Πριν από λίγο καιρό η αντιπρόεδρος και ύπατη εκπρόσωπος της ΕΕ για τις εξωτερικές υποθέσεις, Κάγια Κάλλας, δήλωνε µε αφορµή το πρόγραµµα Safe και τις κοινές χρηµατοδοτήσεις µε τη συµµετοχή ενδεχοµένως και τρίτων χωρών στα προγράµµατα εξοπλισµών άµυνας και ασφάλειας: «Η ΕΕ έχει στρατηγικό συµφέρον για ένα σταθερό και ασφαλές περιβάλλον στην Ανατολική Μεσόγειο και εξακολουθεί να αναµένει από όλες τις χώρες να σέβονται την κυριαρχία και τα κυριαρχικά δικαιώµατα όλων των κρατών– µελών σύµφωνα µε το ∆ιεθνές ∆ίκαιο, συµπεριλαµβανοµένης της UNCLOS».

Διαβάστε: Γιατί ο Τραμπ αποφάσισε τώρα να "πατήσει" το κουμπί των πυρηνικών δοκιμών - Πώς μεταφράζεται αυτή η κίνηση

Τις τελευταίες ηµέρες ανακοινώθηκε ότι το κονσόρτσιουµ κατασκευής του µαχητικού αεροσκάφους Eurofighter, που είχε δώσει προέγκριση στη Βρετανία από τον Ιούλιο, προχώρησε σε συµφωνία µε την Τουρκία για την προµήθεια 20 αεροσκαφών, µε την Άγκυρα να προσθέτει σε αυτά και άλλα 24 τέτοιου τύπου µαχητικά που προµηθεύεται µε άλλες συµφωνίες από το Κατάρ και το Οµάν. Στο κονσόρτσιουµ πέραν της Βρετανίας συµµετέχουν η Γερµανία, η Ιταλία και η Ισπανία. Αλλά και η Γαλλία ως προς τους πύραυλους τύπου meteor, που είναι συµβατοί µε τον οπλισµό του αεροσκάφους και οι οποίοι -σύµφωνα µε τις ανακοινώσεις- θα περιλαµβάνονται στο πακέτο προµήθειας της Τουρκίας. Υπάρχει µάλιστα και µια option σχετικά για µια επιπλέον παραγγελία από την Τουρκία ενός ακόµη πακέτου 20 αεροσκαφών στο εγγύς µέλλον. Η Ευρώπη, λοιπόν, από τη µία έχει τοποθετηθεί σε κεντρικό επίπεδο για τους όρους που θα πρέπει να πληροί η Τουρκία για τη συµµετοχή της στην πολεµική βιοµηχανία και από την άλλη, µια σειρά από κεντρικές χώρες της Ένωσης αλλά και η Βρετανία προχωρούν στην εκτέλεση παραγγελίας, δίνοντας διέξοδο στην Άγκυρα µετά την άρνηση των ΗΠΑ (για συγκεκριµένους λόγους και όρους που θέτει η Ουάσινγκτον και οι οποίοι έχουν σχέση και µε τη ρωσική εµπλοκή στη στρατηγική της Τουρκίας) να της δώσουν αεροσκάφη 5ης γενιάς τύπου F-35, αλλά και κινητήρες για να παρασκευάσει δικό της µαχητικό, τύπου Kaan.

Είναι πολλοί στη χώρα µας που σε επίπεδο διακηρύξεων και αναλύσεων µιλούν και σήµερα για την αξιοπιστία του «ευρωπαϊκού µονόδροµου». Αντιµετωπίζουν µάλιστα κριτικά την ιδιαίτερη σχέση που έχει αναπτύξει η Ελλάδα µε τις ΗΠΑ, αλλά και µε το Ισραήλ από τις µη ευρωπαϊκές περιφερειακές δυνάµεις µε προηγµένες τεχνολογίες. Οι επικριτές ή οι σκεπτικοί µε την αναβάθµιση των σχέσεων µε την Ατλαντική ηγετική δύναµη της ∆ύσης, σε πολλά επίπεδα µιλούν για πιο ισόρροπες σχέσεις µε τη Ρωσία, για «ανοίγµατα» µε την Κίνα και ούτω καθεξής. Αλλά η Ελλάδα, µια χώρα του ευρωπαϊκού πυρήνα, έχει να υπολογίσει την πραγµατικότητα στην Ευρώπη, πέραν των συνδρόµων του παρελθόντος. Ακόµη, αν κάναµε αποδεκτό ότι θα υπάρξει θετική εξέλιξη στις διαφορές µας µε την Τουρκία ή στο Κυπριακό µε ορίζοντα µάλιστα το 2027-2028, η Ευρώπη θα πρέπει να συνεχίσει να λογίζεται ως απορρυθµισµένη πολυµερής οντότητα. Η Τουρκία, για παράδειγµα, έχει παραδοσιακά και σε στρατηγικό ορίζοντα συµµαχία µε τη Βρετανία και τη Γερµανία.

Ταυτόχρονα, έχει µε αξιόπιστο τρόπο αναβαθµίσει σχέσεις «εισοδισµού» στη βιοµηχανία και ιδιαίτερα την πολεµική µε την Ιταλία και την Ισπανία. Μια κλασική δύναµη του ευρωπαϊκού imperium η Γαλλία, παραδοσιακή σύµµαχος της Ελλάδας, τη βλέπουµε επίσης να σύρεται από τις εξελίξεις αναζητώντας η ηγεσία της ένα παγκόσµιο και περιφερειακό ρόλο που θα τη βγάλει από τα εσωτερικά της αδιέξοδα. Τελικά, η απορρυθµισµένη σε όλα τα επίπεδα Ευρώπη χάνει από τη µια την αξιοπιστία της ως προς το θεσµικό της σύστηµα και ταυτόχρονα γίνεται έρµαιο του τυχοδιωκτισµού και της απαξίας που παράγουν οι φορτωµένες αδιέξοδα κεντρικές της δυνάµεις. Η Ελλάδα θα πρέπει να αναζητήσει διεξόδους στις διαδροµές που µέσω Μεσογείου οδηγούν στις ζώνες της Ανατολής µε ορίζοντα την Ινδία.

Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή