Η συνάντηση των ΗΠΑ και της Ρωσίας στην Αλάσκα αποτελεί ήδη το κατώφλι για µια νέα εποχή. Στη νέα αυτή φάση της ιστορίας, στο εποικοδόµηµα ισχύος του κόσµου θα βρίσκονται τρεις δυνάµεις: οι ΗΠΑ, η Κίνα και η Ρωσία. Το σχήµα θα ήταν πιο ακριβές αν περιγραφόταν ως 2+1 δυνάµεις: οι ΗΠΑ, η Κίνα -το νέο παγκόσµιο δίπολο- και η Ρωσία στη µέση. Η συνάντηση στη γιγαντιαία αµερικανική στρατιωτική βάση της Αλάσκας µεταξύ Τραµπ και Πούτιν, των ηγετών των δύο υπερδυνάµεων του προηγούµενου Ψυχρού Πολέµου, δεν είχε µόνο συµβολισµούς. Είχε και συνοµιλίες που θα προσδώσουν, όπως όλα δείχνουν, περιεχόµενο διεθνούς συσχετισµού σε αυτό το µέλλον που αφορά τουλάχιστον την επόµενη εικοσαετία. ΗΠΑ και Ρωσία, αν παρακολουθήσουµε τις δηµόσιες δηλώσεις του ηγέτη του Κρεµλίνου, θα µπορούσαν να συνδέονται µεταξύ τους µέσω του Βόρειου Ωκεανού και της Αρκτικής. Υπό την έννοια αυτή η Αλάσκα, από πρώτη γραµµή άµυνας των ΗΠΑ σε µια θερµή σύγκρουση µε τη Ρωσία, εξελίσσεται στο κρίσιµο γεωγραφικό σηµείο που συνδέει τις δύο µεγάλες δυνάµεις. Ουσιαστικά θα µπορούσαν µε τη διαδροµή αυτή να παρακαµφθούν ο Ατλαντικός, η Μεσόγειος και η Ευρώπη. Αλλά στο µυαλό του Πούτιν όσο και του Τραµπ το σχέδιο δεν είναι αυτό. Η ουσία των πραγµάτων βρίσκεται, όπως ήδη έχει διαφανεί, στην επιστροφή της Ρωσίας στην Ευρώπη. Γιατί µόνο µε αυτόν τον τρόπο η Ευρώπη σχηµατίζει την Ευρασία και αποτελεί τον κρίσιµο γεωγραφικό χώρο που εµποδίζει την Κίνα να αποκτήσει µέσω Ατλαντικού και Μεσογείου µια παγκόσµια κυριαρχία, µε τη γεωπολιτική και στρατηγική έννοια, σε βάρος της ∆ύσης. Επίσης της δηµιουργεί ανάσχεση στο να ελέγξει µια ισχυρή ενιαία αγορά όπως η ευρωπαϊκή.

Για να γυρίσει η Μόσχα στη γηραιά ήπειρο, υπάρχει ένα προαπαιτούµενο: η ειρηνευτική συµφωνία για την Ουκρανία

Για να επιστρέψει η Ρωσία στην Ευρώπη, υπάρχει ένα προαπαιτούµενο. Μια αρχική φάση που θα πρέπει να καλυφθεί. Αυτή εναπόκειται στην ειρηνευτική συµφωνία για την Ουκρανία, που θα σηµάνει το τέλος του πολέµου. Η Μόσχα δεν δείχνει σε καµία των περιπτώσεων να παρακολουθεί τους εφιάλτες που προβάλλουν οι κύριες ευρωπαϊκές δυνάµεις, η νέα Αντάντ, που σήµερα πλέον αναφέρεται ως µια «συµµαχία των προθύµων», συγκροτώντας ένα ευρωπαϊκό επί της ουσίας εποικοδόµηµα σε µια ενιαία οικονοµική, νοµισµατική και εµπορική οντότητα. Αποτελούµενη από τη Γαλλία, τη Γερµανία και τη Βρετανία. Η Ρωσία του Πούτιν επιθυµεί να αφήσει πίσω της τον πόλεµο έχοντας διασφαλίσει τα ζητήµατα εθνικής ασφαλείας της επί της ουκρανικής επικράτειας αλλά και σε ολόκληρο τον Καύκασο και να επιστρέψει στην Ευρώπη µε τον χαρακτήρα που παραδοσιακά προβάλλει. Της «αυτοκρατορίας του Βορρά».

Με τη διπλωµατική και γεωπολιτική εµπειρία της Μόσχας και του φεουδαρχικού τύπου καθεστώτος Πούτιν, είναι δεδοµένο ότι για να συµβεί αυτό θα πρέπει να επιδείξουν ρεαλισµό στο πεδίο. Η Ρωσία στη γεωπολιτική της θεσµική µνήµη λειτουργεί ως µια παγκόσµια δύναµη, που έχει µοιράσει τον κόσµο σε ζώνες επιρροής µε την υπό την ηγεσία των ΗΠΑ ∆ύση σε προηγούµενη φάση της ιστορίας. Αυτήν στο τέλος του Β΄ Παγκοσµίου Πολέµου, που αποτέλεσε µια ρεβάνς του Α΄ Παγκοσµίου Πολέµου, που έχει διαφορετικά δεδοµένα. Η Ρωσία είναι φανερό ότι επιστρέφει σε αυτά τα δεδοµένα µέσα από τη συνάντηση και τις απευθείας συζητήσεις που έχει, και πάντα επιδίωκε να έχει, µε την Ουάσινγκτον και όχι µε τις ευρωπαϊκές δυνάµεις. Η Γαλλία, η Βρετανία και µέχρι κάποιον βαθµό η Γερµανία αποτελούν, στη βάση της ιστορίας τους και της µόνιµης θεώρησής τους για τη γεωπολιτική και την οικονοµική ισχύ, αποικιοκρατικές δυνάµεις. Η Ρωσία ούτε τις εµπιστεύεται ούτε τις προτιµά ως συνέταιρους στον νέο παγκόσµιο συνεταιρισµό ισχύος. Τουλάχιστον στην εποχή Πούτιν. Έτσι τις αντιµετωπίζει ως περιφερειακές δυνάµεις στην ευρωπαϊκή ενδοχώρα, επιθυµώντας να ορίσει τα όριά τους, µέσα από τη σχέση της µε τις ηγεµονικές ΗΠΑ και τον άξονα Ρωσίας-Κίνας. Στην ίδια λογική και στρατηγική κινείται και η Ουάσινγκτον της εποχής Τραµπ. Το παίγνιο µόλις ξεκίνησε και είναι πολύ νωρίς να µιλήσουµε για κερδισµένους και χαµένους.

Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή