Τη δεκαετία του 1990, όταν η εταιρική Ευρώπη κινούνταν προς τη συστηµική τεχνοκρατία και την πολιτική και ιδεολογική της αφυδάτωση, η οριοθέτηση Κεντροδεξιά - Κεντροαριστερά επικρατούσε έναντι των προσδιορισµών Αριστερά - ∆εξιά. Οι δοµές της κοινότητας που εξελισσόταν σε ένωση, διευρύνοντας τα σύνορά της, επιθυµούσαν διακαώς κυβερνήσεις που θα διαδέχονταν η µία την άλλη διατηρώντας οριακές διαφορές στις επιλογές πολιτικής τους. Άρα όλα θα έπρεπε να συγκλίνουν σε ένα κέντρο και οι πολιτικές ιδεολογίες να µπουν στο «χρονοντούλαπο της ιστορίας», για να θυµηθούµε µια κλισέ πλέον έκφραση στη χώρα µας. Από την εποχή εκείνη, µε την εµπέδωση του ευρωκεντρισµού και της νεοταξικής, χρηµατιστηριακού τύπου παγκοσµιοποίησης του καπιταλισµού, οι ορισµοί της ∆εξιάς και της Αριστεράς κρίθηκαν από τα δεσπόζοντα media και τους στρατευµένους διανοούµενους του τέλους της ιστορίας ως ντεµοντέ.

Σήµερα πλέον, δεκαετίες µετά, η ∆ύση του υστεροκαπιταλισµού και ο εταιρικός ευρωπαϊσµός καταρρέουν, και µαζί τους η µονοκρατορία του συστηµικού Κέντρου, που πετροβολείται από τους λαούς αλλά και καταγγέλλεται από µερίδα των ελίτ. Στην εποχή του αναθεωρητισµού αυτού, που εµπεδώνεται σε πολύ πιο σηµαντικό βαθµό και βάθος µετά την εκλογή του αιρετικού Ρεπουµπλικανού Ντ. Τραµπ στην προεδρία των ΗΠΑ, τόσο η ∆εξιά όσο και η Αριστερά πλέον αναζητούν τα πρόσωπα εκείνα αλλά και τη θεώρηση πραγµάτων που θα καθορίσουν την εκ νέου κυριαρχία τους στα πολικά συστήµατα και τη διακυβέρνηση των σε διαδικασία εθνικοποίησης κρατών.

Η εποχή είναι δεδοµένο ότι ευνοεί τη ∆εξιά ως προς τις ιδέες αλλά και την ένταση της αναθεωρητικής κινητικότητας που επιβάλλεται προκειµένου να συγκροτηθεί ένας νέος συσχετισµός και ζωτικός χώρος, όχι πλέον στην Ευρώπη µε τον στενό ορισµό, αλλά στην κατεύθυνση της σύνθεσης και των διαδικασιών µιας νέας ∆ύσης, µε επίκεντρο των αποφάσεων στην Ουάσινγκτον και όχι στις Βρυξέλλες. Από την άλλη πλευρά όµως, η επανεκκίνηση της αµήχανης Αριστεράς, µε στόχο την πρόσκτηση αξιών και διαδροµών ενός κοινωνικού καπιταλισµού απέναντι στο νεοταξικό φιλελεύθερο κατεστηµένο, δηµιουργεί συνθήκες εξισορρόπησης και αρµονίας σε µια λειτουργική ∆ηµοκρατία και κρίσιµη ευταξία στην αναζήτηση των εθνικών κρατών να αντιµετωπίσουν τις προκλήσεις της γεωπολιτικής και της τεχνητής νοηµοσύνης στην παραγωγή και την καθηµερινότητα.

Η Αριστερά - Κεντροαριστερά στην Ελλάδα βρίσκεται σε θέση αµηχανίας, όπως και στα περισσότερα ευρωπαϊκά συστήµατα της Ευρώπης. Ο λόγος όχι για µια φιλελεύθερη Αριστερά του woke δικαιωµατισµού της παγκοσµιοποίησης και του ετεροκαθορισµού των ευθυνών της διοίκησης από τις εθνικές ηγεσίες σε υπερκρατικές νοµενκλατούρες, ούτε µια απόληξη της ευρωπαϊκής σοσιαλδηµοκρατίας που χαρακτηρίζεται ως καθοριστικός άξονας που οδήγησε σε πλήρη αποτυχία την Ευρώπη και τα έθνη της µέσα από τον µαταιόδοξο µεγαλοϊδεατισµό της απολιτίκ τεχνοκρατίας της. Ο λόγος για µια Αριστερά που θα µπορέσει µε την εµπειρία του ηγετικού της πυρήνα να υπερβεί το παρελθόν και να συνδιαµορφώσει µε τις προσεγγίσεις, τον προβληµατισµό και τις στρατηγικές της ένα µέλλον που ακόµη δεν έχει κριθεί ως προς τις παραµέτρους του. Η Αριστερά αυτή θα είναι κρίσιµη για τη δεκαετία 2027-2037, όταν ο κόσµος θα ψάχνει να βρει την περπατησιά του προς την καρδιά του αιώνα, σε πολύ διαφορετική κατεύθυνση, όπως διαφαίνεται, από ό,τι συνέβη στον 19ο ή τον 20ό αιώνα.

Η Αριστερά αυτή δεν θα προκύψει από το ΠΑΣΟΚ, τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ, την Πλεύση Ελευθερίας ή κινήµατα που ήδη έχουν αποτύχει όπως αυτό του κ. Κασσελάκη. Η Αριστερά στην Ελλάδα έχει ηγέτη και είναι πρώην πρωθυπουργός που µπορεί -παρά τη µανία συστηµικών δυνάµεων της Κεντροδεξιάς και της Κεντροαριστεράς στη χώρα µας, που ούτως ή άλλως καταρρέουν πλέον σε σχέση µε τη συστηµική τους αυτάρκεια- να οδηγήσει τις εξελίξεις σε µια πολιτική έκφραση και ορίζοντα. Αυτός είναι ο κ. Αλέξης Τσίπρας, που δεν τον αφορά ούτε ο λαϊκισµός ούτε η συστηµική κανονικότητα, αφού κυβέρνησε ανάµεσα σε αυτές τις πολιτικές σχολές, άρα µπορεί πλέον να τις υπερβεί.

Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή