Ένας λαϊκός βάρδος, ο Βασίλης Καρράς αναχώρησε «εις τας αιωνίους μονάς». Είχε το πολυπληθές κοινό του, συγκεκριμένης μουσικής προτίμησης. Αυθεντικός τόσο που συγκίνησε ακόμη και την Αριστερά. Η οποία, εδώ που τα λέμε, έχει αλλάξει και ως προς τις συνήθειές της. Χαλάρωσε. Δεν κυκλοφορούν πια τα μέλη της με αμπέχονα ούτε με ταγάρια. Ίσως υπάρχει μια προτίμηση στο μαύρο χρώμα, το γκόθικ, που σε τελευταία ανάλυση όπως έλεγαν κάποτε και οι Αγγλοσάξονες black is beatiful, έστω και αν αυτό παρέπεμπε στο χρώμα των Αφροαμερικανών.

Πράγματι οι αριστεροί έχουν χαλαρώσει από τότε που έκαναν σύνθημα το «στον αγώνα ενωμένοι και στη μάσα χωριστά». Καταγγέλλουν τους αστούς, αλλά τους αρέσει ο τρόπος ζωής τους. Θυμάμαι ότι πριν από χρόνια σε μια σχετική συζήτηση αναφέρθηκα σε ένα κλαμπ της δεκαετίας του ’80 που γνώριζε μεγάλες πιένες με μουσική ποπ και της Motown. Τότε ήταν που πετάχτηκε μία συνάδελφος και άρχισε να λέει ότι είναι τακτική θαμώνας. Και συμπλήρωσε: Ξέσπασα, γιατί πιο νέα ήμουν στην ΚΝΕ και δεν μας επιτρέπονταν αυτές οι αστικές αμαρτίες!

Επόμενο, λοιπόν, μετά τη χαλάρωση, αυτή η Αριστερά να αποχαιρετά τον Καρρά αναγνωρίζοντάς του ότι ταυτίστηκε με την «παραγνωρισμένη έννοια της ερωτικής καψούρας». Στο σημείο αυτό η σημειολογική ερμηνεία της αριστερής φράσης έγκειται στις τέσσερις λέξεις που αποτελούν ομολογία της αυστηρότητας με την οποία στο παρελθόν η συγκεκριμένη ιδεολογία αφόριζε τις χαρές της ζωής. Πρώτα η παραγνωρισμένη έννοια. Βεβαίως, κανείς αστός δεν είχε παραγνωρίσει την καψούρα περί της οποίας έχουν γραφτεί ύμνοι, έχουν συντελεστεί εγκλήματα αλλά και έχουν συμβεί αυτοκτονίες. Καψούρα η Αριστερά είχε μόνο για την εξουσία.

Μετά, και αφού αναγνωρίζεται πλέον ως θεσμός «η ερωτική φούντωση», αυτό μας επιτρέπει να πούμε ότι επιβάλλεται και η συνταγματική της κατοχύρωση ώστε να δικαιολογούνται όσοι προσβάλλονται από αυτή και, ενδεχομένως, να τους χορηγείται, σε ένδειξη κατανόησης και μία μικρά σύνταξη. Σοσιαλοαριστερίζοντες άλλωστε δεν έδιναν συντάξεις με «ψύλλου πήδημα» ή αν ήσουν τακτικός θαμώνας στο «Περιβόλι τ’ Ουρανού»; Η σημαντική συμβολή της Αριστεράς στην παγκόσμια ειρήνη συντελείται με αυτή την αποχαιρετιστήρια επωδό στον λαϊκό βάρδο Βασίλη. Διότι η φράση αυτή ουσιαστικώς ερμηνεύεται ως «κάντε έρωτα, όχι πόλεμο». Αν και πριν κάνουν αυτή τη σύσταση, θα έπρεπε λογικά να φροντίσουν να εφαρμόσουν το σύνθημα στα του διαλυόμενου οίκου τους.

Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή στις 29 Δεκεμβρίου