Μπορεί ο επικεφαλής κόμματος της συμπολίτευσης να εμπλέκεται σε παρασκήνιο με δικαστές, πρόσωπα των διωκτικών Αρχών, φυλακισμένους για εμπλοκή σε βαριές υποθέσεις ναρκωτικών προκειμένου να υπάρξουν υπόνοιες σε βάρος πολύ γνωστού εφοπλιστή; Προφανώς όχι. Ή τουλάχιστον, αν κάτι τέτοιο προκύψει, κρίνεται εξαρχής και απ' όλους τους θεσμικούς παράγοντες ως απαράδεκτη στάση.

Μπορεί ο υπουργός Άμυνας μιας ευρωπαϊκής χώρας, οποιασδήποτε ευρωπαϊκής χώρας, να βρίσκεται σε ιδιωτική επίσκεψη σε μια κοσμοπολίτικη πρωτεύουσα, στο Λονδίνο για παράδειγμα, «φιλοξενούμενος» από επιχειρηματίες εμπλεκόμενους στην αγοραπωλησία οπλικών συστημάτων ή στη διαχείριση αντισταθμιστικών, όπως προκύπτει από φωτογραφίες και αποκαλυπτικά σχετικά δημοσιεύματα; Προφανώς όχι. Ή τουλάχιστον, αν κάτι τέτοιο προκύψει, κρίνεται απ' όλους τους θεσμικούς παράγοντες ως απαράδεκτη στάση.

Και στις δύο παραπάνω περιπτώσεις σε μια πρώτη φάση ο υπουργός παραιτείται από τη θέση του στην κυβέρνηση, έστω για λόγους τάξης και ευθιξίας, και θέτει τον εαυτό του υπό την κρίση των συντεταγμένων οργάνων του κόμματός του για το αν πρέπει ή συμφέρει το πολιτικό σχήμα να παραμείνει επικεφαλής. Οι διαδικασίες αυτές δεν σηματοδοτούν από μόνες τους κυβερνητική κρίση συνοχής. Ούτε κατατείνουν αυτόματα σε απώλεια της πλειοψηφίας στο κοινοβούλιο. Αντίθετα, δείχνουν αξιοπιστία, σοβαρότητα και ορθή πολιτική κρίση.

Σημειωτέον, οι δημοκρατίες δεν υπηρετούνται από «κουτσαβάκια» και «κουτσαβακισμούς» του λούμπεν παρασκηνίου. Αλλά από σοβαρούς ανθρώπους με τιμή, που αναλαμβάνουν υποχρεώσεις και ευθύνες.

Πέραν αυτών. Μπορεί ένα κόμμα που επιζητεί την ψήφο των δεξιών πολιτών ως κόμμα αρχών και αξιών να δηλώνει ότι θα υπαναχωρήσει σε μια σειρά ζητημάτων κοινωνικού σημαίνοντος εθνικού προσανατολισμού, όπως η νομιμοποίηση της αλλαγής φύλου, που ανοίγουν την πόρτα στην υιοθεσία τέκνων από ζευγάρια ομοφυλοφίλων ή τρανσέξουαλ;

Επίσης να υπερψηφίσει την καταστρατήγηση της εθνικής ασφάλειας της χώρας από την Τουρκία μέσα από την «κερκόπορτα» της αναγνώρισης «Τουρκικής Ενωσης Ξάνθης»; Προφανώς όχι! Ή τουλάχιστον, αν συμβαίνουν όλα τα παραπάνω, μερικώς ή σωρευτικά, η ευθύνη για την πραγματικότητα του κόμματος είναι συλλογική. Αφορά όλους τους βουλευτές και τα στελέχη που δεν διαχωρίζουν έμπρακτα και ουσιαστικά τη θέση τους από την πρακτική της ηγεσίας του κόμματος. Σημειωτέον, η σιωπή κρίνεται ως συνενοχή…