Η επίσκεψη του Πάπα (πατριάρχη της Ρώµης) Λέοντα Ι∆’ στην Τουρκία εξελίσσεται µε την ιδιότητά του ως αρχηγού κράτους. Του Βατικανού. Η αφορµή είναι η Σύνοδος στη Βιθυνία 1.700 χρόνια µετά την Α’ Οικουµενική Σύνοδο του όλου χριστιανισµού εκεί, αποτέλεσµα της οποίας ήταν η κωδικοποίηση της πίστης και του δόγµατος στο «Πιστεύω». Επίσης, η συνέχεια της σύγκλισης της ∆υτικής Εκκλησίας του Χριστού µε την Ανατολική, µέσα από την υποδοχή του στο Φανάρι από τον Οικουµενικό Πατριάρχη (Κωνσταντινουπόλεως) Βαρθολοµαίο, µε τον οποίο έχει προγραµµατιστεί συλλείτουργο.

Η επίσκεψη του σηµερινού Πάπα έρχεται ως εκπλήρωση προηγούµενης δέσµευσης ή πρόθεσης που αποθανόντος Πάπα τον οποίο διαδέχτηκε. Αυτή η συνεκτική βούληση της έδρας της Ρώµης δείχνει τη συνέπεια της Καθολικής Εκκλησίας να ανοίξει τις διαδροµές επικοινωνίας µε την Ορθόδοξη Εκκλησία. Το «σχίσµα» των δύο Εκκλησιών των χριστιανών υπαγόρευσε την Ιστορία στο πέρασµα των αιώνων και επί της ουσίας επέτρεψε την άλωση της Ανατολικής Ρωµαϊκής Αυτοκρατορίας από το Ισλάµ. Στην παρούσα φάση της Ιστορίας ο χριστιανισµός πολεµάται µε σφαγές και διωγµούς στην Ασία και την Αφρική. Τα «µέτωπα» του πολέµου της τζιχάντ σε βάρος του πολιτισµού και του ανθρωπισµού αφορούν όλα τα µέρη του χριστιανισµού, όπως και οι µηδενιστικές θεωρίες της νεοφιλελεύθερης παγκοσµιοποίησης, που επιχειρεί, µετά τον «σταλινισµό» του υπαρκτού σοσιαλισµού, να µηδενίσει τη σχέση του Θεού µε τους ανθρώπους στη βάση των «πιστεύω».

Ο Πάπας ως αρχηγός κράτους επισκέπτεται την ανατολική επικράτεια και βάση των χριστιανών στο γύρισµα της Ιστορίας, όταν η ισχύς και ο πλούτος διαχέονται από τη ∆ύση στην Ανατολή. Ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, ο συνοµιλητής του, βρίσκεται, όπως και οι προκάτοχοί του, σε δυσµενή θέση, αφού το κράτος των Τούρκων δεν του αναγνωρίζει τον ρόλο και τη θρησκευτική δεσποτεία στους Ορθόδοξους χριστιανούς. Οι δύο προκαθήµενοι των Εκκλησιών του Χριστού θα πρέπει κάποια στιγµή να συζητήσουν για τη νέα Ρωµαϊκή Αυτοκρατορία, τα πόδια της οποίας ακουµπούν τόσο τη ∆ύση όσο και την Ανατολή. Το Βυζάντιο είναι µια χριστιανική αυτοκρατορία που χάθηκε εξαιτίας του διχασµού ως προς τα πρωτεία των Πατριαρχών.

