Η σύνοδος του Οργανισµού Συνεργασίας της Σανγκάης, που εξελίχθηκε τις προηγούµενες ηµέρες στην Κίνα, και η εµβληµατική στρατιωτική παρέλαση και επίδειξη εξοπλισµών στο Πεκίνο για τα 80 χρόνια από το τέλος του Β’ Παγκόσµιου Πολέµου έριξαν πολύ νερό στον µύλο της Ιστορίας και αυτός κινήθηκε µε µεγάλη ταχύτητα. 

Οι ασιατικές δυνάµεις, µε αυτό που ορίζουν ως «συµµαχία του παγκόσµιου Νότου», συµφώνησαν σε µια θεµελιώδη αρχή. Στόχος τους είναι η εγκαθίδρυση µιας πολυπολικής παγκόσµιας διακυβέρνησης. 

Αυτό σηµαίνει την κήρυξη του τέλους της Pax Americana, της µονοπολικής ηγεµονίας δηλαδή των ΗΠΑ και της ∆ύσης, που κράτησε για περίπου τρεις δεκαετίες µετά το τέλος του προηγούµενου Ψυχρού Πολέµου, µε πόλους ισχύος τις ΗΠΑ στη ∆ύση και τη Ρωσία στην Ανατολή.

Στην παρούσα φάση, πλέον, οι ασιατικές δυνάµεις έχουν ογκώδεις στρατιωτικές δυνάµεις, εξοπλισµένες µε πυρηνικά, αποτελούν ισχυρές οντότητες στον ανταγωνισµό των τεχνολογιών και των πρώτων υλών, έχουν µοντέλα διακυβέρνησης αυταρχικά, αλλά νιώθουν άνετα οι ηγεσίες τους µπροστά στην παρακµή της δυτικού τύπου φιλελεύθερης δηµοκρατίας, ακολουθούν µοντέλα καπιταλισµού, µε ισχυρή κρατική παρέµβαση, που δείχνουν πιο αξιόπιστα, όχι ως προς τους όγκους χρήµατος, αλλά ως προς την παραγωγικότητα και το κόστος που αυτή έχει σε σχέση µε τα επιτεύγµατα του νεοταξικού, χρηµατιστηριακού, φιλελεύθερου υστεροκαπιταλισµού, που δεσπόζει ως µοντέλο οργάνωσης στη Δύση. 

Στον γεωπολιτικό τοµέα δεν νιώθουν ότι δεσµεύονται από τα υπάρχοντα σύνορα και εκδηλώνουν αναθεωρητισµό στα σηµεία εκείνα του πλανήτη όπου επιθυµούν αναδιάταξη ισχύος επί του πεδίου για τη δική τους εθνική -αυτοκρατορικού τύπου- ασφάλεια και τις ζώνες επιρροής τους. 

∆εν αρνούνται το ∆ιεθνές ∆ίκαιο και τις συνθήκες που έχουν υπογραφεί ιστορικά, αλλά επεµβαίνουν οριακά, µιλώντας πάντα για ειρήνη και δικαιοσύνη στην κατανοµή της ισχύος και στα δίκια των πιο αδύναµων και των λαών, έστω και αν λογίζουν τα συµφέροντα των πολλών και των φτωχών σύµφωνα µε τις δικές τους προδιαγραφές και προτεραιότητες.

Φυσικά και ηγετική δύναµη στο ασιατικό µπλοκ είναι η Κίνα, αλλά η έννοια της Ευρασίας εξυπηρετείται, εν πολλοίς, από τη συµµετοχή της Ρωσίας στο µπλοκ. Για τον λόγο αυτό είναι σηµαντικό για τον Σι Τζινπίνγκ να έχει δίπλα του τον Βλ. Πούτιν, έστω και αν ο ηγέτης του Κρεµλίνου δεν κρύβει τη µόνιµη διάθεσή του να ανακτήσει τη σχέση του µε τη ∆ύση, ως συνοµιλητής του Αµερικανού προέδρου. Η Κίνα δεν ενδιαφέρεται να έχει δίπλα της τη Βόρεια Κορέα, την οποία όµως ταυτόχρονα επιδεικνύει, ακόµα και όταν επιχειρεί ανοίγµατα στη Νότια Κορέα, αλλά την Ινδία, που κάποιες βιαστικές κινήσεις και απειλές της προεδρίας Τραµπ και υπερβάλλοντες, χωρίς µελέτη, δασµοί έστειλαν στην αγκαλιά της, έστω και αν στον Οργανισµό της Σανγκάης περίοπτη θέση έχει και ο ιστορικός της αντίπαλος, το Πακιστάν. Η ισχύς στην Ασία δεν προσµετράται µε την ποιότητα της δηµοκρατίας και τον δικαιωµατισµό, όπως στη ∆ύση, αλλά µε τον όγκο, την πεποίθηση και την αποφασιστικότητα. Για τον λόγο αυτό η Κίνα επιθυµεί, ως πρώτος µεταξύ ίσων, όπως αρέσκεται να δηλώνει, να συγκεντρώνει στον δικό της κόσµο τις ισχυρές πληθυσµιακά -αλλά και ως προς τις πρώτες ύλες και τους γεωγραφικούς ορίζοντες- δυνάµεις όχι µόνον της Ασίας, αλλά και της πέραν των ΗΠΑ Αµερικής, της Αφρικής, της Αυστραλίας. 

Μπορεί πολλοί στη ∆ύση να µιλούν για ραγδαίες εξελίξεις, αλλά η κίνηση από τη ∆ύση στην Ανατολή και οι «γονυκλισίες» των πλέον σηµαντικών κεφαλαίων και οµίλων εταιρειών από την πλευρά της ∆ύσης έχουν ξεκινήσει από τα τέλη της δεκαετίας του 1990 µε τη διαδικασία της τεχνολογικής, οικονοµικής, εµπορικής, φυλετικής παγκοσµιοποίησης, της απεθνικοποίησης, της κατάργησης των δυτικών αξιών και της υποκατάστασής τους από τη woke κουλτούρα του δικαιωµατισµού της ισοπέδωσης. 

Η επικράτηση Τραµπ στις ΗΠΑ αποτελεί µια έσχατη µάχη οπισθοφυλακών, προκειµένου η ∆ύση να διατηρήσει το δικαίωµα του διπολισµού απέναντι στην Ασία και την «αυτοκρατορία του ∆ράκου». 

Δημοσιέυθηκε στα Παραπολιτικά