Την περασμένη Παρασκευή ήταν η Παγκόσμια Ημέρα των Εκπαιδευτικών, αν δεν κάνω λάθος. Δεν ξέρω αν θέλησε να την τιμήσει την ημέρα αυτή ο μαθητής ο οποίος κατήγγειλε καθηγητές του επειδή κατέβηκαν σε απεργία.

Τι ήθελε το παιδί δηλαδή; Να κάνει μάθημα που του το στερούσαν κάποιοι επειδή ήθελαν είτε να διεκδικήσουν κάτι είτε να διαμαρτυρηθούν. Γιατί δηλαδή το δικαίωμα στη γνώση ενός παιδιού, στο οποίο αύριο η κοινωνία θα παραδώσει τη σκυτάλη, είναι υποδεέστερο του δικαιώματος της απεργίας; Άλλωστε η έννοια της απεργίας αποτελεί στη χώρα μας την πλέον ευτελισμένη παγκοσμίως. Πώς το λέει και η λαϊκή παροιμία; Είπανε της γριάς να… αεριστεί και αυτή εκοπράνθη (δεν το λέει έτσι η παροιμία, αλλά οι καλοί μου τρόποι δεν μου επιτρέπουν την αυθεντική παράθεση).

Όπως ήταν φυσικό, εξηγέρθη το συνδικαλιστικό όργανο των δασκάλων, η ΟΛΜΕ, η οποία προασπίζεται κάθε δικαίωμα της εκπαιδευτικής κοινότητας, αλλά τηρεί σιγήν ιχθύος όταν κάποιοι νταήδες μαθητές πλακώνουν στις φάπες τους καθηγητές τους. Κατά την ΟΛΜΕ έπρεπε, όπως πήγε ο μαθητής στο αστυνομικό τμήμα, να πάει κάποιος στην Εισαγγελία και να καταγγείλει την πολιτική ηγεσία για τις χιλιάδες διδακτικές ώρες που χάνονται λόγω του ότι δεν έχουν διοριστεί και άλλοι εκπαιδευτικοί! Γιατί να μην πάει Αυτόφωρο ο υπουργός, κατά τη συνδικαλιστική λογική; Δεν λέω… Χρειάζονται και άλλοι εκπαιδευτικοί σε ορισμένα μέρη, αλλά σε κάποιες άλλες εποχές, που δάσκαλοι και καθηγητές ήσαν και πιο καταρτισμένοι και ήσαν και παιδαγωγοί, θυσίαζαν ώρες από τη ζωή τους για τη γνώση των παιδιών. Και δεν περίμεναν να διοριστεί στο σχολειό τους κανένας για να δουλεύουν λιγότερο.

Ας θυμίσουμε λοιπόν στην ΟΛΜΕ πώς ήταν κάποτε οι δάσκαλοι και οι καθηγητές. Και πώς συμπεριφέρονταν. Αν πράγματι ήταν αυθεντικοί παιδαγωγοί ή έμποροι της γνώσης. Αν ήταν συμβιβασμένοι με τις προοπτικές του λειτουργήματος που συνειδητώς επέλεγαν ή είχαν ως στόχο να πλουτίσουν με ιδιαίτερα μαθήματα, ακριβοπληρωμένα και φοροδιαφεύγοντα. Για τη σημερινή εποχή μάλλον αυτές οι συγκρίσεις διακρίνονται για τον βλακώδη ρομαντισμό τους. Διότι, απλά, οι σημερινοί δάσκαλοι και καθηγητές δεν έκαναν τίποτε άλλο παρά να προσαρμοσθούν στις γενικές παρηκμασμένες αντιλήψεις που έχουν επικρατήσει. Ακολουθούν τη ροή και τη ροπή της κοινωνίας, που στη μεγάλη της πλειοψηφία αποδέχεται, ανέχεται, κλείνει τα μάτια ή και συμμετέχει σε όσα οι άνθρωποι σε άλλες εποχές αποδοκίμαζαν ή ντρέπονταν για αυτά που συνέβαιναν.

Κοινώς, αυτό που αναζητείται σήμερα από ορισμένους αφελείς, που διατηρούν ακόμη κάποιες αντιστάσεις, είναι ψύλλοι στα άχυρα.

Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή στις 12/10