλλά τελικά κανείς δεν αποφάσισε να διαφωνήσει δοµικά σε µια τελικά απόφαση που µάλλον θα είχε υπαγορεύσει η αµερικανική αντιπροσωπεία στον επιστάτη της στο ΝΑΤΟ, Ολλανδό Ρούτε.

Είναι πολύ ενδιαφέρον ότι ο πρόεδρος Τραµπ έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον να συζητήσει και να φωτογραφηθεί έχοντας δίπλα του τον µόνο Ασιάτη ηγέτη της Συµµαχίας. Τον πρόεδρο της Τουρκίας Ερντογάν. Αλλά και η οργανωτική επιτροπή στο µεγαλόπρεπο δείπνο υποδοχής επέλεξε στο τραπέζι του προέδρου Τραµπ οι συνδαιτυµόνες να είναι, πέραν του γραµµατέα του ΝΑΤΟ και της συζύγου του και της αγαπηµένης του προέδρου πρωθυπουργού της Ιταλίας Μελόνι ο Τούρκος ηγέτης Ερντογάν. Φυσικά η Τουρκία είναι το δεύτερο σε όγκο στρατιωτικών δυνάµεων µέλος της Συµµαχίας µετά τις ΗΠΑ και από τις χώρες µε την πλέον αναπτυσσόµενη πολεµική βιοµηχανία, αλλά οι συµβολισµοί υπερβαίνουν αυτού του τύπου τις παραµέτρους.

Κρίσιµο είναι, τέλος, ότι ο πρόεδρος της Ουκρανίας, Β. Ζελένσκι, κυκλοφορούσε ως «παρίας», ενώ το θέµα του κοινού µετώπου εναντίον της Ρωσίας κατρακύλησε πολύ χαµηλά στη λίστα ενδιαφέροντος. Σχεδόν αγνοήθηκε, γιατί µειώθηκε, όπως είπαµε εξαρχής, η διάρκεια της συνόδου.