Η Ευρώπη ως οικονομική ζώνη αλλά και ως ένωση εθνικών κρατών έχει μπροστά της περίπου τρία με τέσσερα χρόνια προκειμένου είτε να αναδιοργανωθεί είτε να αποσαρθρωθεί. O κύκλος των κρίσιμων εκλογικών αναμετρήσεων για τη δομή της που άνοιξε με την προεδρική εκλογή στην Αυστρία έκλεισε με τις εκλογές στη Γερμανία την Κυριακή. Η Ευρώπη δεν είναι ίδια, αφού στο Ηνωμένο Βασίλειο οι πολίτες κατά πλειοψηφία ψήφισαν υπέρ της αποχώρησης από την Ενωση. Αρα, μπορούμε να μιλάμε για μια Ενωση στην ηπειρωτική Ευρώπη. Οι εκλογές, όμως, στην Ολλανδία αρχικά, στη Γαλλία στη συνέχεια και στη Γερμανία, όπως αναμενόταν, δεν προέκριναν την καθοριστική ανατροπή με την κυριαρχία εθνικών ή εθνικιστικών δυνάμεων ευρωσκεπτικισμού. Δεν επεκράτησε το κίνημα του Βίλντερς ή το «Εθνικό μέτωπο» της οικογένειας Λεπέν. Οι ευρωπαϊκές ελίτ της «ομοσπονδοποίησης» έχουν χρόνο να αναδιοργανωθούν. Αλλά δεν έχουν σπουδαία περιθώρια να συνεχίσουν με την «κομπάζουσα» αλαζονεία τους να περιφρονούν τους λαούς της Ευρώπης αλλά και τη Δημοκρατία (του μέσου όρου), όπως κάνουν για δεκαετίες.

Ο διάχυτος πανικός στα συστημικά Media της Ευρώπης, αλλά και στα διεθνή, δεν είναι δικαιολογημένος. Oι πολίτες στις εκλογές έδωσαν χρόνο, αλλά κάποιες πιο περιθωριοποιημένες ομάδες ψηφοφόρων απέκτησαν χώρο για τυχόν αμφισβήτηση του διευθυντηρίου της υπερδομής και όχι μόνον της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών. Αλλά μέχρι εκεί. Δεν έχουμε μπροστά μας απαραίτητα έναν μεσοπόλεμο. Αλλά την τρίτη και τελική βιομηχανική επανάσταση. Oπου τα ρομπότ θα υποκαταστήσουν τον άνθρωπο και θα καταργήσουν τη μισθωτή εργασία.

Η ηπειρωτική Ευρώπη έχει έναν χρονικό ορίζοντα μέχρι το 2020-2021 να αποφασίσει το μέλλον της. Οχι μόνον σε επίπεδο εταιρειών και τραπεζών. Θα πρέπει να ληφθούν υπόψη και οι λαοί. Διαφορετικά, όλα τα υπάρχοντα κόμματα, τα κινήματα, οι ομάδες διανόησης της αναθεωρητικής Δεξιάς και της Αριστεράς θα ισχυροποιηθούν ακόμα περισσότερο. Η βίαιη και ευθεία σύγκρουση με την Ευρώπη των νεοφεουδαρχικών ελίτ θα προκύψει στους δρόμους και στους χώρους δουλειάς από μια σειρά εθνικών ελίτ που θα ξεπεταχθούν μέσα από το πλήθος και την αμφισβήτηση. Κάποιοι οργανώνουν μια νεο-αριστοκρατική Ευρώπη τύπου Αψβούργων. Κάποιοι άλλοι, όμως, εθνικές επαναστάσεις και έναν νέο «διαφωτισμό».