Μπάτσος, cop, flic.

O αστυνομικός στην αργκό του υποκόσμου, των αναρχικών, των τρομοκρατών και των χουλιγκάνων, στη δική μας γλώσσα και στις άλλες δύο, τις πιο πολύ ομιλούμενες στον κόσμο. Είναι ο υποτιμητικός και περιφρονητικός χαρακτηρισμός μίας τάξης που κάθε ευνομούμενο κράτος έχει συγκροτήσει για την ασφάλεια των πολιτών του. Τα μέλη της επαγγελματικής αυτής τάξης είναι που δεν χωνεύουν οι κοινοί εγκληματίες, όχι απλώς η αφρόκρεμα του υποκόσμου, και δεν θέλουν να υπάρχουν. Όπως κάθε επαγγελματική τάξη αναμφισβήτητα έχει και αυτή τα «μπουμπούκια» της. Όμως, όπως η απειροελάχιστη μειονότητα μεταξύ δικηγόρων, επιχειρηματιών, δημοσιογράφων, δικαστικών, γιατρών και δεν ξέρω τι άλλο, που διολισθαίνει σε ύποπτες ενέργειες, δεν πρέπει να χαρακτηρίζει έναν ολόκληρο κλάδο, έτσι και τους αστυνομικούς δεν πρέπει να τους στιγματίζουν οι ελάχιστοι επίορκοι συνάδελφοί τους.

Ένα παιδί, μόλις 31 ετών, ένα παιδί δικό μας, όπως είπε και αγανακτισμένος ο πρωθυπουργός, χαροπαλεύει. Και ένα άλλο, ο θύτης, κατέστρεψε τη ζωή του, όπως ομολόγησε και ο ίδιος ο πατέρας του. Ο πατέρας του θύτη. Και όλα αυτά διότι κάποια συμμορία, από αυτές που πληθαίνουν δυστυχώς στην κοινωνία μας, αποφάσισε ότι δεν πρέπει να υπάρχει κράτος, έννομη τάξη, νόμοι, ασφάλεια που παρεμποδίζει το έργο της. Και θέλησε να χτυπήσει για παραδειγματισμό έναν εκπρόσωπο των Σωμάτων στα οποία το κράτος έχει αναθέσει τη δική μας προστασία.

Αυτό που συνέβη και η ομολογία για την αποφασιστικότητα που είχαν τα μέλη των χουλιγκάνων να συγκρουστούν με την Αστυνομία αποτελούν, κανονικότατα, αντάρτικο πόλεως. Υπάρχει ένα συγκεκριμένο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας το οποίο δεν επιθυμεί να λειτουργεί η χώρα ως κανονικό κράτος. Ας μην το παραβλέπουμε αυτό, διότι πολύ φοβάμαι ότι θα υπάρχει και συνέχεια όσο μέρος της κοινωνίας μας εκτραχηλίζεται. Δυστυχώς, δε, αυτό συμβαίνει και σε όλες τις λεγόμενες προηγμένες κοινωνίες που η ευμάρεια είναι η επικρατούσα κατάσταση. Ασφαλώς και η Αστυνομία -όπως ίσως πει κάποιος- να χρειάζεται καλύτερη εκπαίδευση, κυρίως ψυχολογική, για να μη χάνει την ψυχραιμία της σε καταστάσεις που θα πρέπει αυτή να κυριαρχεί. Διότι, όπως και να το κάνουμε, αυτός που ανεξέλεγκτα λ.χ. πυροβολεί, ενώ θα έπρεπε να αντιμετωπίσει αλλιώς την κατάσταση, δρα αντανακλαστικά γιατί φοβάται για τη δική του ζωή.

Τα μεμονωμένα αυτά περιστατικά δεν πρέπει να ευνουχίσουν τα Σώματα Ασφαλείας, αν θέλουμε να έχουμε την προστασία που το κράτος είναι υποχρεωμένο να μας παρέχει...

Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή στις 13/12