H σύγχρονη ιστορία χωρίζεται σε κύκλους των 20-30 ετών. Κάθε περίοδος τέτοια κινείται στη βάση των στρατηγικών και των στόχων που καθορίζονται βασικά από κεντρικές δυνάµεις δυτικές και ανατολικές, τις οποίες -στη βάση των συσχετισµών που επιβάλλονται- ακολουθούν τα άλλα κράτη στη βάση των εθνικών πολιτικών τους. Αλλά και οι επιχειρήσεις και η ζωή στην καθηµερινότητα στη βάση των πλαισίων για την οικονοµία, την ανάπτυξη, αλλά και στην κουλτούρα που δηµιουργείται µε µαζικούς όρους. Σε µια τέτοια κυκλικότητα και περιοδικότητα είχαµε τον Ψυχρό Πόλεµο αρχικά µετά την ήττα του άξονα στον Β’ Παγκόσµιο Πόλεµο, µε δύο κεντρικούς πόλους ισχύος και ηγεσίας, τις ΗΠΑ στη ∆ύση και τη Σοβιετική Ένωση στην Ανατολή. Η Κίνα παρέµεινε έκκεντρη και αποµονωµένη από τα διεθνή δρώντα, πλήρως εσωστρεφής.

Μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, από τα τέλη της δεκαετίας του 1980 αρχές της δεκαετίας του 1990, είχαµε έναν κύκλο που κράτησε περίπου τριάντα χρόνια της πλήρους ηγεσίας της ∆ύσης, µέσα σε ένα παγκοσµιοποιηµένο περιβάλλον του τέλους των εθνών και της ιστορίας, µε εισοδισµό της Κίνας στα διεθνή δρώντα σε ρόλο πρωταγωνιστικό µάλιστα. Στον κύκλο αυτό επικυρώθηκε η Ευρώπη του Μάαστριχτ, ως έτερη γεωπολιτική και οικονοµική οντότητα σε διπολισµό µε τις ΗΠΑ εντός της ∆ύσης, µε το δολάριο να βρίσκει «συνεταιρισµό» τη Ζώνη του Ευρώ. Η Ευρώπη επεκτάθηκε ανατολικά, καλύπτοντας ολόκληρες περιοχές εθνών και κρατών που µέχρι τότε αποτελούσαν ζώνες επιρροής και ελέγχου της Σοβιετίας. Στον κύκλο αυτό που βασίσθηκε στους πολυµερείς διεθνείς Οργανισµούς και την οικονοµική διπλωµατία, µε το ΝΑΤΟ µοναδικό στρατιωτικό συνασπισµό µετά τη διάλυση του Συµφώνου της Βαρσοβίας, οι αποφάσεις για την Ευρώπη λαµβάνονταν από τις υπερκρατικές δοµές των Βρυξελλών, το τεχνοκρατικό επιτελείο των οποίων µεταξύ των άλλων όφειλε να διατηρεί και να λαµβάνει υπ’ όψιν τις προτεραιότητες της Ουάσινγκτον.

Η παγκόσµια οικονοµία, κυριαρχικά εταιρική και ελάχιστα κυβερνητική στη βάση των εθνικών ηγεσιών, αποφάσιζε τη δυναµική και τα µερίσµατα ισχύος και πλούτου σε δοµές όπως αυτές της G20 µε επίκεντρο θεσµικής επιρροής την G7 - G8 (µε την προσθήκη της Ρωσίας). Ο κύκλος αυτός της ιστορίας έδειξε τα όριά του µε αφετηρία τη διεθνή κρίση των τραπεζικών οµολόγων στις ΗΠΑ αρχικά του 2008 και τη δοµική κρίση χρέους σειράς χωρών στην Ευρώπη -µεταξύ αυτών της Ελλάδας που οδηγήθηκε σε δηµοσιονοµική επιτήρηση µετά τη χρεοκοπία- του 2011 -2012. Την επόµενη δεκαετία συνεχίσθηκε µε εµµονικό τρόπο -στη βάση της εξέλιξης της woke κουλτούρας και των πολιτικών ανοιχτών συνόρων, την επιβολή της «πράσινης οικονοµίας»- η προσπάθεια ηγεµονικών ιδιωτικών οµίλων για την επιβολή µιας παγκοσµιοποιηµένης, υπερεθνικής, πραγµατικότητας. Η τελική κατάρρευση του κύκλου της νεοφιλελεύθερης, οικονοµικής και εταιρικής παγκοσµιοποίησης που καθόρισε τις εξελίξεις στη ∆ύση µετά το τέλος του Ψυχρού Πολέµου σηµειώθηκε µε την εκλογή του «αιρετικού» έναντι αυτής Ντόναλντ Τραµπ στην προεδρία των ΗΠΑ για δεύτερη θητεία.

Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία και τα όσα εξελίχθηκαν στη Μέση Ανατολή από το 2022-2023 και µετά λειτούργησαν ως επιταχυντές στην ακύρωση του αρχικού δόγµατος ότι ο πόλεµος είναι µια ιστορία του παρελθόντος που δεν αφορά το µέλλον. Στην παρούσα πλέον φάση θα µπορούσαµε να πούµε ότι και από την Αθήνα, µετά τη Σύνοδο για την Ενέργεια στο Ζάππειο- υπαγορεύεται ένας νέος κύκλος στη σχέση της Ευρώπης µε την ηγεσία των ΗΠΑ. Ο Ατλαντισµός θα καθορίσει τη νέα δοµή της ∆ύσης, αλλά και των παγκόσµιων ζωνών στη γεωπολιτική, την ενέργεια, την οικονοµία, το εµπόριο, φυσικά την ασφάλεια ή τη στρατιωτική συνεργασία αλλά και τη µαζική κουλτούρα απέναντι στον έτερο πόλο παγκόσµιας επιρροής. Την Κίνα. Η Ελλάδα όχι µόνον ως πύλη του αµερικανικού LNG στην Ευρώπη αλλά ως στενός σύµµαχος των Αµερικανών σε διµερές επίπεδο στην Ευρώπη και τη Μεσόγειο έχει µπροστά της έναν νέο κύκλο της ιστορίας που θα προσδιορίσει κυριαρχικά την πορεία του εθνικού κράτους αλλά και των προσώπων – πρωταγωνιστών τα επόµενα 20-30 χρόνια.

Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή