Η χώρα µας µπορεί να µην έχει τα µεγάλα προβλήµατα που καθορίζουν άλλα ευρωπαϊκά κράτη. Όµως η Ελλάδα έχει τις δικές της εµπλοκές και δυσαρµονίες. Πολλές από αυτές αναφέρονται σε ιστορικές στρεβλώσεις και πολιτικές, επιχειρησιακές και κοινωνικές αβελτηρίες. Άλλες µας κληροδότησε η προηγούµενη δεκαετία της χρεοκοπίας και της δηµοσιονοµικής ισοπέδωσης. Στο σήµερα, οι δείκτες και η πορεία της οικονοµίας µας µπορεί να θεωρούνται µοντέλο (success story) για τις ευρωπαϊκές κεντρικές δοµές ή τους διεθνείς οίκους αξιολόγησης και τα µίντια, όµως αυτό δε σηµαίνει ότι έχουµε αντιµετωπίσει τα «στοιχήµατα» του εθνικού κράτους έναντι του µέλλοντος. Κατ’ αρχάς, οι πολιτικοί όλων των χώρων δεν έχουν αντιληφθεί πλήρως ή και καθόλου τι σηµατοδοτεί η παγκόσµια µετάβαση σε µια άλλη εποχή. Τι θα σηµατοδοτήσει η νέα πρόκληση των καιρών για ανάκτηση του εθνικού κράτους και της αυτάρκειας στον µέγιστο δυνατό βαθµό της οικονοµίας στη βάση της παραγωγής.

Οι εγχώριοι οικονοµικοί αναλυτές και τα συµβούλια των επιχειρηµατικών οµίλων νιώθουν κάτι σαν «σοκ και δέος» για το ότι τελειώνουν τα κονδύλια του ταµείου ανασυγκρότησης και ανάπτυξης. Το πρόβληµα όµως είναι πολύ ευρύτερο και σαφώς πιο δοµικό. Η Ελλάδα, για άλλη µια φορά, απέτυχε και µε τη σηµερινή της διοίκηση, από τις καλύτερες που έχει και διατηρεί στον κύκλο της Μεταπολίτευσης, µε τέτοιου τύπου κονδύλια. Και πάλι αξιοποιήθηκαν από τις ελάχιστες εταιρείες που έχουν το µέγεθος, την εµπειρία και την τεχνογνωσία να τα διεκδικήσουν στο ευρωπαϊκό κανονιστικό πλαίσιο, ενώ ως την κεντρική τους διαχείριση απορροφήθηκαν για να «κλείσουν τρύπες» και όχι για να αποκτήσει η χώρα τον στρατηγικό ορίζοντα που χρειάζεται. Το χειρότερο µάλιστα που έρχεται δεν είναι το τέλος τέτοιων κονδυλίων, αλλά η πλήρης απορρύθµιση ή µετεξέλιξη της ευρωπαϊκής οντότητας. Το ενδεχόµενο αυτό ύστερα από µισό αιώνα ευρωπαϊκής συνοχής και στήριξης βρίσκει τελείως απροετοίµαστους τους πολιτικούς, τους τεχνοκράτες, τις επαγγελµατικές ενώσεις, µεγάλο µέρος των επιχειρήσεων. Ελάχιστοι από τους ισχυρούς ή τους επαΐοντες θυµούνται ή έχουν εµπειρίες από την Ελλάδα πριν από το 1981. Μιλάµε για άλλου τύπου κοινωνική συνοχή, πολιτική πρακτική, παραγωγικά µοντέλα στην οικονοµία.

Η Ελλάδα στην παρούσα φάση έχει πρωθυπουργό τον κ. Κυριάκο Μητσοτάκη. Πρόκειται περί ενός πολιτικού και κυβερνήτη που εδώ και δέκα χρόνια κυριαρχεί σε δηµοφιλία και προφίλ ισχύος αφενός στις δηµοσκοπήσεις και αφετέρου στις κάλπες, κάθε τέσσερα χρόνια που έχουµε εκλογές, µε αφετηρία το 2019. Ο κ. Μητσοτάκης και οι κυβερνήσεις του, όλες στηριγµένες σε κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες της Κεντροδεξιάς Νέας ∆ηµοκρατίας έχει πετύχει σε πολλά και σηµαντικά. Έχει όµως και ελλείµµατα σε στρατηγικές που αφορούν πολύ σηµαντικές κατηγορίες του πληθυσµού. Τον πρωθυπουργό της Ελλάδας στην παρούσα φάση δοκιµάζουν να τον πλήξουν αρχικά ως προφίλ και στη συνέχεια ως επαρκή κυβερνήτη διάφορα επιχειρηµατικά συµφέροντα. Όχι ακριβώς για λόγους διαπλοκής, όπως σε προηγούµενους χρόνους, αλλά περισσότερο επειδή επιθυµούν διακαώς να διατηρήσουν το status quo των ελίτ στην Ελλάδα. Πέραν αυτού, όµως, τον πρωθυπουργό της Ελλάδας, που έχει εκδηλώσει τη φιλοδοξία να παραµείνει στη διοίκηση της χώρας µέχρι το 2031, τον πλήττουν η γενικευµένη διαφθορά που συνεχίζει να ταλαιπωρεί τη χώρα αλλά και στρατηγικά ζητήµατα για µια επόµενη Ελλάδα τα οποία δεν µπορούν να καλυφθούν ή να αντιµετωπισθούν µε τα µοντέλα διαχείρισης και ευρωπαϊκού κοµφορµισµού (κανονικότητας) που έχει µέχρι σήµερα ακολουθήσει η διακυβέρνηση Μητσοτάκη.

Το πρόβληµα είναι στα νέα δεδοµένα των καιρών που θα καθορίσουν την πορεία της Ελλάδας στην τρίτη και τελευταία -σύµφωνα µε τον ίδιο- θητεία της διακυβέρνησής του. Οι αγρότες, οι δήµοι, οι ταξιτζήδες, οι επιχειρήσεις και οι ελεύθεροι επαγγελµατίες που βγαίνουν στους δρόµους, νιώθουν ανασφάλεια και νευρικότητα για το µέλλον. Ο µόνος στον οποίο µπορούν να απευθύνουν την αγωνία, την οργή και τις ελπίδες τους είναι ο κυβερνήτης-πρωθυπουργός κ. Μητσοτάκης. Αυτός χρειάζεται σοβαρή επιλογή υπουργών και πιο διευρυµένα επιτελεία µε ανθρώπους άλλων χαρακτηριστικών και αντίληψης για να ανταποκριθεί στις προκλήσεις αλλά και τις ευκαιρίες των καιρών. Ο κ. Μητσοτάκης το πέτυχε ήδη στον τοµέα της Ενέργειας και σε σχέση µε τις ΗΠΑ. Καλείται να συνεχίσει το έργο του, διευρύνοντας την ατζέντα.

Δημοσιεύθηκε στην Απογευματινή