Τα νέα δεδοµένα που θα πρέπει να µελετήσει η Ελλάδα σε περιφερειακό επίπεδο είναι διαφορετικά, όπως και οι συνθήκες που έχουν διαµορφωθεί µετά και τους πολέµους του Ισραήλ, οι οποίοι κατέστρεψαν τον περιώνυµο «άξονα της αντίστασης», που είχε συγκροτήσει µε τα χρόνια το Ιράν στη ∆υτική Ασία και το µέτωπο της Αφρικής. Τα συντριπτικά πλήγµατα που έχει δεχθεί η «Χαµάς» ή η ισλαµική τζιχάντ στη Γάζα, η «Χεζµπολάχ» στον Λίβανο, η κατάρρευση του καθεστώτος Ασαντ στη Συρία και τελικά τα πυρηνικά εργοστάσια, αλλά και σωρεία στρατιωτικών υποδοµών του Ιράν, δηµιουργούν µια διαφορετική επόµενη ηµέρα. Αφού µε την ισχυρή παρέµβαση των ΗΠΑ και της προεδρίας Τραµπ η πολεµική σύγκρουση Ισραήλ-Ιράν µπαίνει σε ζώνη εκεχειρίας, δηµιουργείται µια κατάσταση ευκαιρίας όχι πλέον για διαπραγµατεύσεις σε σχέση µε το πυρηνικό πρόγραµµα του Ιράν, αλλά για µια επιστροφή στις δυναµικές πριν από την τροµοκρατική ενέργεια της 7ης Οκτωβρίου 2023 σε βάρος αµάχων στο Ισραήλ.

Η Ελλάδα, σε συντονισµό µε την Κύπρο -αλλά είναι δική της η βασική ευθύνη-, θα µπορούσε να ασκήσει ενεργή διπλωµατία, προκειµένου να ενισχυθούν και πάλι οι πολιτικές και οι συγκλίσεις µεταξύ Αράβων και Ισραήλ, δηµιουργώντας µια κοινότητα από τη Μεσόγειο µέχρι την Ινδία. Τα όσα εξελίχθηκαν στην τελευταία Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ, αλλά και η επιµονή των ΗΠΑ και ευρωπαϊκών δυνάµεων στην «επένδυση» στην Τουρκία ως περιφερειακό παράγοντα οδηγούν σε έναν σχεδιασµό σύµφωνα µε τον οποίο θα πρέπει να δοθεί θεσµικό βάθος στη σχέση µεταξύ Ιερουσαλήµ και ηγεσιών των Αράβων. Με επίκεντρο το βασίλειο της Σαουδικής Αραβίας στη ∆υτική Ασία και την Αίγυπτο στην Αφρική, θα πρέπει να δοθεί χώρος και ενέργεια σε µια σύγκλιση µιας πολιτικής, οικονοµικής, εµπορικής και τελικά στρατιωτικής συµµαχίας από τη ∆ύση στην Ανατολή. Μια σειρά από χώρες και ηγεσίες θα πρέπει να συναντηθούν και να δηµιουργήσουν µια γεωπολιτική αυτάρκεια στην ενδιάµεση Ανατολή, που χωρίζει ή συνδέει ωκεανούς και ζώνες. Στην προκειµένη περίπτωση, η δράση δεν µπορεί να συσχετισθεί ούτε µε το ΝΑΤΟ, που καταλήγει ένα φόρουµ που συνδέει τις ΗΠΑ µε την Ευρώπη και µόνον, ούτε µε την Ευρωπαϊκή Ενωση, που, πέρα από οικονοµική, εµπορική και νοµισµατική κοινότητα, ακόµη και να εξοπλισθεί δεν µπορεί δοµικά και συλλογικά να αποκτήσει γεωπολιτική οντότητα. Ο προσανατολισµός θα πρέπει να διακρίνεται από άλλα χαρακτηριστικά.

