Η Κοµισιόν -όσο περνάει ο καιρός µοιάζει όλο και πιο πολύ µε νέα Βαστίλη για την Ευρώπη. Οι αποφάσεις, η στρατηγική της, τα σκοτεινά συµφέροντα που κρύβονται στους διαδρόµους της, το παιχνίδι του χρήµατος, της διαφθοράς και του χρηµατισµού, που αναγορεύει προδιαγραφές που σκοτώνουν την ανταγωνιστικότητα, την ανάπτυξη, την ευηµερία και την κοινωνική συνοχή, την αποκαλύπτουν όλο και περισσότερο.

Τι είναι η Κοµισιόν; Ένα διευθυντήριο που κυβερνά και αποφασίζει για τις τύχες της Ευρώπης. Ουσιαστικά καθορίζει τη ζωή και την καθηµερινότητα των Ευρωπαίων. Την προοπτική τους και τα όριά τους. Όχι µόνο δηµοσιονοµικά αλλά σε κάθε επίπεδο της ζωής τους. Επίσης, για την Κοµισιόν τα εθνικά κράτη-µέλη δεν υπάρχουν. Στον βαθµό που δύνανται να επηρεάσουν καταλυτικά την κυριαρχική βούλησή της. Η Κοµισιόν τελικά είναι ένα καφκικού τύπου δηµιούργηµα της ευρωπαϊκής σοσιαλδηµοκρατίας, που πλέον πρέπει να ελεγχθεί, να φανερωθεί και να περιορισθεί στον χώρο που οι δηµοκρατίες και το καθεστώς των δυτικών ελευθεριών καθορίζουν. Με ποια κριτήρια αποφασίζει η Κοµισιόν;

Ποια είναι η αιρετή πλειοψηφία και σε ποιο όργανο αποφασίζονται οι κεντρικές επιλογές που ακολουθούνται από όλους στη βάση των αναγκαστικών προδιαγραφών, που ορίζονται ακόµη και για τα πλαστικά καλαµάκια; Πού βρίσκεται η λογοδοσία της Κοµισιόν; Πώς γίνονται οι διορισµοί στην Κοµισιόν και το επίπεδο των υψηλών αµοιβών που προκρίνονται; Πώς είναι δυνατόν σε µια ολότητα δηµοκρατικών εθνών η κεντρική δοµή διαχείρισης που λαµβάνει τις αποφάσεις για την ένωση να είναι ολιγαρχικού χαρακτήρα και ουσιαστικά ανεξέλεγκτη; Πόσο πέτυχε τελικά η Ευρώπη του Μάαστριχτ που έδωσε κυρίαρχες αρµοδιότητες στην Κοµισιόν, υποβάθµισε το Συµβούλιο των εθνικών κυβερνήσεων και περιθωριοποίησε το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο των αιρετών; Η σηµερινή πραγµατικότητα, τρεις δεκαετίες µετά, δείχνει ότι το µοντέλο ήταν όχι µόνο ατυχές αλλά και καταστροφικό. Η κεντρική γραφειοκρατία -µέσα από συσχετισµούς λόµπι και καρτέλ- κατέστρεψε την προοπτική της Ευρώπης, ναρκοθετώντας το παρόν της στην προηγούµενη διεθνή συγκυρία. Στην παρούσα συγκυρία, µετά την εκλογή του Ντόναλντ Τραµπ στην προεδρία των ΗΠΑ, υπάρχουν επιλογές που επιδεικνύουν κυριολεκτικά παραφροσύνη από την πλευρά της Κοµισιόν. Για παράδειγµα, η απαγόρευση της κυκλοφορίας νέων αυτοκινήτων µε κινητήρα εσωτερικής καύσης (βενζίνη - ντίζελ), µέχρι και των υβριδικών. Με ορίζοντα το 2035, η Κοµισιόν υποστηρίζει ότι θα πρέπει πλέον στους δρόµους της Ευρώπης να κινούνται µόνον ηλεκτρικά αυτοκίνητα. Είναι εντυπωσιακό ότι µετά την πλήρη αποτυχία της στρατηγικής της ηλεκτροκίνησης -τάχα στο πλαίσιο της προστασίας του περιβάλλοντος- επανέρχεται η ίδια επιµονή σε αυτή την αυταπάτη. Ή µήπως σε αυτή την απάτη;

Είναι γνωστό ότι σε µια κλειστή συνάντηση κορυφής των Ευρωπαίων κατασκευαστών αυτοκινήτων διαπιστώθηκε προ διετίας η αστοχία αυτού του προσανατολισµού. Για διάφορους λόγους. Τεχνικούς, δικτύου, κόστους ανταλλακτικών και ειδικά των µπαταριών. Η ευρωπαϊκή αυτοκινητοβιοµηχανία στις κεντρικές χώρες παραγωγής αναζητά πλέον διέξοδο στην αύξηση των στρατιωτικών εξοπλισµών, µε πολλά εργοστάσια να βλέπουν την επόµενη µέρα τους στη µετατροπή τους σε πολεµική βιοµηχανία. Πέραν όλων των άλλων, στον ενεργειακό τοµέα η Ευρώπη µε την πράσινη οικονοµία και το χρηµατιστήριο των ρύπων, που µονοµερώς υποστήριξε η γραφειοκρατία της Κοµισιόν, κατέστρεψε την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων αλλά και την οικονοµική δυνατότητα των νοικοκυριών. Οι ευρωπαϊκές επιχειρήσεις σωρηδόν µετακοµίζουν στις ΗΠΑ και στη Γουόλ Στριτ, αλλά ακόµη και σήµερα οι προδιαγραφές που έχει θέσει η Κοµισιόν τις καθιστούν µη ανταγωνιστικές εντός της ευρωπαϊκής ζώνης έναντι εκείνων των τρίτων χωρών.

Στον τοµέα της ηλεκτροκίνησης έχει πλέον διεθνές πλεονέκτηµα η Κίνα και προφανώς αυτό που «δείχνει» η Κοµισιόν για το 2035 θα πρέπει να στοχοποιηθεί, τόσο από τη βιοµηχανία -ήδη η Γερµανία θέτει (ευτυχώς) βέτο σχετικά µε την κατάργηση των υβριδικών και των άλλων αυτοκινήτων µε θερµικούς κινητήρες- όσο και από τις κυβερνήσεις και τους εκλεγµένους των λαών.

Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή