Στην προηγούµενη σύνθεση της κυβέρνησης µε τον Κ. Χατζηδάκη υπουργό Οικονοµικών και τον Χ. Θεοχάρη στην εν λόγω κυβερνητική οµάδα, υιοθετήθηκε η µεθοδολογία των τεκµηρίων προκείµενου να υπάρξει εύλογη φορολόγηση στους ελεύθερους επαγγελµατίες. Οι αντιδράσεις στο µέτρο υπήρξαν θυελλώδεις από τις επαγγελµατικές ενώσεις τους, αλλά και από όσους για λόγους µικροπολιτικής άρχισαν να κραυγάζουν για το πολιτικό κόστος που θα είχε η συγκεκριµένη µεθοδολογία για τη δηµοφιλία της κυβέρνησης και της Νέας ∆ηµοκρατίας.

Βουλευτές του κυβερνώντος κόµµατος, και όχι µόνον προερχόµενοι από την αντιπολίτευση, που ανήκουν στους ελεύθερους επαγγελµατίες (δικηγόροι, γιατροί, µηχανικοί, αρχιτέκτονες) ένωναν τις φωνές τους µε τους υδραυλικούς, τους ηλεκτρολόγους και τους µικροµεσαίους εµπόρους οικογενειακού τύπου ενάντια στις ρυθµίσεις, προκαλώντας ρήγµατα ακόµη και στην κοινοβουλευτική συνοχή της πλειοψηφίας. Πολλές φορές έκτοτε έχει έρθει στο προσκήνιο το αίτηµα για απόσυρση της συγκεκριµένης µεθοδολογίας φορολόγησης στη βάση των τεκµηρίων για τα ελευθέρια επαγγέλµατα.

Φθάνουµε στο σήµερα. Βλέπουµε τα στατιστικά στη βάση των φορολογικών δηλώσεων του τελευταίου οικονοµικού έτους. Τι λένε αυτά; Ένας στους δύο ελεύθερους επαγγελµατίες δήλωσε εισόδηµα περίπου της τάξης των 300 ευρώ τον µήνα. Μα είναι δυνατόν; Τέτοιο θράσος ή τέτοια ιστορική ένδεια; Αναζητήσαµε κάτω από τις γέφυρες ή στα παγκάκια της γειτονικής πλατείας τους πένητες και άστεγους ελεύθερους επαγγελµατίες προκειµένου να τους συνδράµουµε φιλανθρωπικά ενόψει του χειµώνα. Αλλά δεν ήταν εκεί.

Αν υπολογίσουµε ότι στη βάση τέτοιων φορολογικών δηλώσεων υπολογίζεται στατιστικά ή τουλάχιστον επηρεάζεται δραστικά και εύλογα το συνολικό, άρα και το µέσο εισόδηµα στη χώρα, θα πρέπει να έχουµε ανησυχία για την ακρίβεια των στοιχείων για την Ελλάδα. Πέραν αυτού, είναι λογικό να εκκινήσει και πάλι η συζήτηση για την ιδιαιτερότητα στη χώρα όπου οι µέσοι µισθωτοί και οι µέσης κλίµακας συνταξιούχοι αποτελούν τους πλέον πλούσιους Έλληνες και φορολογούνται κατ’ αναλογία µε αυτό το πεδίο εσόδων. Οι άλλοι; Πένονται!

Γιατί όπως η συντριπτική πλειονότητα των ελευθέρων επαγγελµατιών φοροδιαφεύγει, άλλοι δηλώνοντας επιχειρηµατίες ή εισοδηµατίες στη βάση των µερισµάτων φοροαποφεύγουν νοµίµως. Όλοι αυτοί οι πένητες αξιοποιούν παράλληλα και όλες τις επιδοµατικές ή τις περισσότερες επιδοµατικές πολιτικές.

Ευτυχώς όµως υπάρχουν τα τεκµήρια, που σε αντίθεση µε άλλους έµµεσους φόρους ειδικά δεν θα πρέπει να διακοπούν ως µορφή φορολόγησης. Γιατί στην Ελλάδα υπάρχει πλειάδα πολιτών ανέντιµων και απολύτως αναίσθητων εθνικά και κοινωνικά, που από τη µία δεν θέλουν να πληρώνουν το µερίδιό τους στους φόρους, ενώ από την άλλη σπεύδουν να επωφεληθούν από τις κρατικές και κοινωνικές πολιτικές στήριξης µε δαπάνες του προϋπολογισµού. Ο λόγος στην προκειµένη περίπτωση δεν αφορά τις εισηγµένες στο χρηµατιστήριο εταιρείες, ούτε τους εφοπλιστές που εµπίπτουν σε άλλου τύπου φορολογία ή κριτήρια. Αλλά όλη αυτήν τη µικροµεσαία τάξη των νεοαστών που σε κάθε ευκαιρία πετροβολούν το κράτος. Οµνύουν στην ελεύθερη οικονοµία και ζουν µε περισσή πολυτέλεια έναντι των εισοδηµάτων που δηλώνουν. Ατοµιστές, άπληστοι, κερδοσκόποι, κοινωνικά εχθροπαθείς και ανεύθυνοι, επιζητούν ρόλο τιµητή σε κάθε περίπτωση και νιώθουν διαρκώς εκνευρισµένοι για την εθνική παρακµή που δηµιουργούν οι άλλοι και ποτέ οι ίδιοι. Εκπροσωπούνται από µια φράση του Σαρτρ που κάπου τυχαία στα νιάτα τους µπορεί να διάβασαν ή να άκουσαν σε κάποιο κοσµικό γκαλά, «Οι εχθροί είναι οι άλλοι», και µέσα σε µια τέτοια πραγµατικότητα στριµώχνουν το υπερδιογκωµένο «εγώ» τους.

Φυσικά η µεθοδολογία του τεκµαρτού εισοδήµατος δεν είναι επαρκώς δίκαιη ή σύγχρονη. Αλλά µέχρι οι τεχνολογίες που διαθέτουν το υπουργείο Οικονοµικών και η ΑΑ∆Ε αποκτήσουν επάρκεια διασταυρώσεων στην πραγµατική ζωή, µια χαρά λειτουργούν απέναντι σε τόσους… ανοίκειους.

Δημοσιεύθηκε στην Απογευματινή