Οι τελευταίες συµφωνίες για την ενέργεια, τα λιµάνια, τα διαµετακοµιστικά κέντρα µε τους Αµερικανούς είναι σωρευτικές και αµέσου εφαρµογής ή πολύ βραχυπρόθεσµου ορίζοντα εφικτότητας. Η Ελλάδα στη βάση αυτής της αναβαθµισµένης σχέσης µε τις ΗΠΑ δεν αποτελεί απλώς έναν ενεργειακό κόµβο, αλλά έναν βασικό στρατηγικό εταίρο και γεωπολιτικό πόλο που φθάνει µέσω του IMEC, στην Ινδία.

Η Ελλάδα, ως στενός σύµµαχος των ΗΠΑ στον δικό τους σχεδιασµό, που όµως βρίσκεται σε σύγκλιση µε την ελληνική διεθνή πολιτική από το 2010 και µετά, αποτελεί έναν βασικό γεωστρατηγικό σύµµαχο της Ουάσινγκτον και του υπό διαµόρφωση νέου Ατλαντισµού που αφορά την Ευρώπη από τη βόρεια Ανατολή, όπου βρίσκεται η Οδησσός, στη Μεσόγειο, την Εγγύς Ανατολή, την Ερυθρά µέχρι τον Ινδό-Ειρηνικό. Όλη αυτή η ενότητα που εµπλέκεται µε τους δρόµους της ενέργειας, του εµπορίου, της διαµετακόµισης µε βάση τους εµπορικούς στόλους, τις τεχνολογίες, τις πρώτες ύλες, την άµυνα και την ασφάλεια, ορίζει ένα δυτικό imperium που µέσω Μεσογείου συνδέει την Ευρώπη µε την Ασία, µε ηγετική παρουσία των ΗΠΑ.

Είναι ένας διάδροµος ή καλύτερα µια εθελούσια συνάντηση πολιτισµών, θρησκειών και ισχύος αν εξελιχθούν, όπως αναµένεται οι «Συµφωνίες του Αβραάµ» -διακηρυγµένες από την πρώτη θητεία Τραµπ στον Λευκό Οίκο- που δεν θα δούµε στα δοκίµια και τους χάρτες των «γκουρού» της παγιωµένης στις προηγούµενες δεκαετίες αµερικανικής στρατηγικής, Κίσινγκερ και Μπρεζίνσκι. Ούτως ή άλλως η real politic του πρώτου και η «µεγάλη σκακιέρα» του δεύτερου απέτυχαν ως προς τους µακροπρόθεσµους στόχους και έθεσαν τις προϋποθέσεις ενός «τέλους της ιστορίας» για την Ατλαντική µετα-αυτοκρατορική ∆ύση. Όσα µέχρι πριν από κάποια χρόνια αποτέλεσαν δόγµα, σήµερα δεν είναι κάτι άλλο από τα αποµεινάρια µιας παγκόσµιας ηµέρας.

Την ανατροπή αυτή είναι ήδη εµφανές ότι δεν µπορούν να αποδεχθούν ως πραγµατικότητα και εξέλιξη Έλληνες προβεβληµένοι πολιτικοί, όπως ο πρώην πρωθυπουργός, Κ. Καραµανλής, από την παραδοσιακή Κεντροδεξιά και η δεσπόζουσα πρώην υπουργός σε σειρά κυβερνήσεων, Άννα ∆ιαµαντοπούλου, από τη «µεταρρυθµιστική» Σοσιαλδηµοκρατία και ευρωπαϊκή Κεντροαριστερά. Αλλά το ζήτηµα δεν είναι αυτό στην παρούσα φάση. Αυτό που δεν πρέπει να φοβίσει τους Έλληνες, αντίθετα θα πρέπει να τους δώσει πεποίθηση ότι κάτι πολύ σοβαρό συµβαίνει και µάλιστα µε επιτυχία και ορίζοντα γι ‘αυτούς, είναι οι δηµόσιες αντιδράσεις από τους επίσηµους εκπροσώπους της Κίνας και της Ρωσίας.

Το Πεκίνο αντέδρασε σε πολύ υψηλούς τόνους µε ανακοίνωση αρχικά της πρεσβείας στην Αθήνα και στη συνέχεια µε την τοποθέτηση του πρέσβη της Κίνας στην εκδήλωση του Ελληνοκινεζικού Επιµελητηρίου, στοχοποιώντας τη νέα πρέσβη των ΗΠΑ, Κίµπερλι Γκιλφόιλ, αλλά επί της ουσίας για να διατυπώσει µια προσέγγιση ότι οι κινεζικές επενδύσεις, όπως αυτή στο λιµάνι του Πειραιά, είναι χωρίς γεωπολιτική σκοπιµότητα, αλλά για το συµφέρον των Ελλήνων, στη βάση της ελληνοκινεζικής φιλίας, απέναντι στον αµερικανικό ιµπεριαλισµό. Πολύ κοµουνιστική λογική που µάλλον δεν λαµβάνει υπόψη της την ειδική κοινωνική, ιστορική, εθνική σχέση των Ελλήνων µε τους Αµερικανούς στην ειρήνη και τον πόλεµο.

Με διαφορά ελάχιστων ωρών υπήρξε παρέµβαση και από την αγαπηµένη µας εκπρόσωπο του ρωσικού υπουργείου Εξωτερικών, Μαρία Ζαχάροβα, η οποία -στη βάση των συµφωνιών της Ελλάδας µε την Ουκρανία για την ενεργειακή ασφάλεια του Κιέβου και τη βιοµηχανική συµπαραγωγή στον χώρο των θαλάσσιων drones- µίλησε για όπλα που δίνουµε στους Ουκρανούς µε τα οποία σκοτώνουν οµογενείς αµάχους. Επίσης προπαγάνδα που θυµίζει τις εποχές της Σοβιετίας και τις προσεγγίσεις που καθοδήγησαν ή υπέθαλψαν τον ελληνικό εµφύλιο. Στην παρούσα φάση και επειδή η Ελλάδα πράγµατι αλλάζει γεωπολιτικό επίπεδο, η κυβέρνηση -όπως το κάνει ήδη- θα πρέπει να είναι ξεκάθαρη και αποφασιστική στις δηλώσεις της. Ακόµη και το υπουργείο Εξωτερικών που στις διατυπώσεις του καταφεύγει σε νοµικισµούς ακατάληπτους θεωρώντας ότι διατηρεί ισορροπίες.

Όπως είπε ο πρωθυπουργός κ. Μητσοτάκης από τη Σιγκαπούρη «pacta sunt servanda». Αλλά µέχρι εκεί. Η στρατηγική διµερής συµµαχία µε τις ΗΠΑ είναι επιλογή µας, δεν µας επιβλήθηκε διά της ισχύος. Σηµειωτέον, τις συµµαχίες τους τις αποφασίζουν οι Έλληνες µε τη νόµιµη, δηµοκρατική εκλεγµένη κυβέρνησή τους. Ούτε το Πεκίνο ούτε η Μόσχα. 

Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή