Οι ονοματοδοσίες είναι μία πολύ δύσκολη υπόθεση. Εδώ που τα λέμε, οικογένειες έχουν διαλυθεί επειδή οι σύζυγοι έχουν διαφωνήσει στο όνομα του νεογέννητού τους, μια και ο μπαμπάς θέλει να δώσει το όνομα του δικού του πατέρα, αν είναι αγόρι, ή της μαμάς του, αν είναι κορίτσι, δεδομένου ότι ξέρουμε ότι οι άνδρες είναι κατεξοχήν μαμάκηδες και συγκρίνουν πάντοτε τη σύζυγό τους με τη «μάνα είναι μόνο μία». Στο σημείο αυτό παρεμβαίνουν και τα πεθερικά και γίνεται το «έλα να δεις». Τελευταίως προς αποφυγήν συρράξεων έχει βρεθεί η λύση των αρχαιοπρεπών ονομάτων, με αποτέλεσμα να έχουμε πήξει στους Έκτορες και στις Εκάβες.

Βεβαίως, μη νομίσετε ότι η δυστοκία για το όνομα αφορά μόνο τα βρέφη. Ιδιαίτερη δύσκολη είναι η εξεύρεση ονομάτων σε εμπορικές επιχειρήσεις αλλά και σε κόμματα. Είναι εύκολο, για παράδειγμα, ένα κατάστημα υποδημάτων να το ονομάσεις «Ο Παπουτσής», αν ο ιδιοκτήτης λέγεται Τσαγκάρης. Όμως σε ένα νεοπαγές, πολύ ακραίο δεξιό κόμμα μπορεί να υπάρχει αντίρρηση μεταξύ των μελών, αν οι μεν θέλουν να το ονομάσουν «ΘΕΑΛ», δηλαδή «Θάνατος σε Εβραίους, Αδελφές και Λεσβίες» και οι δε «ΝΑΖΙάρηδες».

Η στήλη επιχειρεί να διευκολύνει κάποια νεοπαγή κόμματα, αν δυσχεραίνονται στην ανεύρεση ονόματος γι’ αυτά, αλλά και να προτείνει αλλαγές ονομάτων δεδομένου ότι το πολιτικό σκηνικό μας εμφανίζεται συνεχώς μεταβαλλόμενο. Χρησιμοποιούμε τίτλους βιβλίων που ενδεχομένως να προϊδεάζουν και για την πολιτική εξέλιξη των κομμάτων αυτών.

Έχουμε και λέμε λοιπόν:

  • «Ο τέλειος πόνος» του Ούγκο Ρικαρέλι θα αποτύπωνε άριστα την προοπτική ενός μικρού κόμματος που οι δημοσκοπήσεις το ρίχνουν στα Τάρταρα.
  • «Η αίτηση για τηλέφωνο» του Καμιλέρι θα πήγαινε γάντι σε κόμματα που έχουν κάνει παντιέρα τις υποκλοπές. Μάλλον θα έπρεπε να αλλάξουν ήδη το όνομα που έχουν.
  • «Ανήσυχη παρέα» του Κάρλος Φουέντες είναι ό,τι πρέπει για κόμμα που τα μέλη του έχουν βλέψεις στην εξουσία.
  • Το «Παρελθόν χαμένο στην ομίχλη» του Λεονάρδο Παδούρα ταιριάζει απόλυτα σε κόμμα που έχει κυβερνήσει αλλά δεν έχει αποφασίσει γιατί έχει χάσει. Θα του πήγαινε και η «Άγνοια» του Κούντερα.
  • Η «Πτώση» του Καμύ για το κόμμα που μένει εκτός Βουλής.
  • Η «Τεχνητή αναπνοή» του Ρικάρντο Πίλια είναι τίτλος ταμάμ για το κόμμα που πασχίζει να μείνει στη Βουλή.
Η πολιτική θέλει φαντασία. Γιατί, τι άλλο από παράσταση είναι;

Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή στις 6/12