Έχουµε από την εποχή της ∆ήµητρας Λιάνη ως «χήρας του Αντρέα» (Παπανδρέου) και «Ελληνίδας Περόν» να δούµε τόσα σενάρια για την ίδρυση κόµµατος που θα επηρεάσει δραµατικά το πολιτικό σκηνικό, σε ένα περιβάλλον µε «γερόντισσες» που έχουν χάρισµα, αστρολόγους, θρησκοληψία και ούτω καθεξής. Στην παρούσα φάση, προβάλλεται µια ανάλογη περίπτωση µε πρωταγωνίστρια την περιώνυµη «µάνα των Τεµπών», Μαρία Καρυστιανού. Τότε ψάχνανε τη συνέχεια της Αλλαγής, σήµερα την τιµωρό για τις «µαύρες τρύπες» του κράτους και τη δικαίωση των νεκρών στο σιδηροδροµικό δυστύχηµα των Τεµπών. Και τότε, και τώρα, το ίδιο «πακέτο».

Διαβάστε: "Δεν μπορείς να είσαι πρόεδρος και να φτιάχνεις κόμμα": Θύελλα αντιδράσεων για την Καρυστιανού - Άμεσα οι αποφάσεις για την προεδρία στον Σύλλογο Συγγενών Θυμάτων Τεμπών

Μπόλικη συνωµοσιολογία, φήµες, «αν» και «όταν», ένα πρόσωπο γυναίκας µε έντονους συµβολισµούς εκ της θέσεώς της. Σύζυγος του ηγέτη τότε, µάνα της αδικοχαµένης (χωρίς εισαγωγικά) νεκρής κόρης σήµερα. Το δράµα και ο µυστικισµός συνδέονται σε ένα αφήγηµα που εµπλέκεται µε την ενεργό πολιτική και αναφέρεται σε ένα σύµπαν που υπερβαίνει, µέσα από τον ηρωισµό και την υπερβατικότητα των προσώπων-συµβόλων σε αποστολή, τα δεδοµένα των πολιτικών σκοπιµοτήτων, της διαφθοράς, της κακοδιοίκησης, της «πελατοκρατίας» των συστηµικών κυβερνήσεων. Η Μαρία Καρυστιανού απέκτησε πολιτική «αύρα» µέσα από τον δυναµικό της χαρακτήρα, την έντονη προσωπικότητα και την εκφραστικότητα της θλίψης της, που είχε και έχει καταγγελτικά στοιχεία. Αποτέλεσε ηγετική παρουσία στον Σύλλογο Συγγενών Θυµάτων Τεµπών, που βαθµηδόν συγκροτήθηκε ζητώντας µια «δίκαιη δίκη» για τους χαµένους συγγενείς τους στο δυστύχηµα.

Περνώντας ο καιρός, διάφοροι πολιτικοί µε πρώτη τη Ζωή Κωνσταντοπούλου αναζήτησαν ένα ισχυρό αφήγηµα στον πολιτικό τους λόγο το οποίο βασιζόταν πάντα στην «αντίδραση σε κάθε κατεστηµένο», που θα έδινε ένα καλύτερο βάθος στην προβαλλόµενη αντισυστηµική παρουσία τους. Κύκλοι της Αριστεράς αλλά και εκείνοι της… ∆εξιάς της ∆εξιάς καλλιέργησαν ή υπέθαλψαν διάφορες θεωρίες περί ύποπτης «πυρόσφαιρας», λαθρεµπορίου καυσίµων, εµπλοκής κυβερνητικών µε επιχειρηµατικούς οµίλους µε «βρόµικους» βραχίονες και ούτω καθεξής. Πραγµατογνώµονες χωρίς αξιόπιστα βιογραφικά και µε αµφίβολη εµπειρία µπήκαν στο παιχνίδι των ευθυνών και οι µύθοι θόλωσαν σε τέτοιο βαθµό την πραγµατικότητα -απέναντι µάλιστα σε µια εκ των πραγµάτων αµήχανη διακυβέρνηση Μητσοτάκη-, που χάθηκε το νόηµα του ποιος ευθύνεται για τι.

Ζητήµατα που µε τον καιρό βρήκαν τη θέση τους και σίγουρα θα ξεκαθαριστούν στην εκ των συνθηκών µακρά δίκη που ξεκινά τους πρώτους µήνες του 2026. Σε όλη αυτήν τη διαδικασία καταγγελιών και κλίµατος εξέγερσης, προέκυψε µια ογκώδης διαδήλωση διαµαρτυρίας στο κέντρο της Αθήνας, µε την κυρία Καρυστιανού ως «µάνα των Τεµπών» να πρωταγωνιστεί παίρνοντας πιο πολιτικά χαρακτηριστικά στα µάτια των φανατικών ακολούθων της στα τοξικά, ούτως ή άλλως, social media. Φυσικό επακόλουθο ήταν οι εταιρείες δηµοσκοπήσεων να επικεντρωθούν και στο ενδεχόµενο ίδρυσης κόµµατος µε ηγέτιδα την Καρυστιανού.

Από την πλευρά της κάθε τόσο «έριχνε λάδι στη φωτιά» µε υπονοούµενα περί πολιτικής της εµπλοκής εφόσον «κληθεί» από τις πλατείες της οργής και άλλες τέτοιου τύπου µαταιοδοξίες. Τα όσα εξελίχθηκαν µε πρωταγωνιστή τον φερόµενο ως επικοινωνιακό της σύµβουλο Ν. Καραχάλιο περιέπλεξαν και επιβάρυναν µε γραφικότητα την εικόνα της. Στην παρούσα φάση, η αφελώς αµετανόητη Μαρία Καρυστιανού συνεχίζει να µιλά για πολιτική εµπλοκή της, µε τα σενάρια για τις επιπτώσεις ενός τέτοιου εγχειρήµατος στο υπό διαµόρφωση πολιτικό σκηνικό στη χώρα να δεσπόζουν.

Ο Σύλλογος Συγγενών Θυµάτων των Τεµπών βρίσκεται σε δυσχερή θέση -οι δηλώσεις της γραµµατέως, Ελένης Βασάρα, και του τραγικού πατέρα και θείου Νίκου Πλακιά είναι ενδεικτικές-, ενώ στα κοινωνικά δίκτυα τα τοξικά σχόλια προδικάζουν την ατµόσφαιρα που θα επικρατήσει. Σεβόµαστε τη Μαρία Καρυστιανού ως τραγική µητέρα, και για τον λόγο αυτόν την ενηµερώνουµε εξ εµπειρίας ότι η συγκυριακή εµπλοκή απροετοίµαστων ανθρώπων στην πολιτική (τελευταίο παράδειγµα ο κ. Κασσελάκης), µε τη διαδικασία που και η ίδια ακολουθεί, πολλές φορές οδήγησε σε αποδόµηση και απόγνωση τα πρόσωπα αυτά. Η θέση της δεν µπορεί να είναι πλέον στις πλατείες και στους δρόµους αλλά στο δικαστήριο, όπου η τακτική δικαιοσύνη θα εξετάσει, θα κρίνει και θα αποδώσει τις ευθύνες για τον αδόκητο θάνατο του παιδιού της.

Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή