Πυρετώδεις είναι οι παρασκηνιακές διαβουλεύσεις για το τελικό σχέδιο που θα µπει στο τραπέζι της συµφωνίας µεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας για την επόµενη µέρα στη χώρα. Παρόν πλέον το Κίεβο στη διαβούλευση, υποστηριζόµενο από τους Ευρωπαίους που συνεχίζουν να µιλούν, µέχρι κάποιου ελεγχόµενου βαθµού (για λόγους αξιοπρέπειας), για την ακεραιότητα των εδαφών της Ουκρανίας και επιστροφή τους από τις ρωσικές δυνάµεις.

Το αρχικό σχέδιο των 28 σηµείων µε την εµπλοκή του επιχειρηµατία -και προσώπου της εµπιστοσύνης Τραµπ-Γουίτκοφ από την πλευρά των Αµερικανών και του Κιρίλ Ντµίτριεφ, επικεφαλής του Κρατικού Ταµείου Επενδύσεων της Ρωσίας, του πιο αισιόδοξου υψηλού αξιωµατούχου στον κύκλο του Κρεµλίνου για τη βελτίωση των σχέσεων µε τις ΗΠΑ, µετετράπη σε ένα σχέδιο 19 σηµείων. Κάποιες βελτιώσεις που υπήρξαν, επί της ουσίας προσαρµογές στις «κόκκινες γραµµές» της Ουκρανίας και των Ευρωπαίων, δεν εκτιµάται ότι καταστρέφουν την πρόοδο που έχει επιτευχθεί.

Η απόσταση αντιλήψεων µεταξύ της Ευρώπης και των ΗΠΑ ως προς τη στρατηγική που πρέπει να ακολουθηθεί έναντι της Μόσχας βρίσκει ένα πεδίο συντονισµού µέσα από σωρεία παρασκηνιακού χαρακτήρα συνεννοήσεων, µε την ηγεσία της Βρετανίας, της Γαλλίας και της Γερµανίας. Και οι τρεις αυτές δυνάµεις εν πολλοίς, είτε από πρόθεση µετατροπής των ευρωπαϊκών οικονοµιών σε πολεµικές και συγκρότησης ισχυρών ενόπλων δυνάµεων είτε εξαιτίας των ανησυχιών για περαιτέρω κλιµάκωση της ρωσικής επιθετικότητας, ουσιαστικά προκρίνουν συνθήκες παγκοσµίου πολέµου µε βάση την Ουκρανία. Αλλά τέτοιου τύπου πόλεµος δεν µπορεί να συµβεί. Πρώτον, γιατί δεν τον θέλουν οι ΗΠΑ. Τουλάχιστον επί προεδρίας Τραµπ. ∆εύτερον, γιατί η ίδια η Ευρώπη ύστερα από δεκαετίες «πασιφισµού» δεν διαθέτει ούτε λαούς πρόθυµους, ούτε ένοπλες δυνάµεις, ούτε εξοπλισµούς για να πολεµήσει τη Ρωσία. Τρίτον, γιατί οι δυνάµεις της Ουκρανίας εξαντλούνται και ο ρωσικός στρατός µπορεί να προελάσει, καταλαµβάνοντας µε τα όπλα και όχι µε συµφωνία όλα τα εδάφη που έχει προδιαγράψει να καταλάβει. Η διαφορά ως προς την ειρηνευτική συµφωνία είναι ότι αυτή εξυπηρετεί τον Πούτιν στον βαθµό που de jure και όχι de facto θα έχει τον έλεγχο της ανατολικής Ουκρανίας, έχοντας µάλιστα πρόσβαση στους όρους συγκρότησης της δυτικής.

Τίποτα δεν δείχνει ότι µπορεί να εµποδίσει την εξέλιξη προς την εκεχειρία και την ειρηνευτική συµφωνία. Η πρόοδος γίνεται εµφανής και από τη χθεσινή ανεπίσηµη δήλωση του επικεφαλής του Συµβουλίου Ασφαλείας της Ουκρανίας, Ρουστέµ Ουµέροφ, σύµφωνα µε την οποία υπάρχει συναντίληψη µε τις ΗΠΑ από τις συζητήσεις στη Γενεύη για το σχέδιο που προκρίνεται.

Η Ουκρανία επί της ουσίας γίνεται -γεωπολιτικά- η νέα Γερµανία σε σχέση µε τη διανοµή της Ευρώπης µετά την πτώση του Ράιχ. Η διαφορά που µπορεί να προκύψει, τηρουµένων των αναλογιών, είναι ότι δεν οδεύουµε προς έναν Ψυχρό Πόλεµο ∆ύσης - Ρωσίας, έστω και αν κάτι τέτοιο επιδιώξουν οι κεντρικές και ανατολικές δυνάµεις της Ευρώπης. Αλλά σε µια ειδική σχέση ΗΠΑ - Ρωσίας, µε την Ευρώπη «ατλαντικό εταίρο» των ΗΠΑ και όχι τρίτο πόλο. Ο «ευρωπαϊκός µονόδροµος» θα περάσει βαθµηδόν από την Ουάσινγκτον σε όλα τα επίπεδα ως προς την ΕΕ. Από εκεί και πέρα, αυτό που αναφέρεται ως Ευρασία (Ευρώπη-Ρωσία), µαζί µε τα στρατηγικά συµφέροντα που θα αναπτυχθούν στον κύκλο της Αρκτικής, απλώς θα είναι µια «αµερικανική υπόθεση». Κάτι αντίστοιχο µε την ευρωπαϊκή ασφάλεια µετά τον Β΄ Παγκόσµιο Πόλεµο µέχρι πριν από λίγους µήνες.

Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή