Η Pax Americana µε τη σφραγίδα του Ντόναλντ Τραµπ είναι διαφορετική από εκείνη που ίσχυε για δεκαετίες. Είτε στις περιόδους Κλίντον, Οµπάµα, Μπάιντεν, είτε όµως και στη ρεπουµπλικανική ηγεσία των Μπους. Η «ηττηµένη» και συµβιβασµένη Αµερική του χθες δεν έχει θέση στο σήµερα. Η «ειρήνη διά της ισχύος», που ουσιαστικά είναι το βασικό σύνθηµα του παρόντος Λευκού Οίκου, δεν συνδυάζεται µε τα πρωτόκολλα και τα παιχνίδια παρασκηνίου των ΗΠΑ που είχε συνηθίσει η Ευρώπη αλλά και η Ανατολή. Το πρόβληµα αλλά και η ειδοποιός διαφορά αυτής της νέας στρατηγικής είναι ότι δεν έχει γραφειοκρατικό χαρακτήρα. Βασίζεται στην ηγετική παρουσία και στον τρόπο χειρισµών και έκφρασης του ίδιου του προέδρου. Και ο Ντ. Τραµπ είναι ιδιότυπος πρόεδρος. Τα όσα εξελίχτηκαν µέσα σε µία ηµέρα, για παράδειγµα, στο Ισραήλ και στην Αίγυπτο τη ∆ευτέρα σωρευτικά σε άλλες συγκυρίες θα είχαν εξελιχθεί σε µία δεκαετία, µε πολύ πιο αµφίβολα αποτελέσµατα ως προς το τέλος του πολέµου στη Γάζα που επετεύχθη. Η πολιτική του Ντ. Τραµπ και της οµάδας του, που δεν είναι µόνο ο Γουίτκοφ ή ο γαµπρός του ο Κούσνερ, ακόµη και ο αντιπρόεδρος της οµοσπονδίας, Τζέι Ντι Βανς. Είναι αυτοί αλλά και ο Ρούµπιο ως επικεφαλής του Στέιτ Ντιπάρτµεντ, το Πεντάγωνο, ο κύκλος των οικονοµικών υπουργείων και ούτω καθεξής. Απλώς στην κορυφή της πυραµίδας, αυτός που έχει δηµόσια έκφραση και τελική επιλογή των χειρισµών και των κινήσεων είναι ο πρόεδρος Τραµπ και κανένας άλλος. Και δεν θα µπορούσε να είναι διαφορετικά, αφού η διεθνής πολιτική των ΗΠΑ σε όλα τα πεδία είναι µπροστά στις κάµερες και όχι πίσω από αυτές. Είναι µια συνεχής δηµόσια διπλωµατία των µίντια, σε γλώσσα επιχειρηµατική και εκφράσεις που δεν µπορούν να έχουν άλλον ως πρωταγωνιστή παρά µόνο τον Ντ. Τραµπ.

Ακριβώς επειδή υπάρχουν πολλοί τακτικισµοί και ιδιοµορφίες που υπερβαίνουν τα πρωτόκολλα, η κλασικού τύπου διπλωµατία τόσο στο επίπεδο της διαβούλευσης όσο και σε εκείνο των µηχανισµών της έρχεται πολύ συχνά σε αµηχανία ή νιώθουν οι κύριοι εκπρόσωποί της, ειδικά στην Ευρώπη, περιθωριοποιηµένοι. Μέχρι πριν από λίγες εβδοµάδες, οι θιασώτες της κλασικού τύπου διπλωµατίας την όριζαν ως κανονικότητα, εκτιµούσαν και προσδοκούσαν, σχεδόν ανυποµονούσαν, για αποτυχίες της σχολής Τραµπ, που θα οδηγούσαν εξ αντανακλάσεως στην επιβεβαίωση άσκησης πολιτικής πιο κλασικών σχολών διεθνούς πολιτικής και ισορροπίας. Μάλιστα, όλες αυτές οι ηγεσίες που αµφισβητούσαν τη στρατηγική Τραµπ στο να πετύχει αποτελέσµατα οριστικά ή ιστορικά ένιωσαν επιβεβαιωµένοι µετά τα όσα ακολούθησαν τη συνάντηση Τραµπ - Πούτιν στην Αλάσκα σε σχέση µε το τέλος του πολέµου στην Ουκρανία. Όµως τα όσα εξελίχθηκαν στην εµπλοκή στη Γάζα µε το σχέδιο ειρήνης των είκοσι σηµείων, που παρήγαγε η Ουάσινγκτον και τελικά επέβαλε µε τους χειρισµούς και τις δηλώσεις του ο πρόεδρος Τραµπ, τους οδηγούν στο να συνειδητοποιήσουν ότι τελικά βιώνουµε σε διεθνές επίπεδο µια άλλη εποχή. Ή µια άλλου τύπου Pax Americana.

Η Ελλάδα, µια διστακτική τον τελευταίο µισό αιώνα δύναµη του ευρωπαϊκού πυρήνα, της Βαλκανικής και της Μεσογείου, µε µια διπλωµατία πολύ comme il faut και βασισµένη στους πολυµερείς οργανισµούς και συσχετισµούς, ειδικά της ∆ύσης, νιώθει φοβική µπροστά σε µια διεθνή πολιτική της ισχύος και των εκπλήξεων που εφαρµόζει ο Ντ. Τραµπ και ο παρών Λευκός Οίκος. Αλλά και απροστάτευτη µπροστά στο απροσδόκητο που κατά τη γνώµη πολλών και αρµοδίων στην Αθήνα µπορεί να ευνοήσει τη δεσποτική, µε αυθαίρετο µεγαλοϊδεατισµό, Τουρκία του Τ. Ερντογάν.

Κι όµως, η Ελλάδα έχει ένα πλεονέκτηµα που κάποιοι δεν έχουν συνειδητοποιήσει. Τη συνέπεια σε µια στρατηγική δυτικού προσανατολισµού στο διεθνές σύστηµα και µε συγκεκριµένους πόλους ισορροπίας αλλά και ισχύος στις γεωπολιτικές της περιφέρειες. Ουσιαστικά η στρατηγική της από το 2010 και µετά, ασχέτως σύνθεσης κυβερνήσεων και συγκυρίας, έχει πείσει ότι η Ελλάδα, αν είχε µεγαλύτερη πεποίθηση στις δυνάµεις της και εµπιστοσύνη στις δυνατότητές της, θα µπορούσε, ακριβώς στην εποχή Τραµπ, να έχει σηµαντικές εθνικές επιτυχίες και επίλυση χρονιζόντων προβληµάτων ακόµη και απέναντι στην ογκώδη και επιθετική Τουρκία. Όπως απέδειξε και η πρώτη προεδρία Τραµπ στις ΗΠΑ, όταν έχεις στρατηγικά προεξοφλήσει τις «συµφωνίες του Αβραάµ» ως θετική εξέλιξη και έχεις τοποθετηθεί ως στενός σύµµαχος των ΗΠΑ στην πράξη και πολυεπίπεδα πέραν της ευρωπαϊκής και κινεζικής ανάσχεσης, έχεις πολύ µεγαλύτερο πλεονέκτηµα και επιχειρήµατα απ’ ό,τι άλλοι στην παρούσα εποχή της κυριαρχίας του Ντ. Τραµπ.

Δημοσιεύθηκε στην Απογευματινή