Η Ελλάδα δεν σκοπεύει να στείλει στρατεύµατα στην Ουκρανία στο πλαίσιο της «συµµαχίας των προθύµων». Η απόφαση αυτή είναι επίσηµη και ανακοινώθηκε από τον κυβερνητικό εκπρόσωπο κ. Μαρινάκη. Από την άλλη, αυτό που κινεί την ιστορία στην Ευρώπη είναι το πού θα βρεθούν χερσαία στρατεύµατα για να εγγυηθούν την ασφάλεια του δυτικού τοµέα έναντι µιας λογιζόµενης επιθετικότητας της Μόσχας στο µέλλον.

Στον βωµό αυτής της αναζήτησης εξελίσσονται µεγάλες ανατροπές στους συσχετισµούς, µε τον πρόεδρο της Γαλλίας, Μακρόν, να παίρνει την πρωτοβουλία της τηλεφωνικής επικοινωνίας µε τον Τ. Ερντογάν, ζητώντας τη συνδροµή της ογκώδους ασιατικής Τουρκίας σε αυτήν την κατά τα άλλα ευρωπαϊκή πρωτοβουλία προβολής ισχύος.

Ο κ. Μακρόν µάλιστα, για να πείσει και να αναθερµάνει τις «παγωµένες» αν όχι εχθρικές σχέσεις µε την Άγκυρα, προχώρησε σε υποσχέσεις για πολυεπίπεδη διµερή συνεργασία, ενώ εκδήλωσε τη σύµπτωση απόψεων της Γαλλίας µε την Τουρκία για τη Γάζα και το Παλαιστινιακό. Αν δούµε όµως τις τελευταίες δηλώσεις του υπουργού Εξωτερικών της Ρωσίας, κ. Λαβρόφ, αλλά και κάποιες προσεγγίσεις από την πλευρά του προέδρου Ζελένσκι, θα αντιληφθούµε ότι όλη αυτή η αγωνία ευρωπαϊκών κεντρικών δυνάµεων για τη συγκρότηση µιας ογκώδους διεθνούς δύναµης για την ασφάλεια του Κιέβου µπορεί και να µην έχει επόµενη ηµέρα. Αντίθετα, ένα µοντέλο που θα στηρίζεται σε µια δοκιµασµένη συνταγή για δεκαετίες µπορεί να είναι η λύση. Αν υπάρξουν θετικές διαπραγµατεύσεις για το τέλος του πολέµου στην Ουκρανία και για µια διαρκή ειρήνη, το πλέον αποδεκτό µοντέλο δείχνει το φινλανδικό.

Η παρουσία του προέδρου της νεοεισελθούσας αυτής χώρας στο ΝΑΤΟ, Αλεξάντερ Στουµπ, στην Ουάσινγκτον µπορεί να ήταν λόγω του γεγονότος ότι είναι ένας καλός και αγαπητός συµπαίκτης του γκολφ για τον πρόεδρο Τραµπ, αλλά σίγουρα παίζει ρόλο ότι είναι ο ηγέτης µιας σχετικά µικρής χώρας µε κοινά σύνορα έκτασης 1.300 χιλιοµέτρων µε τη Ρωσία, που έµεινε στη µεταπολεµική ιστορία περίφηµη για το ιδιότυπο καθεστώς ουδετερότητας. Την περίφηµη «φινλανδοποίηση».

Ο κ. Στουµπ, ο οποίος δεν παίζει µόνο γκολφ µε τον κ. Τραµπ, αλλά έχει και συχνές τηλεφωνικές επικοινωνίες µε τον ίδιο αλλά και τους στενούς του συνεργάτες για την επόµενη ηµέρα στην Ουκρανία, έκανε µια σύντοµη και πολύ ενδιαφέρουσα τοποθέτηση κατά τη διάρκεια της διάσκεψης στον Λευκό Οίκο. «Εάν η Ουκρανία µπορεί να διατηρήσει την ανεξαρτησία και τη δηµοκρατία της, τότε η πραγµατοποίηση ορισµένων de facto εδαφικών παραχωρήσεων µπορεί να είναι µια επώδυνη και αποδεκτή παραχώρηση».

Αν παρακολουθήσουµε το µοντέλο της Φινλανδίας απέναντι στην πολύ ισχυρή και εχθρική προς αυτήν Ρωσία, θα δούµε ένα µοντέλο εξοπλισµένης χώρας µε αµυντικά όπλα, χωρίς µάλιστα τις ποµπώδεις εγγυήσεις ασφαλείας που συζητούνται για τη ∆υτική Ουκρανία, που µέσα στις δεκαετίες εξελίχθηκε και προόδευσε σε συνθήκες ειρήνης και καθεστώς ουδετερότητας έναντι της ∆ύσης (ΝΑΤΟ) και της Ρωσίας, µε πλήρη δηµοκρατία. Η Φινλανδία, σηµειωτέον, εντάχθηκε στην Ευρωπαϊκή Ένωση το 1995 και στο ΝΑΤΟ το 2023.

Ο Έλληνας πρωθυπουργός και η ελληνική διπλωµατία προφανώς έχουν λόγο να συζητήσουν και να εναρµονιστούν σε τρίγωνο µε Ελσίνκι - Ουάσινγκτον, δηµιουργώντας έναν «κύκλο των ψύχραιµων» εντός της «συµµαχίας των προθύµων», προσεγγίζοντας και άλλες ευρωπαϊκές και µη ηγεσίες στη στήριξη µιας ρεαλιστικής λύσης, που δεν χρειάζεται τεράστιο όγκο στρατιωτικών δυνάµεων στα εδάφη της Ουκρανίας. Το µοντέλο της Φινλανδίας των προηγούµενων δεκαετιών, ενισχυµένο από διµερείς συµφωνίες αµοιβαίας στρατιωτικής συνδροµής στην περίπτωση που δεχθεί το Κίεβο επίθεση (τύπου άρθρου 5 του ΝΑΤΟ), θα είναι σαφώς πιο αποδεκτό και από τη Μόσχα. Άλλωστε Φινλανδία και Ρωσία σε βάθος πολλών δεκαετιών απέδειξαν ότι το µοντέλο αυτό λειτουργεί. Άρα είναι αποδεκτό στην αφετηρία σε µια τριµερή…

Δημοσιεύθηκε στην Απογευματινή