Ο ρόλος των παιδαγωγών
Οι πραγματικοί πρωταγωνιστές δεν είναι βεβαίως τα παιδιά που δεν έχει πήξει το μυαλό τους αλλά οι δάσκαλοι, οι καθηγητές και οι γονείς
ΑΥΤΑ που συμβαίνουν στα σχολεία μοιάζουν αδιανόητα για όσους θυμούνται ή έχουν ζήσει μια παλιότερη σχολική πραγματικότητα.
Το πιο πρόσφατο περιστατικό κακοποίησης, που συντελείτο μάλιστα κατ’ εξακολούθηση, συνέβη σε ένα από τα καλά σχολεία που θεωρείται και πρότυπο - τρομάρα του.
Το εξωφρενικό είναι ότι ενώ το περιστατικό έγινε γνωστό, οι Αρχές του σχολείου έβγαλαν μία ανακοίνωση περί πειθαρχικών δήθεν ποινών και διενέργειας Ένορκης Διοικητικής Εξέτασης τόσο χλιαρή, όπως αυτές άλλωστε που μας έχει συνηθίσει το καθηγητικό κατεστημένο όλων των βαθμίδων.
Ειδικά, δε, στις περιπτώσεις που τα μέλη του τρώνε σφαλιάρες είτε από μαθητές είτε από φοιτητές. Επιπλέον, οι θύτες δεν έχουν αποβληθεί ή εκδιωχθεί από το σχολείο. Κορόιδα είναι στο ΔΣ του σχολείου να χάσουν τα ευρουδάκια;
ΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΙ, όμως, πρωταγωνιστές δεν είναι βεβαίως τα παιδιά που δεν έχει πήξει το μυαλό τους αλλά οι δάσκαλοι, οι καθηγητές και οι γονείς.
Τα θλιβερά περιστατικά απλώς πιστοποιούν ότι και οι μεν και οι δε είναι... για τα μπάζα. Διότι διεκδικούν τον τίτλο του παιδαγωγού. Οι μεν δάσκαλοι και καθηγητές εκπαιδευμένοι μέσα στο πλαίσιο των αλλεπάλληλων μεταρρυθμίσεων στην Παιδεία, αφενός, σε σχέση με τους προκατόχους τους είναι επιεικώς αγράμματοι, αφετέρου, σε σχέση με τους παλαιότερους προκατόχους τους, που ήταν πραγματικοί παιδαγωγοί, οι διάδοχοί τους είναι αμφίβολο αν ξέρουν είτε να διδάξουν είτε να κατευθύνουν τα παιδιά στον σωστό δρόμο.
ΠΑΜΕ τώρα στους άλλους πρωταγωνιστές, στους γονείς. Και καλά, μπορείς να σκεφτείς ότι ο δάσκαλος απλώς τη δουλειά του θέλει να κάνει και να τελειώνει και δεν αισθάνεται την υποχρέωση να ποδηγετήσει το παιδί. Ο γονιός όμως; Μα και αυτός, αν κρίνουμε από την ηλικία των παιδιών διανύει σε ηλικία τη δεκαετία των σαράντα, άντε των πενήντα. Κάντε μια αναδρομή να δείτε ποιες δεκαετίες μεγάλωσε. Ήταν τότε που η συνήθης έκφραση ήταν... «πόσα έπιασες μεγάλε» και «πώς θα τα κονομήσουμε». Έτσι έμαθαν. Έζησαν στις δεκαετίες της ήσσονος προσπάθειας για μεγάλο κέρδος. Σημασία έχει γι’ αυτούς πώς θα εμφανίζονται στην κοινωνία και όχι η ανατροφή των παιδιών. Τα εύσημα σε αυτούς τα δίνουν τα περιοδικά κοινωνικής προβολής - ελληνιστί λάιφ στάιλ. Έτσι, δεν υπάρχει χρόνος για νουθεσίες στο παιδί. Ισχύει ο αυτόματος πιλότος. Και ιδού τα αποτελέσματα. Άνευ εκπλήξεων.
*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή»
Το πιο πρόσφατο περιστατικό κακοποίησης, που συντελείτο μάλιστα κατ’ εξακολούθηση, συνέβη σε ένα από τα καλά σχολεία που θεωρείται και πρότυπο - τρομάρα του.
Το εξωφρενικό είναι ότι ενώ το περιστατικό έγινε γνωστό, οι Αρχές του σχολείου έβγαλαν μία ανακοίνωση περί πειθαρχικών δήθεν ποινών και διενέργειας Ένορκης Διοικητικής Εξέτασης τόσο χλιαρή, όπως αυτές άλλωστε που μας έχει συνηθίσει το καθηγητικό κατεστημένο όλων των βαθμίδων.
Ειδικά, δε, στις περιπτώσεις που τα μέλη του τρώνε σφαλιάρες είτε από μαθητές είτε από φοιτητές. Επιπλέον, οι θύτες δεν έχουν αποβληθεί ή εκδιωχθεί από το σχολείο. Κορόιδα είναι στο ΔΣ του σχολείου να χάσουν τα ευρουδάκια;
ΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΙ, όμως, πρωταγωνιστές δεν είναι βεβαίως τα παιδιά που δεν έχει πήξει το μυαλό τους αλλά οι δάσκαλοι, οι καθηγητές και οι γονείς.
Τα θλιβερά περιστατικά απλώς πιστοποιούν ότι και οι μεν και οι δε είναι... για τα μπάζα. Διότι διεκδικούν τον τίτλο του παιδαγωγού. Οι μεν δάσκαλοι και καθηγητές εκπαιδευμένοι μέσα στο πλαίσιο των αλλεπάλληλων μεταρρυθμίσεων στην Παιδεία, αφενός, σε σχέση με τους προκατόχους τους είναι επιεικώς αγράμματοι, αφετέρου, σε σχέση με τους παλαιότερους προκατόχους τους, που ήταν πραγματικοί παιδαγωγοί, οι διάδοχοί τους είναι αμφίβολο αν ξέρουν είτε να διδάξουν είτε να κατευθύνουν τα παιδιά στον σωστό δρόμο.
ΠΑΜΕ τώρα στους άλλους πρωταγωνιστές, στους γονείς. Και καλά, μπορείς να σκεφτείς ότι ο δάσκαλος απλώς τη δουλειά του θέλει να κάνει και να τελειώνει και δεν αισθάνεται την υποχρέωση να ποδηγετήσει το παιδί. Ο γονιός όμως; Μα και αυτός, αν κρίνουμε από την ηλικία των παιδιών διανύει σε ηλικία τη δεκαετία των σαράντα, άντε των πενήντα. Κάντε μια αναδρομή να δείτε ποιες δεκαετίες μεγάλωσε. Ήταν τότε που η συνήθης έκφραση ήταν... «πόσα έπιασες μεγάλε» και «πώς θα τα κονομήσουμε». Έτσι έμαθαν. Έζησαν στις δεκαετίες της ήσσονος προσπάθειας για μεγάλο κέρδος. Σημασία έχει γι’ αυτούς πώς θα εμφανίζονται στην κοινωνία και όχι η ανατροφή των παιδιών. Τα εύσημα σε αυτούς τα δίνουν τα περιοδικά κοινωνικής προβολής - ελληνιστί λάιφ στάιλ. Έτσι, δεν υπάρχει χρόνος για νουθεσίες στο παιδί. Ισχύει ο αυτόματος πιλότος. Και ιδού τα αποτελέσματα. Άνευ εκπλήξεων.
*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή»
