Η συζήτηση αυτή εξελίσσεται για δεκαετίες στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη. Με μεγαλύτερη ένταση, μετά τη χρεοκοπία του 2010. Το κρίσιμο ερώτημα ήταν και είναι το κατά πόσον είναι συμβατή η χώρα με το ευρώ. Προσοχή! Οχι με την Ευρωπαϊκή Ενωση εν γένει, αλλά με το ευρώ. Η απάντηση είναι, πλέον, φανερή. Προκύπτει από τα σενάρια του κυριότερου πιστωτή μας, του ευρωπαϊκού ESM, και τον παραλογισμό της υποχρέωσης πλεονασμάτων της τάξης του 3% και πάνω για τουλάχιστον 20 χρόνια και μόνιμη λιτότητα για τους Ελληνες για τουλάχιστον 60 χρόνια. Ουσιαστικά, δεν μιλάμε για λιτότητα πλέον, ούτε για περιοριστικά δημοσιονομικά μέτρα. Ούτε καν για μνημόνια. Ο λόγος είναι για μια αέναη πραγματικότητα δυστυχίας για τους Ελληνες. Η υπανάπτυξη, η καχεξία, η παρακμή θα είναι οι μόνιμοι σύντροφοι στην πορεία αυτή του μέσου νοικοκυριού, στην κόλαση της γερμανικής οικονομικής -ή μήπως βήμα - βήμα και γεωπολιτικής;- «ευρωπαϊκής» ζώνης.
Η τελευταία σύνοδος των υπουργών Οικονομικών του ευρώ υπήρξε εξόχως διαφωτιστική. Παρά την αμφισβητούμενη από τους νεοφιλελεύθερους, τους εκσυγχρονιστές και τους ορθόδοξους του «ευρωπαϊκού μονόδρομου» ως προς τις προθέσεις και την πρακτική της σημερινή κυβέρνηση, η Ελλάδα τα είχε κάνει όλα. Είχε ψηφίσει προκαταβολικά όλα τα μέτρα για το 2019-2020, πολλά εκ των οποίων εκκρεμούσαν από το πρώτο μνημόνιο, είχε δομήσει με σοβαρότητα τις συμμαχίες της, ευρωπαϊκές και υπερατλαντικές, επεδείκνυε ο λαός της πνεύμα καρτερίας και αποδοχής των ενωσιακών δεδικασμένων, προετοιμαζόταν η εγχώρια αγορά με όρους διεθνούς οικονομίας για επιστροφή της στην «κανονικότητα». Κι όμως, τίποτα αισιόδοξο δεν προέκυψε από το Eurogroup της Δευτέρας. Ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών επέβαλε την ατζέντα του. Τι σημαίνει αυτή; Μόνιμη φτώχεια και υπανάπτυξη! Επιβολή αδυναμίας επανένταξης στη διεθνή οικονομία. Εγκλωβισμός στη σοβιετία των γερμανικών καρτέλ!
Στην προηγούμενη στροφή της Ιστορίας, είχαμε καταφέρει με πολύ αγώνα και θάνατο να διαφύγουμε από τη ρωσική ένωση των Σοβιέτ. Στην παρούσα φάση, όμως, η Ελλάδα, δυστυχώς, είναι υπέγγυα της γερμανικής ένωσης των καρτέλ και πολύ δύσκολα -με τις δεσμεύσεις που έχουμε αναλάβει μετά την υπερχρέωση- θα βρεθούμε στις «ανοιχτές θάλασσες» του κόσμου, όπου είναι η φύση μας και η θέση μας.

Από την Ελευθερία του Τύπου