Θα ήταν πολύ βαρύ ολίσθημα για το εσωτερικό περιβάλλον στην Ελλάδα να υπάρξει διχασμός στις πολιτικές δυνάμεις ανάμεσα σε αυτές που θα μείνουν αφοσιωμένες στον ευρωπαϊκό μονόδρομο -κάτι σαν υπέρμαχοι της «ομοσπονδίας»- και τις άλλες που, παρουσιάζοντας ένα πιο εθνικό προφίλ, θα υπερασπίζονται έναν νέο «Ατλαντισμό». Η Ελλάδα, όσο ο ανταγωνισμός μεταξύ των κύριων ευρωπαϊκών ηπειρωτικών δυνάμεων της Γερμανίας και της Γαλλίας θα αυξάνεται, όχι μόνον με τις ΗΠΑ ή το Ηνωμένο Βασίλειο, αλλά και με την Ευρώπη της Πολωνίας ή της Αυστρίας - Ουγγαρίας, τόσο πιο σύνθετες επιλογές θα έχει να κάνει στη διεθνή στρατηγική της.

Είναι ήδη φανερό ότι δυνάμεις της αριστεράς, που εκφράζονται από τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και της δεξιάς, σε μια μετεξέλιξη των θνησιγενών στην παρούσα φάση Ανεξάρτητων Ελλήνων, θα επιλέγουν όλο και περισσότερο τις πέραν του κλειστού ευρωπαϊκού συνόλου εθνικές επιλογές. Αντίστροφα, οι δυνάμεις του «μεσαίου χώρου» ή του πολιτικού κέντρου, είτε αναφερόμαστε στην κεντροδεξιά της Νέας Δημοκρατίας είτε στην κεντροαριστερά με βάση το αποσυσπειρωμένο πλέον ΠΑΣΟΚ, θα επιμένουν όλο και περισσότερο στην ευρωπαϊκή ταυτότητα, μέσω ενσωμάτωσης στο γερμανικό imperium. Αν συσχετίσουμε τα στιγμιότυπα από την επίσκεψη της καγκελαρίου Μέρκελ στην Αθήνα, τον Απρίλιο 2014, και της υποδοχής που έτυχε από την κυβέρνηση συνασπισμού Σαμαρά - Βενιζέλου (ΝΔ - ΠΑΣΟΚ) με τα πλάνα της υποδοχής που έτυχαν στην Ουάσιγκτον η κυβέρνηση συνασπισμού ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, ο διχασμός γίνεται ορατός.

Το εγχώριο σύστημα διακυβέρνησης μπορεί και σήμερα να συνεχίζει να αυταπατάται και να «καθησυχάζει» ως προς τη συνοχή των ευρω-ατλαντικών δομών, αλλά ελάχιστα χρόνια θα χρειαστούν ώστε ο συσχετισμός αυτός να κονιορτοποιηθεί. Η Ελλάδα στα μεταίχμια της ιστορίας έχει παράδοση εμφύλιων συγκρούσεων. Για τον λόγο αυτό, η ανάγκη συγκρότησης εθνικής στρατηγικής στη διεθνή πολιτική θα πρέπει να αρχίσει να συζητείται και να συμφωνείται από τώρα.

Μπορεί στην παρούσα φάση να φαίνεται λογική η δημοσιονομική εξάρτηση από τη γερμανογαλλική ζώνη του ευρώ. Αλλά τα «στοιχήματα» της ασφάλειας συνόρων, της γεωπολιτικής οντότητας και της πιθανότητας οικονομικής ανασύνταξης σχετίζονται, πρώτον, με τη στρατηγική σχέση με τις ΗΠΑ και, δεύτερον, με τις οικονομικές και εμπορικές σχέσεις με την Κίνα, τη Ρωσία και τη Μεσόγειο.