Η Τουρκία εναντίον όλων
Άρθρο
Είναι φανερό ότι η Άγκυρα φοβάται την εξέλιξη των ''συµµαχιών του Αβραάµ'' και πολύ περισσότερο τη στρατηγική συνεργασία µεταξύ Ελλάδας - Κύπρου - Ισραήλ και Αιγύπτου

Οι δηλώσεις του Τούρκου υπουργού Εξωτερικών, Χ. Φιντάν, ελάχιστες ώρες πριν κριθεί το τέλος των επιχειρήσεων στη Γάζα και ο αφοπλισµός της Χαµάς δεν είναι τυχαίες τόσο ως προς τον χρόνο που έγιναν όσο και ως προς το περιεχόµενό τους. Ουσιαστικά η τουρκική διπλωµατία δηλώνει ότι θεωρεί ως ζήτηµα εθνικής ασφαλείας το πώς διαρθρώνονται συµµαχίες -ορατές ή αόρατες- των άλλων της περιοχής. Υπό την έννοια αυτή, θυµίζει ότι όπου η διπλωµατία δεν πετυχαίνει τα αποτελέσµατα που επιθυµεί η Άγκυρα, µπορεί να επιλεγούν και τα στρατιωτικά µέσα για τη διακοπή τέτοιων συµµαχιών. Πέραν της εµπλοκής στις κινήσεις άλλων χωρών µε τη λογική του βέτο, η Τουρκία µιλά για έναν πόλεµο εναντίον όλων. Γιατί στην πραγµατικότητα οι δηλώσεις-απειλές αυτές δεν απευθύνονται µόνον εναντίον της Ελλάδας και της Κύπρου, αλλά βρίσκονται και απέναντι στις επιλογές και τις κινήσεις φυσικά του Ισραήλ αλλά και των Αράβων. Της Αιγύπτου, της Ιορδανίας, των Ηνωµένων Αραβικών Εµιράτων, του Βασιλείου της Σαουδικής Αραβίας και του Κατάρ.
Ο Χ. Φιντάν θέλησε να υπογραµµίσει τη σηµασία της συµµετοχής της Τουρκίας στη συνάντηση στην Ουάσινγκτον υπό την προεδρία Τραµπ των αραβικών και µουσουλµανικών ηγεσιών για την επόµενη ηµέρα στη Γάζα. Χωρίς αιδώ, µάλιστα, µιλώντας για τη σηµασία της παρουσίας Ερντογάν σε αυτήν -γεγονός που αποδέχεται εκ των πραγµάτων ο πρόεδρος Τραµπ και η αµερικανική διπλωµατία, αφού τοποθέτησε τον πρόεδρο της Τουρκίας δίπλα του στην κορυφή του τραπεζιού-, προβάλλει τη στενή σχέση της Άγκυρας και των υπηρεσιών της µε την τροµοκρατική οργάνωση της Χαµάς στη Γάζα. Έτσι όµως η Τουρκία εµφανίζεται πλέον, και µιλώντας για την επόµενη ηµέρα, να έχει πάρει τη θέση του Ιράν στην ηγεσία του περιώνυµου «άξονα της αντίστασης» για την ίδρυση χαλιφάτων και δορυφόρων της τζιχάντ, κάτι που µπορεί να έχει µεγάλο κόστος γι’ αυτήν, έστω κι αν διατηρεί έναν από τους µεγαλύτερους σε όγκο και δυνατότητες στρατούς σε δύο γεωπολιτικές περιοχές: αυτήν της Ανατολικής Μεσογείου και εκείνη της ∆υτικής Ασίας.
Είναι φανερό ότι η Άγκυρα φοβάται την εξέλιξη των ''συµµαχιών του Αβραάµ'' και πολύ περισσότερο τη στρατηγική συνεργασία µεταξύ Ελλάδας - Κύπρου - Ισραήλ και Αιγύπτου
Είναι φανερό ότι η Τουρκία φοβάται την εξέλιξη των «συµµαχιών του Αβραάµ» και πολύ περισσότερο τη στρατηγική συνεργασία µεταξύ Ελλάδας - Κύπρου - Ισραήλ και Αιγύπτου. Στην τρόικα µάλιστα Αθήνας - Λευκωσίας - Ιερουσαλήµ προστίθεται η Ουάσινγκτον, τόσο της περιόδου Μπάιντεν όσο και της σηµερινής Τραµπ. Ταυτόχρονα η Τουρκία δείχνει αισθητά ανήσυχη εξαιτίας της έντονης µεσολάβησης της Αιγύπτου και του Κατάρ για την επιστροφή των οµήρων και το τέλος των εχθροπραξιών στη Γάζα από την πλευρά του Ισραήλ. Η πρακτικότητα αυτή την περιορίζει ως προς τη φιλοδοξία του «βαθέος κράτους» της Τουρκίας και όχι µόνον του Τ. Ερντογάν να ηγηθούν των δυνάµεων του Ισλάµ εισβάλλοντας ως νέοι Σαλαντίν και στη συνέχεια αναλαµβάνοντας την ευθύνη της Ανατολικής Ιερουσαλήµ, όπως σε µια πρώτη φάση συνέβη µε τη Συρία και τη ∆αµασκό. Επίσης ενοχλεί το γεγονός ότι η επόµενη ηµέρα στη Γάζα χωρίς τη Χαµάς ορίζεται από τους Άραβες, στον συντονισµό που έχουν αποκτήσει και αποκτούν όλο και περισσότερο µε τους Αµερικανούς.
Η Τουρκία -και καλά κάνει- νιώθει ξένη και όχι αποµονωµένη από µια όλο και πιο ισχυρή σύγκλιση µεταξύ Ελλήνων από την πλευρά της Νοτίου Ευρώπης, Αράβων στη Μεσόγειο και την Ανατολή µέχρι τον Ινδικό, και Ισραηλινών Εβραίων, υπό την αιγίδα της Ουάσινγκτον. Αν όλοι αυτοί συµφωνήσουν για παράδειγµα στην εξέλιξη συµφωνιών συνέργειας και ανάπτυξης τύπου «Αβραάµ» αλλά και του οράµατος του Μπιν Σαλµάν «Vision 2030», που είναι συµβατό εκτός των άλλων µε την αµερικανική θεώρηση πραγµάτων της «πίσω αυλής» του Λευκού Οίκου, τότε η Τουρκία θα παραµείνει ογκώδης αλλά όχι αυτοκρατορικά κυρίαρχη στην περιοχή όπως φιλοδοξεί. Το γεγονός ότι ο Έλληνας πρωθυπουργός, µεταξύ των άλλων, από την Κοπεγχάγη όρισε ως προϋπόθεση για τη συµµετοχή της στο ευρωπαϊκό πρόγραµµα SAFE την άρση του casus belli αλλά και την ακύρωση «γκρίζων» ζωνών στο Αιγαίο είναι µια ανάµνηση από το µέλλον που σε κάθε περίπτωση επιλέγει να καταργήσει η Τουρκία.
Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή