Είμαστε απροετοίμαστοι για τα καιρικά φαινόμενα που τα χαρακτηρίζουμε ακραία ή ανυποψίαστοι ότι μπορεί να συμβούν;

Μάλλον το δεύτερο. Διότι στην πρώτη περίπτωση δεν έχεις σε ετοιμότητα έναν μηχανισμό, ο οποίος μπορεί να αντεπεξέλθει σε συγκεκριμένες συνθήκες φαινομένων. Αυτό δεν συμβαίνει, διότι, τελικώς, όσους μηχανισμούς διαθέτει η πολιτεία αυτοί είναι σε εγρήγορση. Αν είναι αναντίστοιχοι προς τις απαιτήσεις της φύσης, είναι άλλη παράγραφος. Στη δεύτερη περίπτωση, όταν δηλαδή θεωρείς ότι ποτέ δεν πρόκειται να έλθει το χειρότερο, δεν έχεις κάνει τις ενέργειες εκείνες ώστε το κακό που ήλθε να μην αφήσει μεγαλύτερες ζημιές πίσω του. Κι εδώ που τα λέμε, μπορεί κάποιοι να έχουν δίκιο όταν θεωρούν ότι ο κατακλυσμός σταμάτησε την εποχή του Νώε.

Αν θέλουμε πάντως να μείνουμε στην περίπτωση των ανυποψίαστων, ότι δηλαδή τίποτε μεγαλύτερο δεν επρόκειτο να μας επιφυλάξει η φύση, θα διαπιστώσουμε μία εγκληματική ανεμελιά στην οποία διαχρονικά συμμετείχαμε και εμείς οι πολίτες αλλά και το κράτος. Και κάτι που δεν πρέπει να ξεχνάμε είναι ότι το κράτος δεν είναι μία άυλη έννοια, είμαστε εμείς οι ίδιοι. Εμείς οι ίδιοι που ως ανυποψίαστοι μπαζώσαμε ρέματα για να χτίσουμε πάνω τους και μετά διερωτόμαστε γιατί ύστερα από μία μεγάλη νεροποντή το σπίτι μας έγινε γόνδολα. Αλήθεια, στις τόσες αυθαίρετες κατασκευές, που αποκαλύπτεται ότι είναι αυθαίρετες έπειτα από μια καταστροφή, ποιος έχει δώσει νερό και ηλεκτρικό; Έλα ντε.

Μήπως κάποιος που εισέπραξε κανένα χαρτζιλίκι σε «μαύρα»; Και πότε άραγε θα σταματήσει η φάμπρικα της εκ των υστέρων νομιμοποίησης της αυθαιρεσίας; Διότι είναι και αυτό μία πρωτοτυπία της ελληνικής πραγματικότητας.

Πάμε παρακάτω. Πόσα φρεάτια παραμένουν κλειστά στις πόλεις και ανακαλύπτουμε ότι είναι βουλωμένα όταν οι πόλεις μετατρέπονται σε Βενετία; Και σε πόσες περιπτώσεις έχουμε διαπιστώσει το πινγκ πονγκ που παίζεται μεταξύ αυτών που εμείς νομίζουμε υπεύθυνους, αλλά που μία δαιδαλώδης νομοθεσία ως προς τις αρμοδιότητες επιτρέπει να ρίχνει τις ευθύνες για αδράνεια ή αδιαφορία ο ένας στον άλλον; Θα κατέληγα στο συμπέρασμα ότι, με αυτά τα δύο τρία διαχρονικά παραδείγματα, που αναδεικνύονται κάθε φορά που μας δοκιμάζει η φύση, έχουμε όλοι μια συνυπευθυνότητα. Δεύτερο συμπέρασμα: Μπορεί οι μηχανισμοί προστασίας να ενισχύονται κάθε φορά, αλλά μάλλον είναι δύσκολο να αλλάξουμε εμείς. Όλο και κάποια οικοδομική παρατυπία θα κάνουμε.

Αν έχει μείνει κανένα ρέμα, θα το μπαζώσουμε. Αν έχει μείνει λίγο πράσινο, θα το κάνουμε στάχτη. Στο όνομα όλα αυτά κάποιου ατομικού συμφέροντος. Του συμφέροντος του ανυποψίαστου. Που θα υποψιαστεί την ευθύνη του όταν έλθει ο Αρμαγεδδώνας…

Δημοσιεύτηκε στην ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ στις 2/10