Ελάχιστες ηµέρες πριν από τις καλοκαιρινές διακοπές ο πρωθυπουργός παρεχώρησε µια πολύ στοχευµένη και ενδιαφέρουσα συνέντευξη στον ∆. ∆ανίκα και στο «Πρώτο Θέµα» που δεν θα πρέπει να περάσει απαρατήρητη. Σε αυτή, πέραν από τις δηµοσιοποιηµένες προθέσεις του σε προηγούµενους χρόνους για τη διεκδίκηση µιας τρίτης θητείας στην πρωθυπουργία της χώρας µε κοινοβουλευτική πλειοψηφία, εξέφρασε και τις προσωπικές προθέσεις του σε στρατηγικό ορίζοντα για το τι προτίθεται να πράξει µετά τη λήξη των πρωθυπουργικών του καθηκόντων. Σε αντίθεση µε προηγούµενους πρωθυπουργούς τον τελευταίο µισό αιώνα, ο κ. Μητσοτάκης αποχωρώντας από το γραφείο του στο Μέγαρο Μαξίµου δεν προτίθεται να µείνει στον πολιτικό και κοινοβουλευτικό κύκλο, αλλά επιθυµεί είτε να διδάξει σε κάποιο πανεπιστήµιο είτε να επιστρέψει, προφανώς σε κάποια υψηλή συµβουλευτική θέση, στον κύκλο των διεθνών επενδυτικών τραπεζών και funds, από όπου επαγγελµατικά προέρχεται.

Στην παρούσα φάση η πρόθεση αλλά και οι ισχυρές πιθανότητες του κ. Μητσοτάκη να έχει την ευθύνη της χώρας και για τρίτη θητεία είναι λογικό ότι «ερεθίζουν» τα αντανακλαστικά των πολιτικών οικογενειών των «προεστών», που συνήθως εκλέγουν πρωθυπουργούς, έστω υπερβαίνοντας τις µεταξύ τους πολιτικές διαφορές και τους εγωισµούς τους να αποκλείσουν ένα τέτοιο ενδεχόµενο. Γιατί σε όλο τον κύκλο της Μεταπολίτευσης ούτε καν οι «πατριάρχες» πρωθυπουργοί-µύθοι δεν πέτυχαν τριπλή διαδοχική εκλογή τους στην πρωθυπουργία και µάλιστα µε αυτοδύναµη πλειοψηφία στο Κοινοβούλιο. Πέραν αυτού, εγχώριοι αλλά και διεθνικοί επιχειρηµατικοί κύκλοι δεν µπορούν ούτε να φαντασθούν ότι ο κ. Μητσοτάκης θα εξακολουθήσει να ελέγχει για µια εξαετία ακόµη τόσο την εκτελεστική όσο και τη νοµοθετική εξουσία της χώρας, χωρίς εκ των συνθηκών αλλά και της επιρροής που διατηρεί στις εξελίξεις να είναι δοµικά εξαρτηµένος στις αποφάσεις και τις στρατηγικές του από αυτούς. Αποτέλεσµα, ισχυροί πολιτικοί κύκλοι του κατεστηµένου και διοικήσεις επιχειρηµατικών οµίλων αιχµής συµπράττουν προκειµένου, αν δεν καταφέρουν να ανατρέψουν την προοπτική µιας τρίτης θητείας Μητσοτάκη στην πρωθυπουργία, τουλάχιστον να δηµιουργήσουν συνθήκες σύγχυσης µε κυβερνήσεις συνασπισµού και πρωθυπουργό περιορισµένης κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας. Σύµφωνα µάλιστα µε πηγές που γνωρίζουν τις σκέψεις και τα σενάρια που εξυφαίνονται, δεν θα τους πείραζε να υπάρχουν διαδοχικές και διάφορες µεταξύ τους κυβερνήσεις συνασπισµού για την τετραετία 2027-2031 και όχι µία και µοναδική. Με την έννοια αυτή και διαφορετικοί επικεφαλής κυβερνήσεων περιορισµένης ευθύνης, αρµοδιότητας και συνοχής. ∆ικής τους όµως επιλογής.

Μέχρι να φθάσουµε στις εκλογές του 2027 και την τυχόν αυτοδυναµία είναι δεδοµένο ότι θα υπάρξουν πολλές αναταράξεις, αποκαλύψεις σκανδάλων και «συνωµοσίες». Όµως υπάρχουν κάποια προβλεπόµενα γεγονότα-ορόσηµα που θα επηρεάσουν τις εξελίξεις. Θα υπάρξει κόµµα Σαµαρά στα δεξιά της Νέας ∆ηµοκρατίας; Ο πρώην πρωθυπουργός και ιστορικός ηγέτης των συντηρητικών αφήνει να διαρρέει µια τέτοια πρόθεση, µέσα στο 2025 µάλιστα, χωρίς όµως να εξαγγέλλει µια τέτοια επιλογή. Πολιτικός χώρος υπάρχει για ένα τέτοιο κόµµα, αλλά είναι βέβαιο ότι ο ίδιος και λόγω ηλικίας αλλά και εξαιτίας του προηγούµενου της συγκρότησης της Πολιτικής Άνοιξης θα προτιµούσε έναν «έντιµο συµβιβασµό» µε τον πρωθυπουργό και την επιστροφή του στη Νέα ∆ηµοκρατία, µετά βαΐων και κλάδων προεκλογικά, για µια τελευταία κοινοβουλευτική θητεία την περίοδο 2027-2031. Από την άλλη πλευρά, στην Κεντροαριστερά συζητείται µια πολιτική κίνηση του πρώην πρωθυπουργού Αλ. Τσίπρα. Ο χρονικός ορίζοντας φθάνει το 2026. Σε µια τέτοια περίπτωση είναι ισχυρό το ενδεχόµενο συγχώνευσης του ΣΥΡΙΖΑ, της Νέας Αριστεράς και άλλων κινήσεων πλην Κωνσταντοπούλου σε αυτή την «ενωµένη αριστερά» αντιπολίτευση. Κάτι τέτοιο θα επανέφερε τον κλασικού τύπου διπολισµό στη θέση του και θα ανέβαζε τον πήχυ του ανταγωνισµού αλλά και τα ποσοστά τόσο για τη Νέα ∆ηµοκρατία όσο και για το νέο σχήµα υπό Τσίπρα, αφήνοντας το ΠΑΣΟΚ πολύ πίσω.