Ο χρόνος που θα χρειασθεί το Ισραήλ και η ηγεσία Νετανιάχου για να τελειώσει τις στρατιωτικές επιχειρήσεις στα εδάφη της πόλης της Γάζας δεν µπορεί να είναι ευρύς. Οι διεθνείς αντιδράσεις και από δυτικές χώρες είναι έντονες και η εικόνα του Ισραήλ επιβαρύνεται όπως και οι διεθνείς ισορροπίες του. Η ελληνική ηγεσία έχει σε µια πρώτη φάση να χειρισθεί µια πολύ δύσκολη σε συσχετισµούς Γενική Συνέλευση στον ΟΗΕ, που θα εξελιχθεί την εβδοµάδα αυτή. Το κεντρικό ζήτηµα δεν είναι στην παρούσα φάση η συνάντηση Μητσοτάκη - Ερντογάν, παρά τη σηµασία που έχει να µην υπάρξουν εκτός ελέγχου εντάσεις στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο. Το πιο δύσκολο είναι οι χειρισµοί στη συζήτηση για την επόµενη µέρα στη Γάζα. Σε κάθε περίπτωση η Αθήνα θα ήταν ασφαλής αν υιοθετούσε µια θέση που θα προδίκαζε την ανεξαρτησία της Γάζας, ενδεχοµένως υπό την εποπτεία και ηγεσία της Παλαιστινιακής Αρχής, µε µια ενδιάµεση διοίκηση µε την εµπλοκή αραβικών κυβερνήσεων και ειδικά των Ηνωµένων Αραβικών Εµιράτων. Με µία προϋπόθεση. Τη διάλυση και τον αφοπλισµό της Χαµάς ως τροµοκρατικής οργάνωσης. Η θέση αυτή από τη µια θα δώσει διέξοδο ως προς τη Γάζα, ενώ από την άλλη ανταποκρίνεται στην ανάγκη ασφάλειας του Ισραήλ.

Το γεγονός ότι η πολιτική του προέδρου των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραµπ, στηρίζεται στις επονοµαζόµενες δευτερογενείς κυρώσεις σε βάρος κρατών που εισάγουν ρωσικό φυσικό αέριο και πετρέλαιο, προκειµένου να πιεσθεί η ηγεσία του Κρεµλίνου να έρθει στο τραπέζι των διαπραγµατεύσεων µε την Ουκρανία, κηρύσσοντας εκεχειρία στα θερµά µέτωπα, έχει δηµιουργήσει σοβαρή εµπλοκή στην προοπτική των «συµφωνιών του Αβραάµ», που προέβλεπαν έναν πολυµερή διάδροµο από την Ευρώπη στην Ινδία µέσω Ελλάδας και Κύπρου. Και αυτό γιατί στις χώρες υπό πίεση δεν περιλαµβάνεται µόνον η Κίνα ή οι ευρωπαϊκές χώρες αλλά και η Ινδία, που είναι απολύτως εξαρτηµένη ως προς την οικονοµία και την παραγωγή της από τη Ρωσία ενεργειακά. Το αποτέλεσµα ήταν µια έστω επί του παρόντος ψύχρανση στις σχέσεις Ουάσινγκτον - Νέου ∆ελχί. Κρίσιµη συνέχεια αυτής της εξέλιξης είναι ότι προ ηµερών η Σαουδική Αραβία υπέγραψε στρατιωτική συµφωνία µε το Πακιστάν, µία πυρηνική δύναµη της Ασίας εχθρική προς την Ινδία και στενή σύµµαχο της Τουρκίας.

Το περιβάλλον έτσι επιβαρύνεται ακόµη περισσότερο. Το Ισραήλ από την άλλη και η ηγεσία Νετανιάχου, παρά τις αντιρρήσεις της Μοσάντ, επέλεξε να πλήξει χειρουργικά στόχο εντός της επικράτειας του Κατάρ, όπου εξελίσσονταν συζητήσεις για το τέλος των εχθροπραξιών στη Γάζα µε παρούσα την ηγεσία ή τελικά µέρος της ηγεσίας της Χαµάς. Η Τουρκία, που επίσης είναι απολύτως και δοµικά (σε επίπεδο αγωγών) συνδεδεµένη ενεργειακά µε τη Ρωσία, γνωρίζει ότι αργά ή γρήγορα θα βρεθεί σε δυσχερή θέση ως προς τις σχέσεις της µε την Ουάσινγκτον, άρα και µε την Ευρώπη ή το ΝΑΤΟ. Όχι τυχαία ο κυβερνητικός ακόλουθος του Ταγίπ Ερντογάν και του AKP, Ντεβλέτ Μπαχτσελί, για άλλη µία φορά σε ρόλο «λαγού» για την Άγκυρα µίλησε για έναν άξονα Τουρκίας - Ρωσίας - Κίνας µε στόχο τον έλεγχο της Ιερουσαλήµ σε βάρος των Ισραήλ - ∆ύσης. Η Τουρκία δηλαδή, θέλοντας να προκαταλάβει πιέσεις από τις ΗΠΑ για τη σχέση της µε τη Ρωσία, «δείχνει» για µία ακόµη φορά το χαρτί της αλλαγής στρατοπέδου. Έστω και αν δεν έχει µεγάλες πιθανότητες να το επιχειρήσει, αφού µια τέτοια διαµάχη θα σήµαινε τη διάλυση του κράτους της Τουρκίας.

Ταυτόχρονα λογίζεται στις επιτυχίες της Άγκυρας το γεγονός της οργάνωσης κοινής στρατιωτικής άσκησης µε τις ένοπλες δυνάµεις της Αιγύπτου, 13 χρόνια µετά την προηγούµενη, την ηµέρα που ο Έλληνας πρωθυπουργός θα συναντάται µε τον Τούρκο πρόεδρο. Η Ελλάδα σε καµία περίπτωση δεν επιθυµεί ένα στέρεο ισλαµικό µέτωπο στην Ανατολή, γεγονός που επιθυµεί η Τουρκία µε «πετράδι του στέµµατος» την Ιερουσαλήµ. Η ελληνική διπλωµατία ιστορικά έχει συνηθίσει να οργανώνει εκστρατείες δηµοσίων σχέσεων και ευχολογίων. Τώρα όµως είναι αναγκαία η υψηλή πολιτική…