Και ''σάλτσες'' πιπεράτες
Ως γνωστόν βάση της σάλτσας και της κέτσαπ είναι η τομάτα
Οι σάλτσες δεν χρησιμοποιούνται μόνο στην μαγειρική. Αυτό τουλάχιστον γνώριζα εγώ, αλλά και πολλοί άλλοι, μέχρι τώρα. Κακώς. Διότι χρησιμοποιούνται παντού, ως φαίνεται.
Στην καθομιλουμένη λ.χ., όταν κάποιος μας διηγείται κάτι και μακρηγορεί δεν του λέμε «κόψε τις σάλτσες και έλα στο προκείμενο»; Ως γνωστόν βάση της σάλτσας και της κέτσαπ είναι η τομάτα. Η οποία δεν χρησιμοποιείται μόνο ως βρώση. Η τομάτα, δηλαδή, έχει και άλλη χρήση. Εξακοντιζόταν στο παρελθόν και σε ομιλητές με λόγους πολιτικού περιεχομένου, όταν αυτά που έλεγαν ήταν μόνο σάλτσες ή περιείχαν ανυπόφορες για το ακροατήριο μπαρούφες.
Η τομάτα και η εξ αυτής σάλτσα αιφνιδίως ήλθε στην πολιτική επικαιρότητα και μάλιστα σε συγκεκριμένο ιδεολογικό χώρο. Ο οποίος καταγγέλθηκε για περίσσευμα σάλτσας. Μάλιστα, συγκεκριμένης μάρκας. Το πότε ως καρύκευμα χρησιμοποιείτο από τους καταγγελλόμενους δεν προσδιορίστηκε, οπότε μπορούμε να συμπεράνουμε ότι χρησιμοποιείτο διαχρονικώς. Ίσως έδιναν μεγάλη έμφαση στο λυκοπένιο ως αναγκαίο συστατικό του οργανισμού τους. Το αντιφατικό με τη σάλτσα πάσης μορφής και σύνθεσης είναι ότι, ενώ αρέσει σε πολλούς, παρά τον κίνδυνο πάχυνσης που επηρεάζει και το καρδιακό σύστημα, εντούτοις δείχνουν μία απέχθεια στις σάλτσες των λόγων.
Κακώς, κατά την προσωπική γνώμη του γράφοντος, δεδομένου ότι η «σάλτσα λόγου» αποτελεί ένα ευφυές προφορικό τέχνασμα ώστε να λες πράγματα εύηχα αλλά, συγχρόνως, να αποκρύπτεις αυτά που δεν θέλεις να πεις ή να αποκαλύψεις. Διότι, ως γνωστόν επίσης, στην πολιτική δεν υπάρχει πιο επικίνδυνη στάση από το να αποκαλύπτεις τις θέσεις σου. Υπό την έννοια αυτή η «σάλτσα λόγου» θα μπορούσε να ονομάζεται και θολούρα. Σε γενικές γραμμές, τα πάντα είναι σάλτσα. Άλλες μπορεί να είναι πιπεράτες, όπως αυτές που περιέχουν ταμπάσκο και που, εφόσον χρησιμοποιηθούν στον πολιτικό λόγο, ασφαλώς μπορεί να καίνε όχι τη γλώσσα αλλά, περιέργως, τα αυτιά εκείνων προς τους οποίους απευθύνονται. Όμως, παιδιόθεν, δηλαδή από τότε που άρχισα να καταλαβαίνω, είχα διαπιστώσει ότι ένας συγκεκριμένος ιδεολογικός χώρος δεν ήταν απλώς πολιτικός αλλά εργαστήριο σάλτσας.
Με ονομασία προέλευσης μάλιστα. Παρ’ όλα αυτά λίγοι πάντα κατανάλωναν το προϊόν, με κίνδυνο να κλείσει το εργαστήριο.
Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή στις 15/11
Στην καθομιλουμένη λ.χ., όταν κάποιος μας διηγείται κάτι και μακρηγορεί δεν του λέμε «κόψε τις σάλτσες και έλα στο προκείμενο»; Ως γνωστόν βάση της σάλτσας και της κέτσαπ είναι η τομάτα. Η οποία δεν χρησιμοποιείται μόνο ως βρώση. Η τομάτα, δηλαδή, έχει και άλλη χρήση. Εξακοντιζόταν στο παρελθόν και σε ομιλητές με λόγους πολιτικού περιεχομένου, όταν αυτά που έλεγαν ήταν μόνο σάλτσες ή περιείχαν ανυπόφορες για το ακροατήριο μπαρούφες.
Η τομάτα και η εξ αυτής σάλτσα αιφνιδίως ήλθε στην πολιτική επικαιρότητα και μάλιστα σε συγκεκριμένο ιδεολογικό χώρο. Ο οποίος καταγγέλθηκε για περίσσευμα σάλτσας. Μάλιστα, συγκεκριμένης μάρκας. Το πότε ως καρύκευμα χρησιμοποιείτο από τους καταγγελλόμενους δεν προσδιορίστηκε, οπότε μπορούμε να συμπεράνουμε ότι χρησιμοποιείτο διαχρονικώς. Ίσως έδιναν μεγάλη έμφαση στο λυκοπένιο ως αναγκαίο συστατικό του οργανισμού τους. Το αντιφατικό με τη σάλτσα πάσης μορφής και σύνθεσης είναι ότι, ενώ αρέσει σε πολλούς, παρά τον κίνδυνο πάχυνσης που επηρεάζει και το καρδιακό σύστημα, εντούτοις δείχνουν μία απέχθεια στις σάλτσες των λόγων.
Κακώς, κατά την προσωπική γνώμη του γράφοντος, δεδομένου ότι η «σάλτσα λόγου» αποτελεί ένα ευφυές προφορικό τέχνασμα ώστε να λες πράγματα εύηχα αλλά, συγχρόνως, να αποκρύπτεις αυτά που δεν θέλεις να πεις ή να αποκαλύψεις. Διότι, ως γνωστόν επίσης, στην πολιτική δεν υπάρχει πιο επικίνδυνη στάση από το να αποκαλύπτεις τις θέσεις σου. Υπό την έννοια αυτή η «σάλτσα λόγου» θα μπορούσε να ονομάζεται και θολούρα. Σε γενικές γραμμές, τα πάντα είναι σάλτσα. Άλλες μπορεί να είναι πιπεράτες, όπως αυτές που περιέχουν ταμπάσκο και που, εφόσον χρησιμοποιηθούν στον πολιτικό λόγο, ασφαλώς μπορεί να καίνε όχι τη γλώσσα αλλά, περιέργως, τα αυτιά εκείνων προς τους οποίους απευθύνονται. Όμως, παιδιόθεν, δηλαδή από τότε που άρχισα να καταλαβαίνω, είχα διαπιστώσει ότι ένας συγκεκριμένος ιδεολογικός χώρος δεν ήταν απλώς πολιτικός αλλά εργαστήριο σάλτσας.
Με ονομασία προέλευσης μάλιστα. Παρ’ όλα αυτά λίγοι πάντα κατανάλωναν το προϊόν, με κίνδυνο να κλείσει το εργαστήριο.
Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή στις 15/11