Για σειρά δεκαετιών µεταπολεµικά η ελληνική διπλωµατία στη σχέση και στις επαφές της µε την αµερικανική διοίκηση, ασχέτως προσώπων, κοµµάτων και διεθνούς συγκυρίας, ήταν απολύτως προβλεπόµενη και µάλλον ανιαρή για την Ουάσινγκτον. Οι Έλληνες ηγέτες και αξιωµατούχοι θα έκαναν τα παράπονά τους για την επιθετικότητα της Τουρκίας και θα ζητούσαν τη συµπαράσταση των ΗΠΑ στην ανάσχεση των κατά καιρούς εντάσεων, προβάλλοντας τις αρχές και τις ρυθµίσεις του ∆ιεθνούς ∆ικαίου σχετικά. Από την πλευρά των ΗΠΑ µόνιµος βραχίονας των ζητηµάτων Ελλάδας - Τουρκίας στον διµερή ανταγωνισµό τους ήταν η σταθερότητα και η ισορροπία στην περίφηµη νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ. Όλα κινούνταν γεωπολιτικά στο περιβάλλον αυτό, είτε µιλάµε για τις δεκαετίες του 1950-1970 είτε µετά το 1980-2009, όπου προστέθηκαν ακόµη µεγαλύτερα προβλήµατα µε την Τουρκία µετά την εισβολή και κατοχή στη Βόρεια Κύπρο, το casus belli για την περίπτωση που νοµίµως η Ελλάδα επέκτεινε τα χωρικά της ύδατα, τη διαµόρφωση των ΑΟΖ και ούτω καθεξής.

Οι ελληνοαµερικανικές σχέσεις µε τη διαδικασία αυτή, εντός και πέρα από τις διαβουλεύσεις στο ΝΑΤΟ, αποτελούσαν αντανάκλαση των ελληνοτουρκικών σχέσεων, ενώ από την άλλη η ελληνική ηγεσία αντιµετώπιζε πάντα τις συναντήσεις και τις συζητήσεις µε την αντίστοιχη ηγεσία των ΗΠΑ στη βάση δηµοσίων σχέσεων και ενίσχυσης των πολιτικών προσώπων στην Ελλάδα υπό την αµερικανική οµπρέλα. Σε επίπεδο κοινωνίας, παρά το γεγονός ότι η µαζική κουλτούρα είτε των αναµνήσεων των πολέµων είτε της ειρήνης ακόµη και σε σχέση µε την εξωτερική µετανάστευση και τους περίφηµους «µπρούκληδες» από την πλευρά των οµογενών ήταν απολύτως θετική για τους Αµερικανούς, η Αριστερά µεταπολιτευτικά πέτυχε έναν από τους κύριους στόχους της. Να επιβάλει και να εµπεδώσει έναν ενεργό αντιαµερικανισµό. Όλα αυτά µέχρι που φθάνουµε στο 2010 και στην επόµενη 15ετία, όπου η ελληνική οπτική στη διεθνή πολιτική βαθµηδόν αλλάζει και παρά τις διαφορετικές συνθέσεις των κυβερνήσεων ακολουθεί η αναβάθµιση των ελληνοαµερικανικών σχέσεων σε µια διαρκή ανεξαρτητοποίηση από την πορεία των ελληνοτουρκικών σχέσεων, ενώ σε περιφερειακό επίπεδο αναπτύσσονται οι σχέσεις µε το Ισραήλ, πέραν της Αιγύπτου και των αραβικών ηγεσιών, αποκτώντας τελικά το σχήµα του «3+1» (Ελλάδα - Κύπρος - Ισραήλ + ΗΠΑ).

Από την πλευρά των Αµερικανών πάντα στη γεωπολιτική και την επιλεκτική σχέση τους µε τη µικρή σε όγκο και βάθος αγοράς, αλλά πάντα στενή σύµµαχο στους πολέµους αλλά και τηρουµένων των αναλογιών στην ειρήνη, Ελλάδα προέβαλαν στο σκεπτικό τους ένα οικονοµικό αποτύπωµα. Η Αµερική ήταν δοµικά πιο φιλελεύθερη και εταιρική από την Ευρώπη και υπό την έννοια αυτή οι Αµερικανοί µιλούσαν στο πεδίο των εταιρειών, ζητώντας από τον δηµόσιο και τον ιδιωτικό τοµέα των Ελλήνων... business plan. Οι Έλληνες κρατικοί αξιωµατούχοι αλλά και επιχειρηµατίες συνήθως κινούνταν στη βάση της διαφθοράς και της κερδοσκοπίας µε τη λογική της «αρπαχτής», µε αποτέλεσµα να µην µπορούν να δουν δουλειές µε προοπτική και βάθος στη βάση των εσόδων και όχι µόνο των εξόδων.

Οι Αµερικανοί από την πλευρά τους από την εποχή του Σχεδίου Μάρσαλ, των στρατιωτικού και γεωπολιτικού χαρακτήρα συµφωνιών για τις αµερικανικές βάσεις στην ελληνική επικράτεια, ακόµη και στους εξοπλισµούς πάντα ήταν διατεθειµένοι να προσφέρουν στην ανασυγκρότηση, αναδόµηση, ανάκαµψη και ανάπτυξη της φιλικής Ελλάδας. Με τα χρόνια η Ελλάδα δεν εξελίχθηκε µόνο σε µέλος της ΕΟΚ, αλλά πίστεψε και επένδυσε στον «ευρωπαϊκό µονόδροµο», έστω και αν το πλαίσιο της Κοµισιόν στην εταιρική της διακυβέρνηση ήταν πολύ πιο αποικιοκρατικό υπέρ των κεντρικών οικονοµιών της Ένωσης και υπαγορευµένο από τον «γερµανικό καπιταλισµό».

Φθάνοντας στο σήµερα και στην εποχή της εµφάνισης του ηµικρατικού αναπτυξιακού fund του DFC στην ανάκτηση και την ανασυγκρότηση για παράδειγµα των ελληνικών ναυπηγείων και στην ενεργειακή εποχή που έχει ξεκινήσει από την εποχή Πάιατ στην πρεσβεία των ΗΠΑ στην Αθήνα και εξελίσσεται όλο και µε µεγαλύτερο δυναµισµό στην εποχή Γκιλφόιλ, που µόλις ξεκίνησε, η Ελλάδα έχει µια µοναδική ευκαιρία. Να συνδυάσει τη γεωπολιτική µε τις µπίζνες. Η διάσκεψη σήµερα στο Ζάππειο δείχνει τον δρόµο. Είναι και υπουργική σε υψηλότατο επίπεδο αλλά και εταιρική στην παραγωγική της παράµετρο.

Δημοσιεύθηκε στην Απογευματινή