Γύρω γύρω όλοι: Από το λάδι στον... Άδη!
Αυτή η έλλειψη λαδιού έχει εκτινάξει στα ύψη την τιμή του προϊόντος, σε σημείο που σε λίγο καιρό τον τενεκέ που θα αγοράζουμε, θα πρέπει να τον βάοζυμε σε θυρίδα τράπεζας
Ας ξεκινήσουμε με μία παρεξηγημένη έκφραση που ισχύει εδώ και πολλούς αιώνες μάλιστα. Είναι η παρότρυνση «φάε λάδι κι έλα βράδυ». Η παρεξήγηση οφείλεται στη λάθος ερμηνεία της σοφίας αυτής του λαού. Δεδομένου ότι δεν υπάρχουν πονηρά λόγια αλλά πονηρά μυαλά, θεωρήθηκε ότι η συγκεκριμένη σύσταση δινόταν με... σεξουαλικό υπονοούμενο, ενώ αυτό που στην ουσία εννοούσε ήταν ότι αν καταπιείς μερικές κουταλιές λάδι δεν θα πεινάσεις μέχρι το βράδυ. Άλλωστε δεν είναι ανάγκη να περιμένουν το βράδυ οι κάθε λογής ερωτύλοι, τη στιγμή που υπάρχει και ο των ιερών βιβλίων «δαίμων της μεσημβρίας».
Όμως τα πράγματα δεν είναι καθόλου ρόδινα ούτε για αυτούς που εσφαλμένα νομίζουν ότι μπορούν με δύο κουταλιές λάδι να αντικαταστήσουν τα γαλάζια χάπια αλλά ούτε και για όσους είναι εθισμένοι στην υγιεινή μεσογειακή διατροφή. Διότι σημειώνεται επικίνδυνη έως δραματική έλλειψη λαδιού. Εννοώ αυτό που βάζουμε στο φαγητό μας και όχι αυτό με το οποίο «λαδώνουμε» και που είναι μία τέχνη για δύο. Από το άλλο «λάδι» μάλλον υπάρχει μπόλικο προς διανομή, μια και η φοροδιαφυγή καλά κρατεί και κάποιοι χρειάζεται να κάνουν γρήγορα τη δουλειά τους, ενώ άλλοι επιβεβαιώνουν τη λαϊκή θυμοσοφία ότι νηστικό αρκούδι δεν χορεύει. Είναι και αυτή η τέχνη ένα κατάλοιπο ανεξίτηλο των 400 χρόνων υπό τον οθωμανικό ζυγό. Κάτι έπρεπε να μας αφήσουν οι Τούρκοι, εκτός από το ιμάμ και το σεκέρ παρέ. Και το σιχτίρ βεβαίως. Αυτή η έλλειψη λαδιού, που θεωρείται αποτέλεσμα χαμηλότερης παραγωγής, είτε επειδή κάηκαν ελαιόδεντρα είτε επειδή δεν καρποφόρησαν, είτε επειδή δεν υπάρχουν εργατικά χέρια για να μαζέψουν ελιές, έχει εκτινάξει στα ύψη την τιμή του προϊόντος, σε σημείο που προβλέπω ότι σε λίγο καιρό τον τενεκέ που θα αγοράζουμε, αν βρούμε βεβαίως, δεν θα τον βάζουμε στην αποθήκη ή στο πατάρι, αλλά θα πρέπει να νοικιάζουμε θυρίδα σε τράπεζα. Οι ληστείες δεν θα γίνονται πλέον για χρήματα και κοσμήματα, από τη στιγμή που τα τελευταία τουλάχιστον δεν μπορείς να τα βάλεις στη σαλάτα. Την νταμιτζάνα σου ή τη ζωή σου, θα είναι πλέον η απαίτηση υπό την απειλή μάχαιρας ή περιστρόφου.