Ουσιαστικά, µε ενηµερωµένες τις ΗΠΑ για τις πρωτοβουλίες, η Σαουδική Αραβία, τα Εµιράτα, η Ιορδανία, η Αίγυπτος, χώρες του Αραβικού Κόλπου, όπως το Μπαχρέιν, το Οµάν, το Κουβέιτ, στο βάθος το Κατάρ και η Περσία, αν καταρρεύσει το καθεστώς των Φρουρών της Επανάστασης, αλλά και ο Λίβανος, η Τυνησία και το Μαρόκο θα πρέπει να υπερβούν τις µέχρι σήµερα συµµαχίες και εµµονές τους και να συναντηθούν στον δρόµο που συνδέει τη Νοτιοανατολική Ευρώπη µε τερµατικούς σταθµούς την Ελλάδα και την Ινδία της «µεσαίας διαδροµής», που θα φέρει γεωπολιτικά και ενεργειακά κοντά ένα µέρος της Ασίας µε την Ευρώπη και δρώντες όχι τις χώρες του Βορρά, αλλά του Νότου. Το «Σύµφωνο του Αβραάµ» ή ο «∆ρόµος του Μ. Αλεξάνδρου», για να υπάρξει και να δείξει τις δυνατότητές του, θα πρέπει να έχει όραµα, αλλά και λειτουργικότητα ανάλογη µε εκείνη της συγκρότησης του Συµφώνου του Βόρειου Ατλαντικού στο τέλος του Β’ Π.Π., όπως και την υποµονή της πορείας από την ΕΚΑΧ στην ΕΟΚ, ακόµη και αν συµφωνηθεί ότι η εξέλιξη στην Ευρωπαϊκή Ενωση δεν ήταν µια επιτυχηµένη λογική στρατηγικά. Η Ελλάδα, ένα παλαιό µέλος του ΝΑΤΟ, αλλά και το 10ο κατά σειρά µέλος της ΕΟΚ, έχει την πολύτιµη διαδικαστική εµπειρία και θεσµική µνήµη να βοηθήσει λειτουργικά, ώστε να πάρει σχήµα ένα «Σύµφωνο του Αβραάµ».

Αν υπολογίσουµε τη συγκέντρωση πλούτου, πληθυσµών, στρατιωτικών και τεχνολογικών δυνάµεων, εµπορικής δεινότητας και γεωπολιτικής ισχύος που θα µπορούσε να αποκτήσει ένα τέτοιο σχήµα εναρµόνισης, αφού θα συνυπολογίσουµε ότι θα εκτείνεται από την Ελλάδα µέχρι και την Ινδία, θα κατανοήσουµε το µέγεθος της ευκαιρίας αλλά και της ασφάλειας που δηµιουργεί στα µέλη-εταίρους του. Η νέα παγκόσµια ισορροπία θα στηριχθεί σε µια τρόικα ισχύος, αποτελούµενη από τις ΗΠΑ, τη Ρωσία και την Κίνα. Και οι τρεις αυτές υπερδυνάµεις ή οι δύο και µισή -αν θεωρήσουµε πιο περιορισµένο το εύρος των δυνατοτήτων και του χώρου της Ρωσίας- αν και ανταγωνιστικές µεταξύ τους, δείχνουν ότι θα βρουν για την επόµενη εικοσαετία το περιθώριο να συντονισθούν σε ένα πλαίσιο «µη πολέµου». Φυσικά, µέχρι να φθάσουν σε κάποιο σηµείο ισορροπίας, θα υπάρξει µια σειρά από περιφερειακούς πολέµους, που θα συνδεθούν µε τοπικά συµφέροντα, αλλά κυρίως µε τις ζώνες επιρροής που διεκδικεί η κάθε µία από αυτές τις υπερδυνάµεις για τον εαυτό της, προκειµένου να κάτσει στο τραπέζι της νέας αυτής Γιάλτας διαρκείας. Αν η Ελλάδα θελήσει να βρει ρόλο στο νέο διεθνές περιβάλλον και να αντιµετωπίσει µεταξύ των άλλων την Τουρκία, δεν αρκεί η θέση της στην Ευρώπη ή στο ΝΑΤΟ.

Θα χρειασθεί στρατηγική στη διεθνή της πολιτική, να κινηθεί ανατολικά και να φέρει πιο κοντά αντίπαλους πόλους. Να συγκροτηθεί µια νέα κοινότητα συµφερόντων, που να συνδέει τη µεσογειακή ∆ύση µε την ασιατική Ανατολή ή τον αφρικανικό Νότο. Το σήµερα είναι διαφορετικό από το χθες και το σήµερα δεν εξαρτάται και δεν χαρακτηρίζεται από παραδοχές που αποκτούν πλέον ιστορικό χαρακτήρα. 

Δημοσιεύτηκε στα Παραπολιτικά