Το πρόβληµα στη Γαλλία δεν είναι η πτώση της κυβέρνησης του Φρανσουά Μπαϊρού. Αλλά ότι προέκυψε απώλεια ψήφου εµπιστοσύνης του έκτου κατά σειρά πρωθυπουργού της προεδρίας Μακρόν από την αρχή της θητείας του στα Ηλύσια Πεδία. Το πιο κρίσιµο του τέταρτου κατά σειρά µετά τις ατυχείς κοινοβουλευτικές εκλογές που επέλεξε ο Γάλλος πρόεδρος για να διασωθεί µετά τα δυσµενή αποτελέσµατα στις ευρωπαϊκές εκλογές, πέρυσι το καλοκαίρι.

Διαβάστε: Πώς η γαλλική κρίση επηρεάζει την Αθήνα και την Νοτιοανατολική Μεσόγειο

Το ότι η Γαλλία, η δεύτερη σε όγκο οικονοµία της Ζώνης του Ευρώ, έχει υψηλό χρέος που φθάνει το 116% του ΑΕΠ της ή τρέχει µε ετήσιο έλλειµµα της τάξης του 5,8% δεν είναι κάτι αιφνιδιαστικό. Ούτε ότι έχει αυξηµένες κρατικές δαπάνες που φθάνουν στο 45% του ΑΕΠ, ότι τα όρια συνταξιοδότησης µένουν κοντά στα 62 έτη και δεν φθάνουν τα όρια όπως σε «καταραµένες» χώρες της Ευρωζώνης όπως η Ελλάδα, λόγω προηγούµενης δηµοσιονοµικής χρεοκοπίας της, που βρίσκονται ήδη στα 67 έτη µε σκέψεις για τα 70 έτη. Ούτε ότι είναι µια χώρα που εκ παραδόσεως παράγει 286 τύπους τυριών είναι κάτι πρωτοφανές. Αυτή ήταν και είναι η Γαλλία. Η αποτυχία του «πειράµατος Μακρόν» που ανέλαβε την ηγεσία της χώρας στα τέλη της προηγούµενης δεκαετίας, µε ιδιαίτερα υψηλές προσδοκίες από τη συστηµική Γαλλία των τραπεζών, των διεθνών εταιρειών και της φιλελεύθερης ανώτερης και µέσης τάξης, µετά την κατάρρευση του παραδοσιακού κοµµατικού συστήµατος της χώρας και του δίπολου ∆εξιάς - Σοσιαλιστών είναι πρωτοφανής.

Η εµµονή του Μακρόν να παραµένει πεισµατικά «αγκιστρωµένος» στον θρόνο του στα Ηλύσια Πεδία δεν προκαλεί µόνον ρωγµές -οι οποίες όσο πάει και βαθαίνουν- στο προεδρικό καθεστώς της Ε’ Γαλλικής ∆ηµοκρατίας, γκωλικής έµπνευσης και παράδοσης, αλλά θυσιάζει όλο και περισσότερους από τις εφεδρείες του γαλλικού αστικού, συστηµικού κατεστηµένου. Για παράδειγµα, ο Εµανουέλ Μακρόν έχει ήδη θυσιάσει έξι πρωθυπουργούς, τέσσερις από αυτούς µετά τις απο-νοµιµοποιητικές εκλογές για τον ίδιο το καλοκαίρι του 2024 και συγκεκριµένα: Εντουάρ Φιλίπ, Ζαν Καστέξ, Ελίζαµπεθ Μπορν, Γκαµπριέλ Ατάλ, Μισέλ Μπαρνιέ, και Φρανσουά Μπαϊρού πλέον.

Ο Μακρόν έχει θεσµική προθεσµία να µείνει στη θέση του µέχρι το 2027, µε δεδοµένο ότι κατόρθωσε να επανεκλεγεί για µια δεύτερη θητεία, ο πρώτος που το επέτυχε µετά την εποχή Σιράκ, το 2022 µε τη συσπείρωση όλων των δυνάµεων του επονοµαζόµενου και εκεί όπως σε όλη την τότε εταιρική Ευρώπη, ως δηµοκρατικού τόξου στον αντισυστηµικό δεξιό Εθνικό Συναγερµό της Μαρίν Λεπέν, που παρ’ όλα αυτά κατόρθωσε να συγκεντρώσει ως υποψήφια πρόεδρος της ∆ηµοκρατίας ποσοστά στήριξης της τάξης του 41,5%. Ο Εµανουέλ Μακρόν µε το µοντέλο της διάχυσης του πλούτου στη Γαλλία από τα πάνω στη µέση τάξη, δεν αντελήφθη εγκαίρως ότι οι Γάλλοι είναι επαρκώς υπερόπτες και σοβινιστές για να αφήσουν τα δεδοµένα τους και να αφεθούν στο νεοταξικό µοντέλο της δηµιουργικής καταστροφής του πλούτου µεταξύ των κοινωνικών τάξεων που αν και περιέχει ανισότητα, περιγράφεται σε µια εναρµόνιση µέσα από τη θεσµική τάξη των δικαιωµάτων και των ορίων.

Επίσης στις πλέον ώριµες δηµοκρατίες της ∆υτικής Ευρώπης, δεν λειτουργούν πολιτειακές µεθοδεύσεις, µε την εργαλειοποίηση της ∆ικαιοσύνης, αποκλεισµού των πλέον ανταγωνιστικών άρα και δηµοφιλών πολιτικών αντιπάλων, όπως συνέβη µε την επικεφαλής του Εθνικού Συναγερµού, Μαρίν Λεπέν, µετά τη δεύτερη επικράτηση του Μακρόν στις προεδρικές εκλογές. Χωρίς τουλάχιστον κόστος για την ίδια τη λειτουργία του πολιτεύµατος.

Ο Εµανουέλ Μακρόν είναι η αποτυχία µιας συστηµικής χειραγώγησης στην παγκόσµια ∆ύση στη βάση της οποίας έγινε αποδεκτό ότι µπορεί να ασκεί διακυβέρνηση ένα έωλο Κέντρο, κυριαρχικό σε µια κατεστραµµένη κοµµατικά και δοµικά ∆εξιά και Αριστερά. Οι θεσµικές, δοµικές δυνάµεις της Γαλλίας έπρεπε να έχουν προσαρµόσει τα πολιτειακά πλάνα όταν έβλεπαν στους δρόµους τα «κίτρινα γιλέκα» και τα ταραχώδη ∆εξιά κινήµατα του διαδικτύου να κυριαρχούν για µήνες και εβδοµάδες στους δρόµους του Παρισιού και να κάνουν την κίνηση «µατ» στο χάος. Κάτι που έκανε καθυστερηµένα ο πρώην πρόεδρος Ν. Σαρκοζί, πριν από λίγα 24 ωρα. Να αναγνωρίσουν ότι η Λεπέν και το κόµµα της ανήκουν στο δηµοκρατικό τόξο και δικαιούνται να εκλεγούν στην ηγεσία της χώρας. Η Ελλάδα πέτυχε στην έξοδο των µνηµονίων. Η περιούσια Γαλλία έχασε τον δρόµο µεταξύ 2017-2022.

Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή