Μια αγρότισσα που είχε μαζέψει κάποιες οικονομίες με τον άνδρα της, δουλεύοντας στα χωράφια τόσα χρόνια, έκανε κάτι που πολλοί μεγαλοσχήμονες παραλήδες δεν έχουν κάνει.

Έχοντας ζήσει στο πετσί της την ταλαιπωρία που είχε υποστεί ο άνδρας της όταν αρρώστησε, κάθε φορά που χρειαζόταν να τον μεταφέρουν από το χωριό τους σε κάποιο νοσοκομείο, συγκέντρωσε, όταν αυτός έφυγε από τούτο τον κόσμο, τις οικονομίες τους, πούλησε και ένα χωράφι για να συμπληρώσει το ποσό του κομποδέματος που είχε και έδωσε τα λεφτά για να αγοραστεί ένα ασθενοφόρο! Μία μεγάλη πράξη, που πάρα πολλοί από τους έχοντες και κατέχοντες δεν τολμούν να κάνουν. Η αλήθεια, βεβαίως, είναι ότι υπάρχουν ορισμένοι εφοπλιστές και άλλου είδους επιχειρηματίες που συστηματικά επιδίδονται σε φιλανθρωπικές πράξεις, τις οποίες, προς τιμή τους, κρατούν για τον εαυτό τους και δεν τις διαφημίζουν. Διότι αντιλαμβάνονται ότι μεγαλύτερη αξία έχει η πράξη όταν παραμένει κρυφή και συνιστά διαφήμιση της ανθρωπιάς τους.

Παρ'όλ' αυτά, δηλαδή ότι υπάρχουν ανάμεσά μας ορισμένοι από τους έχοντες και κατέχοντες που επιδίδονται σε φιλανθρωπίες, εντούτοις έχουν εκλείψει οι παραδοσιακοί ευεργέτες. Αυτοί που στους πιο δύσκολους καιρούς της Ιστορίας μας είχαν σπεύσει με μεγάλη γενναιοδωρία να συμβάλουν σε όσα το ελληνικό κράτος δεν μπορούσε, από οικονομική ανεπάρκεια, να δημιουργήσει. Ας μην αναφέρουμε ονόματα των λίγων που, μέσω των ιδρυμάτων που δημιούργησαν πριν εγκαταλείψουν τα εγκόσμια, θα μπορούσαν να αποτελούν τους σύγχρονους Ζάππες και Αβέρωφ. Αλλά η αλήθεια είναι ότι υπάρχει αυτό το έλλειμμα του παρελθόντος, όταν στη χειμαζόμενη πατρίδα εμφανίζονταν κάποιοι που είχαν μεγαλουργήσει στα ξένα και χάριζαν μέρος από το βιος τους στο ελληνικό κράτος, για να κάνει έργα μεγάλης πνοής.

Μπορεί να θεωρείται πράξη ανθρωπιάς το να δίνεις ένα νόμισμα σε αυτόν που έρχεται να σου καθαρίσει τα τζάμια του αυτοκινήτου, γιατί τον λυπάσαι. Αλλά, δεν μιλάμε για τέτοιου είδους φιλανθρωπίες. Αναφερόμαστε σε πράξεις σαν κι εκείνη της φτωχής αγρότισσας που θυσίασε ό,τι είχε αποταμιεύσει για τα γηρατειά της, αναλαμβάνοντας το ρίσκο να μην μπορέσει, ίσως, κάποια στιγμή να τα βγάλει πέρα.

Γιατί στο τέλος του βίου της έβαλε στόχο να κάνει καλύτερες τις συνθήκες που δεν μπόρεσε να απολαύσει, έστω και στην πορεία του προς τον άλλο κόσμο, ο επί χρόνια σύντροφός της.

Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή στις 28/11