Η ∆ηµοκρατία αντιµάχεται τις ασυλίες. Είναι προνόµια. Η Ελληνική ∆ηµοκρατία, αντίθετα, δείχνει ότι προτιµά αυτές τις διακρίσεις. Και σε κάθε περίπτωση τις ειδικές προστασίες. Ποιων; Αυτών που παίρνουν αποφάσεις και καθορίζουν πολιτικές. Στην περίπτωση του άρθρου 86 του Συντάγµατος που βρίσκεται σε ισχύ, των υπουργών. Η Ελλάδα έχει µια παράδοση πόλωσης, διχασµών και διαφθοράς. Ιστορικά µιλώντας. Την εποχή της Μεταπολίτευσης, την εποµένη δηλαδή της πτώσης ενός στρατιωτικού καθεστώτος που µε πραξικοπηµατικό τρόπο διοικούσε τη χώρα, οι πολιτικοί της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας αλλά και οι άλλοι της µειοψηφίας ένιωθαν κάτι σαν «άγγελοι του καλού». Παρ’ όλα αυτά, επεφύλαξαν για τους εαυτούς τους, είτε ως εκτελεστική εξουσία είτε ως νοµοθετική, κάποιες προστασίες έναντι των υπολοίπων πολιτών. Αυτές ορίσθηκαν ως ασυλίες. Οι αξιωµατούχοι της εκτελεστικής εξουσίας δεν θα µπορούσαν να ερευνηθούν και να δικασθούν ως κοινοί θνητοί. Οι βουλευτές του ελληνικού Κοινοβουλίου δεν θα µπορούσαν να κάτσουν στο εδώλιο του κατηγορουµένου, µε έγκληση κάποιου πολίτη. Αλλά µόνον ύστερα από την ετυµηγορία των συναδέλφων τους. Σηµειωτέον ότι οι υπουργοί είναι συνήθως βουλευτές και οι βουλευτές συχνά γίνονται υπουργοί.

Θα µπορούσε µε την έννοια αυτή να µιλήσει κάποιος για συντεχνιακή λογική και νοοτροπία. Κανείς δεν µπορεί να εξηγήσει από τους επώνυµους νοµοπαρασκευαστές µε πειθώ γιατί σε έναν υπουργό για να απαγγείλει κατηγορίες ένας εισαγγελέας θα πρέπει να στείλει την υπόθεση στους συναδέλφους του στο Κοινοβούλιο. Αυτοί µε άσχετα µικροκοµµατικά κριτήρια και συσχετισµούς να την εξετάσουν και µετά -εφόσον µια Εξεταστική Επιτροπή του Κοινοβουλίου εξελιχθεί ως προς τον χαρακτήρα της σε Ανακριτική- να επιτρέψουν στον εισαγγελέα να συµπεριλάβει και τον υπουργό στους κατηγορούµενους. Μάλιστα µε τα χρόνια η συγκεκριµένη πολιτειακή πρόκληση έγινε ακόµη µεγαλύτερη. Ο εισαγγελέας της τακτικής δικαιοσύνης δεν θα πρέπει –λέει- ούτε καν να ερευνήσει την εµπλοκή του υπουργού σε µια ποινική για παράδειγµα υπόθεση διαφθοράς. Αλλά µόλις «πέσει» σε τυχόν αναφορά µάρτυρα ή στοιχείου που αφορά -υπουργό, «αµελλητί» να στείλει την υπόθεση στους συναδέλφους του βουλευτές για να την κρίνουν αυτοί.

Δηµιουργείται ευκαιρία στο καθεστώς διοίκησης της χώρας να προχωρήσει µε οµοφωνία στην άρση των προνοµίων

Αν κατά παρέκκλιση και ατυχή συσχετισµό κάποιος υπουργός κάτσει στο εδώλιο του κατηγορουµένου, αυτό το εδώλιο δεν θα είναι τακτικού δικαστηρίου, αλλά εξαιρετικού δικαστηρίου συγκροτηµένου ειδικά γι’ αυτόν. Το δικαστήριο αυτό έχει σύνθεση από ανώτατους δικαστές του Αρείου Πάγου ή του Συµβουλίου Επικρατείας. Αν αφήσουµε τα βαρύγδουπα και µιλήσουµε σε καθοµιλουµένη, ο λόγος για θεσµική άδεια στη «στηµένη έδρα». Αυτό δεν σηµαίνει ότι οι ανώτατοι δικαστές είναι πιο εύκολα χειραγωγούµενοι ή διεφθαρµένοι. Αλλά ότι δεν µπορεί ο τακτικός εισαγγελέας στην πρώτη φάση να απαγγείλει κατηγορίες και στη δεύτερη να δικάσει κάποιον υπουργό. Ή από την άλλη, να παραπέµψει σε δίκη έναν βουλευτή.

Η Ελληνική ∆ηµοκρατία προβλέπει µε τον τρόπο αυτό πατρίκιους και πληβείους απέναντι στη ∆ικαιοσύνη και τον καταλογισµό. Τα Κοινοβούλια στο πέρασµα των δεκαετιών έχουν κάνει κατάχρηση εξουσίας υπέρ τους. Και φτάνουµε στο σήµερα. Βρίσκεται στην Αθήνα η προϊσταµένη της Ευρωπαϊκής Εισαγγελίας, Λάουρα Κοβέσι. Αφήνοντας στην άκρη τα µικρονοϊκά του κάθε τύπου αντιπολίτευσης ότι ήρθε για να ρίξει την κυβέρνηση Μητσοτάκη, θέτει και αυτή από την πλευρά της το θέµα του ειδικού καθεστώτος για τους υπουργούς του άρθρου 86. Στη βάση µιας υπόθεσης που βρίσκεται στο προσκήνιο και υπό δικαστική εξέλιξη. Της κακοδιαχείρισης των αγροτικών κονδυλίων, ευρωπαϊκής ταυτότητας, του ΟΠΕΚΕΠΕ. Η συζήτηση αυτή στην Ελλάδα είναι χρόνια και αδιέξοδη. Με δεδοµένο ότι µας αρέσουν οι αυτοδύναµες κυβερνήσεις, αλλά και ότι οι ∆ηµοκρατίες σε κάθε χώρα θα δείξουν το βάθος τους, δηµιουργείται µια ευκαιρία για το καθεστώς διοίκησης της χώρας . Να προχωρήσουν µε οµοφωνία στην άρση των προνοµίων του άρθρου 86, στη βάση της επόµενης αναθεώρησης του Συντάγµατος. Απλά τα πράγµατα. Να δικάζονται και οι κυβερνώντες όπως οι κυβερνώµενοι…

Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή