Ερωτήµατα προκαλεί η διστακτικότητα που εκφράζεται µέσα από τις επίσηµες δηλώσεις, τόσο του Προέδρου της ∆ηµοκρατίας όσο και του υπουργού Άµυνας για την τροπολογία που ψηφίστηκε για την ανάληψη ευθύνης του Άγνωστου Στρατιώτη από τους στρατιωτικούς. Ο κ. Τασούλας, στο ύπατο πολιτειακό αξίωµα πλέον, και ο κ. ∆ένδιας, πολιτικός επικεφαλής στο πλέον κρίσιµο για την εθνική ασφάλεια υπουργείο, δεν έσπευσαν όπως όφειλαν να στηρίξουν στις τοποθετήσεις τους τη ρύθµιση. Προτίµησαν πιο πλάγιες προσεγγίσεις οι οποίες, τελικά, προκαλούν παρεξηγήσεις και δίνουν ευκαιρίες σε σαφώς πολιτειακά απορρυθµιστικές πολιτικές και κοινωνικές δυνάµεις να αµφισβητήσουν τη θεσµική συνοχή του κράτους από τη µία και την πολιτική συνοχή της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, άρα και της διακυβέρνησης, από την άλλη. Και οι δύο πολιτικές προσωπικότητες που προέρχονται ο µεν πρώτος, από τη δεξιά αντίληψη περί Πολιτείας της σχολής του Ευάγγελου Αβέρωφ και ο δε δεύτερος από το βάθος της κεντροδεξιάς συνείδησης της Νέας ∆ηµοκρατίας, επέλεξαν να µιλήσουν για τον διαχωρισµό του µνηµείου του Άγνωστου Στρατιώτη από την τρέχουσα πολιτική επικαιρότητα και την ανάγκη να µην αντιµετωπισθεί το µνηµείο ως «αντικείµενο άσκησης πολιτικής και διχασµού της κοινωνίας».

Με τη διαδικασία αυτή άνοιξαν κερκόπορτα νοµιµοποίησης της σύγχυσης ανάµεσα στους νεκρούς των πολέµων του έθνους – οι οποίοι ούτως ή άλλως ως ήρωες είναι πάνω από την πολιτική, την επικαιρότητα και τα κόµµατα, µε διαχρονική αντίληψη της θυσίας τους υπέρ όλων των Ελλήνων- και των νεκρών του σιδηροδροµικού δυστυχήµατος των Τεµπών που είναι ζήτηµα άλλου τύπου και απασχολεί την τρέχουσα πολιτική και κοµµατική επικαιρότητα.

Ο Πρόεδρος της ∆ηµοκρατίας ζήτησε από τον πρωθυπουργό µεγαλύτερη πορεία στον χρόνο και προαπαιτούµενη γενική συναίνεση για να προχωρήσει προς ψήφιση η τροπολογία που είχε ήδη ανακοινωθεί. Από την άλλη πλευρά, ο υπουργός Άµυνας υπερτόνισε ότι οι Ένοπλες ∆υνάµεις θα αντιµετωπίσουν το µνηµείο αποστειρωµένα από την τρέχουσα πολιτική. Όλα αυτά συνδέονται µε το γεγονός ότι συγγενείς των θυµάτων στα Τέµπη έγραψαν τα ονόµατα των νεκρών παιδιών τους και των άλλων νεκρών του δυστυχήµατος στον χώρο του µνηµείου του Άγνωστου Στρατιώτη και όχι κάπου αλλού, ενώ ένας εξ αυτών -ο Ρούτσι- εξέλιξε την απεργία πείνας µε αίτηµα την εκταφή της σορού του παιδιού του προς ταυτοποίηση και ιατροδικαστική επανεξέταση, «κλείνοντας» την πρόσβαση στο µνηµείο του Άγνωστου Στρατιώτη. Όλα αυτά φυσικά δεν στέκουν στη βάση της αρχής της «αποστείρωσης» του µνηµείου στην πλατεία Συντάγµατος.

Πέραν του γεγονότος ότι η κεντρική πλατεία της Αθήνας -µπροστά στο Κοινοβούλιο µάλιστα -απλώνεται διακριτά από το µνηµείο, ο τρόπος που θα µπορούσαν να τοποθετηθούν οι υψηλοί πολιτειακοί και πολιτικοί αξιωµατούχοι θα έπρεπε να είναι µε θετικό τρόπο ως προς τον διαχωρισµό του συγκεκριµένου µνηµείου των νεκρών του πολέµου από τους νεκρούς της ειρήνης ή κάποιων τραγωδιών. Αν παρακολουθήσουµε τη λογική της Κωνσταντοπούλου, της Καρυστιανού, άλλων οµάδων της Αριστεράς των δρόµων χωρίς την εξαίρεση του ΠΑΣΟΚ υπό την ηγεσία Ανδρουλάκη, θα µπορούσαν να γράψουν στο ίδιο σηµείο οι συγγενείς τους τα ονόµατα των νεκρών από τροχαία στον δρόµο Πάτρα - Πύργος ή στον ΒΟΑΚ στην Κρήτη που παρά την παρέλευση δεκαετιών δεν κατασκευάσθηκαν µε ευθύνη των κυβερνήσεων. Με τη νοµιµοποιητική αυτή διαδικασία το µνηµείο του Άγνωστου Στρατιώτη θα έχανε εντελώς τον χαρακτήρα του και θα έµοιαζε µε υπό κατάληψη πανεπιστηµιακό κτίριο από αναρχοαυτόνοµους, όπως αυτά που «απελευθέρωσε» η Ελληνική Αστυνοµία τα προηγούµενα χρόνια.

Το ζητούµενο από τη δεξιά της Νέας ∆ηµοκρατίας -που συνιστά µε όλων των ειδών τις εκτιµήσεις το 70% του πιο ισχυρού κοινοβουλευτικού κόµµατος και του µοναδικού διακυβέρνησης στην Ελλάδα όλα τα τελευταία χρόνια, τόσο σε πολιτική εκπροσώπηση όσο και σε ποσοστό ψηφοφόρων, είναι να επιδείξουν εθνικά θάρρος και πολιτικά ή πολιτειακά αυτοπεποίθηση υπέρ των θεσµών, της επάρκειας, του κύρους και της ισχύος του εθνικού κράτους. Ο πρωθυπουργός, αν και ορίζεται στην πιο φιλελεύθερη πτέρυγα του κόµµατος, ανταποκρίνεται στις ευθύνες του. Τόσο όσον αφορά την απόρριψη της woke κουλτούρας όσο και της ανάδειξής της πέραν των τρεχουσών κοµµατικών σκοπιµοτήτων των συµβόλων του έθνους, του λαού και της ιστορίας. Είναι η δική τους συµβολή στις εθνικές εξελίξεις πλέον το διακύβευµα.

Δημοσιεύθηκε στην Απογευματινή