Παράγοντες του φιλο-τουρκικού λόµπι των Αθηνών επιχείρησαν να αξιοποιήσουν την ευκαιρία της επίσκεψης του Πάπα στην Κωνσταντινούπολη, και ειδικά το Φανάρι, µε όσα ακολούθησαν, που δίνουν περιβάλλον κύρους και δόξας στο Ορθόδοξο Πατριαρχείο, για να ζητήσουν συνέντευξη από τον Αµερικανό πρέσβη στην Αγκυρα.

Ο εν λόγω, Τοµ Μπάρακ, ως µη ώφειλε, απεδέχθη την πρόσκληση και πράγµατι µίλησε σε ελληνικό Μέσο, προβάλλοντας µια τουρκική ατζέντα στην Ελλάδα και φέρνοντας σε δύσκολη θέση και σε σύγχυση την αµερικανική διπλωµατική υπηρεσία. Και αυτό γιατί, µε τον τρόπο αυτό και όσα είπε, προσπάθησε να «καπελώσει» την αµερικανική πρεσβεία στην Αθήνα και να «χειραγωγήσει» εξελίξεις και συνεργασίες όπου δεσπόζοντα λόγο και αρµοδιότητα έχει η νέα πρέσβης Γκιλφόιλ, αλλά και το έµπειρο επιτελείο διπλωµατών στην Αθήνα.

Η «ατζέντα» Μπάρακ µπορεί να έχει άρωµα Ουάσινγκτον, αλλά δεν συνάδει µε την ελληνική «ατζέντα» των Αµερικανών σε κεντρικό επίπεδο, αλλά ενδεχοµένως µε µια «ατζέντα» Τουρκίας. Είναι, µάλιστα, τόσο εµφανής η υπέρβαση «µαταιοδοξίας» του Τοµ Μπάρακ από την Αγκυρα, που η βάση τής τοποθέτησής του για τον συνδυασµό των διαδροµών της Κασπίας µε εκείνες της Μεσογείου έρχεται σε πλήρη αντίθεση µε τις πολιτικές και τις τοποθετήσεις κεντρικών υπουργών της προεδρίας Τραµπ -και φυσικά του Λευκού Οίκου-, οι οποίοι, µαζί µε τους υπηρεσιακούς παράγοντες που τους συνόδευαν στην Αθήνα για τη διατλαντική συνεργασία µε την Ευρώπη, στο Ζάππειο, έθεσαν θέµα στον Κάθετο ∆ιάδροµο να κινούνται προµήθειες αµερικανικού LNG χωρίς καθόλου µείγµα από αζερικό αέριο, ούτε σε έκτακτη περίπτωση.

Ο Τοµ Μπάρακ προφανώς και έχει να απολογηθεί στο Στέιτ Ντιπάρτµεντ για τις επιλογές και τις κινήσεις του, αλλά τα όσα είπε σε ελληνική κυριακάτικη εφηµερίδα δεν σηµαίνει ότι δεν έχουν ενδιαφέρον ως προς την οπτική του. Η δουλειά του πρέσβη εκ προσωπικοτήτων και όχι καριέρας είναι να ενδυναµώσει τον σύνδεσµο της Τουρκίας µε τη ∆ύση και την αποµάκρυνσή της από τους BRICS (ειδικά το σχήµα Κίνας, Ρωσίας). Στη βάση αυτή, ο κ. Μπάρακ κάνει τοποθετήσεις γεωπολιτικής ολότητας όπου υποστηρίζει τη σηµασία των αυτοκρατοριών - στην προκειµένη περίπτωση, προφανώς υποστηρίζει την ανάκτηση της οθωµανικής ως ζώνης επιρροής, συνεργασίας και συναντίληψης διαφορετικών χωρών και εθνοτήτων, ενάντια στα εθνικά κράτη. Μάλιστα, προέβαλε επιχείρηµα ότι για τα προβλήµατα συνεργασίας και ειρήνης στις περιοχές της Βαλκανικής, αλλά περισσότερο της Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής, υπαίτια είναι η συγκρότηση εθνικών κρατών από το 1919 και µετά.

Προφανώς, διαφεύγει της αντίληψης του επιχειρηµατία κ. Μπάρακ το γεγονός ότι τα προβλήµατα, ειδικά στην Ανατολή, οφείλονται στον τρόπο χάραξης και οριοθέτησης των συνόρων από τη Βρετανία και τη Γαλλία ως δικών τους ζωνών επιρροής, στο τέλος των αυτοκρατοριών, παρά στην ύπαρξη συγκροτηµένων εθνικών κρατών. Αλλωστε, στην Ανατολή έχουµε περισσότερο βασίλεια και εµιράτα ή αυταρχικές δοµές σε πολυφυλετικές οµάδες και θρησκευτικές οντότητες παρά ευρωπαϊκού ή αµερικανικού τύπου οργανωµένες δοµές σε εθνικά κράτη.

Ο κ. Μπάρακ, φυσικά, εκθέτει µε την έννοια αυτή τη χώρα του, τις ΗΠΑ, που θέλουν στην παρούσα φάση να έχουν άλλο προφίλ και ως προτεραιότητα «τρέχουν» διαφορετικές στρατηγικές, αλλά θυµίζει ταυτόχρονα περισσότερο πρέσβη της Βρετανίας παρά των ΗΠΑ. Γιατί το Λονδίνο έχει µια τέτοια αυτοκρατορική αντίληψη για την Τουρκία, παραδοσιακά, και συζητά µε την Αγκυρα ως πρώην αυτοκρατορίες - και όχι η Ουάσινγκτον. Στο αµερικανικό επίπεδο είναι φανερό ότι οι τοποθετήσεις Μπάρακ, απολύτως εκτεθειµένου ήδη για τη φιλοτουρκική µονοµέρεια έναντι των «γραµµών» της Ουάσινγκτον, επικεντρώνονται σε µια επιστροφή στην εποχή του 2000-2010 και στον σχεδιασµό του τότε δικτύου των αγωγών υπό τον ειδικό αξιωµατούχο από την προεδρία των ∆ηµοκρατικών, Μπράιζα.

Η σύγχυση που διακατέχει, µάλιστα, τον Αµερικανό πρέσβη στην Τουρκία γίνεται προκλητική για σηµαντικούς συµµάχους των ΗΠΑ στις εν γένει περιοχές, που ουδεµία διάθεση έχουν για τέτοιες επιστροφές σε νόρµες Οθωµανικής Αυτοκρατορίας. Οι τοποθετήσεις του, εξάλλου, έρχονται σε σύγκρουση µε τις «Συµφωνίες του Αβραάµ» αλλά και µε τις προτεραιότητες Αράβων, Εβραίων (Ισραήλ) και Ελλήνων, που, ναι µεν, δεν επιδιώκουν θερµή σύγκρουση µε την ισλαµική Τουρκία του Ερντογάν, αλλά δεν δέχονται «µεγαλοϊδεατισµούς» µε στόχο να καθοριστεί µια τουρκική «νέα τάξη πραγµάτων».

Δημοσιεύτηκε στα Παραπολιτικά