Τα περασμένα χρόνια όταν βρισκόμασταν στο εξωτερικό απορούσαμε που στα εκεί σουπερμάρκετ πουλούσαν το λάδι μέσα σε μικρά μπουκαλάκια στα οποία συνήθως βάζουν αρώματα. Ούτε καν aftershave. Και γελάγαμε. Τώρα μάλλον θα μας κοπεί το γέλιο, διότι λάδι δεν θα έχουμε για όλη τη σαλάτα αλλά μόνο για ένα κομματάκι της τομάτας. Η φέτα θα τρώγεται παρθένα από ελαιόλαδο. Άσε, πού να κουβαλάς από τη θυρίδα τα μπουκάλια. Πού ξέρεις. Μπορεί να χρειαστεί να αγοράσεις κανένα διαμέρισμα ή να κρατήσεις τα λεφτά σου για να συμπληρώνεις τη σύνταξη…
*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 3/10
Όμως τα πράγματα δεν είναι καθόλου ρόδινα ούτε για αυτούς που εσφαλμένα νομίζουν ότι μπορούν με δύο κουταλιές λάδι να αντικαταστήσουν τα γαλάζια χάπια αλλά ούτε και για όσους είναι εθισμένοι στην υγιεινή μεσογειακή διατροφή. Διότι σημειώνεται επικίνδυνη έως δραματική έλλειψη λαδιού. Εννοώ αυτό που βάζουμε στο φαγητό μας και όχι αυτό με το οποίο «λαδώνουμε» και που είναι μία τέχνη για δύο. Από το άλλο «λάδι» μάλλον υπάρχει μπόλικο προς διανομή, μια και η φοροδιαφυγή καλά κρατεί και κάποιοι χρειάζεται να κάνουν γρήγορα τη δουλειά τους, ενώ άλλοι επιβεβαιώνουν τη λαϊκή θυμοσοφία ότι νηστικό αρκούδι δεν χορεύει. Είναι και αυτή η τέχνη ένα κατάλοιπο ανεξίτηλο των 400 χρόνων υπό τον οθωμανικό ζυγό. Κάτι έπρεπε να μας αφήσουν οι Τούρκοι, εκτός από το ιμάμ και το σεκέρ παρέ. Και το σιχτίρ βεβαίως. Αυτή η έλλειψη λαδιού, που θεωρείται αποτέλεσμα χαμηλότερης παραγωγής, είτε επειδή κάηκαν ελαιόδεντρα είτε επειδή δεν καρποφόρησαν, είτε επειδή δεν υπάρχουν εργατικά χέρια για να μαζέψουν ελιές, έχει εκτινάξει στα ύψη την τιμή του προϊόντος, σε σημείο που προβλέπω ότι σε λίγο καιρό τον τενεκέ που θα αγοράζουμε, αν βρούμε βεβαίως, δεν θα τον βάζουμε στην αποθήκη ή στο πατάρι, αλλά θα πρέπει να νοικιάζουμε θυρίδα σε τράπεζα. Οι ληστείες δεν θα γίνονται πλέον για χρήματα και κοσμήματα, από τη στιγμή που τα τελευταία τουλάχιστον δεν μπορείς να τα βάλεις στη σαλάτα. Την νταμιτζάνα σου ή τη ζωή σου, θα είναι πλέον η απαίτηση υπό την απειλή μάχαιρας ή περιστρόφου.
Τα περασμένα χρόνια όταν βρισκόμασταν στο εξωτερικό απορούσαμε που στα εκεί σουπερμάρκετ πουλούσαν το λάδι μέσα σε μικρά μπουκαλάκια στα οποία συνήθως βάζουν αρώματα. Ούτε καν aftershave. Και γελάγαμε. Τώρα μάλλον θα μας κοπεί το γέλιο, διότι λάδι δεν θα έχουμε για όλη τη σαλάτα αλλά μόνο για ένα κομματάκι της τομάτας. Η φέτα θα τρώγεται παρθένα από ελαιόλαδο. Άσε, πού να κουβαλάς από τη θυρίδα τα μπουκάλια. Πού ξέρεις. Μπορεί να χρειαστεί να αγοράσεις κανένα διαμέρισμα ή να κρατήσεις τα λεφτά σου για να συμπληρώνεις τη σύνταξη…
*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 3/10