Στην παρούσα, πλέον, φάση η συνέχεια της σύγκρουσης µοιάζει παράταιρη και αναχρονιστική. Πολύ περισσότερο γιατί, µετά την απελευθέρωση των σλαβικών εθνών από την καθεστωτική αθεΐα του κοµµουνισµού των µπολσεβίκων, εκατοµµύρια πιστοί χριστιανοί έχουν προστεθεί ως δρώντες στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Εγκλωβισµένο ακόµα και σήµερα το Πατριαρχείο Μόσχας των Ορθοδόξων σε κρατικές πολιτικές του Κρεµλίνου, ανταγωνίζεται τη ρωµαϊκή παράδοση επιθυµώντας να δοµήσει µέσω του χριστιανισµού µια τρίτη Ρώµη. Οι Σλάβοι έχουν τη δική τους παράδοση και συµµετοχή στο Βυζάντιο και την Ανατολική Ρωµαϊκή Αυτοκρατορία, µε τις βασιλικές δυναστείες που προήλθαν φυλετικά από αυτούς. Το «τρίγωνο» που σχηµατίζουν οι βάσεις της Εκκλησίας των Χριστιανών σε Ρώµη, Κωνσταντινούπολη και Μόσχα θα πρέπει να βρει τη δυναµική του µέσω συγκλίσεων και παραχωρήσεων ή και κινήσεων σεβασµού µεταξύ τους.

Η Μόσχα βρίσκεται εκκλησιαστικά σε πόλεµο µε την ελληνόφωνη ρωµιοσύνη της Ανατολής, σε έναν αγώνα κατάκτησης και επιρροής απολύτως µαταιόδοξης, αφού η Κωνσταντινούπολη και το Πατριαρχείο των Ορθοδόξων βρίσκεται υπό την προσβολή διαρκείας του τουρκικού κράτους, που την εντάσσει στη νοµαρχία Κωνσταντινούπολης ως θρησκευτικό ίδρυµα απλώς. Ο καθεδρικός ναός της Ανατολικής Ρωµαϊκής Αυτοκρατορίας των χριστιανών είτε ως µουσείο είτε, το χειρότερο, ως τζαµί στέκεται εκεί για να θυµίζει στις τρεις πατριαρχικές έδρες των χριστιανών το όνειδος της Αλωσης από το Ισλάµ. Τα καµπαναριά που σίγησαν. Τα Χριστούγεννα και την Ανάσταση που δεν γιορτάζεται για αιώνες ταυτόχρονα στη Ρώµη, την Κωνσταντινούπολη και τη Μόσχα. Η λύση σε αυτό δεν είναι ο αφανισµός από τους Σλάβους της παρουσίας των Ελλήνων Ορθόδοξων από την Ανατολή. Κωνσταντινούπολη, Αντιόχεια, Ιεροσόλυµα, Αλεξάνδρεια. Οι Ελληνες, ολιγάριθµοι σε σχέση µε τα εκατοµµύρια των Σλάβων, είναι η «κιβωτός» της παράδοσης και του βάθους της πίστης στην Ανατολή. ∆εν είναι µόνον η ευαγγελική γλώσσα, που πρέπει να διατηρηθεί τους επόµενους αιώνες. Είναι η συνέχεια της ιστορίας που συνδέεται µε την Ελλάδα. Είναι το Αγιον Ορος, που ως µοναστική κοινότητα που συνδέει την Ανατολή µεταξύ της αναµένει στους αιώνες την ανάκτηση της χριστιανικής αυτοκρατορίας για να δώσει πίσω σε αυτήν τα σύµβολα και τα ιερά της κοσµικής δεσποτείας που απωλέσθη.

Στο επόµενο γύρισµα της Ιστορίας, στη µετα-Πούτιν εποχή στη Ρωσία, η αυτοκρατορία των χριστιανών επί της Γης θα πρέπει να βρει την ένδοξη συνοχή της και τον παγκόσµιο συντονισµό της µε αφετηρία τον «παλιό κόσµο» που καθοδηγεί στη νίκη τον «νέο κόσµο» στον πόλεµο απέναντι στη βαρβαρότητα και τον ισοπεδωτισµό. Στη φάση αυτή της Ιστορίας ας µιλήσει η ∆ύση µε την Ανατολή στη βάση της Ρωµαϊκής Αυτοκρατορίας, κληροδότηµα της οποίας είναι το «Εν τούτω νίκα». 

Δημοσιεύτηκε στα ''Παραπολιτικά''