Στο παρελθόν, όταν στην πολιτική οι ασχολούμενοι με αυτή ήταν περισσότερο σκεπτόμενοι και λιγότερο κομπάρσοι τηλεοπτικών εκπομπών, υπήρχε ο εξής προβληματισμός: αν είναι προτιμότερο το σύστημα με τον σταυρό προτίμησης ή με λίστα. Ο αντίλογος στη λίστα ήταν ότι με το σύστημα αυτό ο αρχηγός ενός κόμματος θα μπορούσε να τοποθετεί όσους ήθελε να ευνοήσει και έτσι να διαμορφώνει ένα προσωπικό κόμμα.

Από την άλλη, τα αντεπιχειρήματα όσον αφορά τον σταυρό ήταν ότι δημιουργούνταν μια πελατειακή σχέση μεταξύ υποψηφίου και ψηφοφόρου. Καθώς και ότι αν «κυνηγάει» ένας υποψήφιος τον σταυρό, η πολιτική εξελίσσεται σε ένα ελιτίστικο επάγγελμα για έχοντες και κατέχοντες. Σήμερα, με την τηλεόραση, μαζί με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης να παίζουν καθοριστικό ρόλο πλέον, η αναγνωρισιμότητα ενός υποψηφίου τείνει σε αρκετές, αν όχι σε όλες, περιπτώσεις να υπερφαλαγγίζει τα ουσιαστικά προσόντα για τα οποία θα έπρεπε να ψηφίζεται ένας υποψήφιος.

Έτσι, βλέπουμε πια πρόσωπα άσχετα με την πολιτική και ενδεχομένως χαμηλού μορφωτικού επιπέδου να προτιμώνται στα ψηφοδέλτια. Για τον λόγο και μόνο ότι τους αναγνωρίζει ο κόσμος για διάφορους λόγους άσχετους, όπως προαναφέρθηκε, με την πολιτική. Συνήθως, για τη lifestyle επίδοσή τους.

Τέτοια πρόσωπα συγκεκριμένων κομμάτων θα μας «εκπροσωπήσουν» προσεχώς και στην Ευρωβουλή. Μπορεί, μάλιστα, όχι μόνο να μη γνωρίζουν ξένη γλώσσα για να παραγγείλουν εκεί πέρα έναν καφέ, αλλά δεν απίθανο να μιλάνε και… σπασμένα τα ελληνικά!

Θα αναφέρω ένα παράδειγμα για τις ευθύνες των κομμάτων στην κατάσταση αυτή. Το αλιεύω από το βιβλίο του μακαρίτη του Θεόδωρου Πάγκαλου «Με τον Ανδρέα στην Ευρώπη». Στο βιβλίο ο Πάγκαλος αυτό ακριβώς αποκαλύπτει. Την ευθύνη των κομμάτων που πέρασαν από την εξουσία, καθώς επέτρεπαν να επικρατούν συνθήκες οι οποίες ευνοούσαν τη ρουσφετολογική χρησιμοποίηση προσώπων, που ακριβώς επειδή δεν διέθεταν τα απαραίτητα προσόντα ευνοούνταν σε πρώτη φάση η τεμπελιά και σε δεύτερη η στελέχωση κρίσιμων τομέων από ασχέτους. Και επομένως σε βάρος της αποτελεσματικότητας και της λειτουργίας των τομέων. Χώρια που οι τοποθετούμενοι εκμεταλλεύονταν τη θέση προς ίδιον όφελος. Μερικά παραδείγματα για γέλια και για κλάματα:

«...Ανακάλυψα -γράφει- ότι τα 2/3 των υπαλλήλων που εστέλλοντο στις Βρυξέλλες για να μετάσχουν στις διάφορες επιτροπές και ομάδες εργασίας δεν εγνώριζαν απολύτως καμία γλώσσα... Η γραμματεία του συμβουλίου τότε δεν μπορούσε να εξασφαλίσει ελληνική μετάφραση παρά μόνο στα μισά περίπου από τα γεγονότα. Το συμπέρασμα είναι ότι δεκάδες υπάλληλοι συμμετείχαν στις συνεδριάσεις χωρίς να καταλαβαίνουν λέξη και ότι, αν τους εζητείτο να πάρουν θέση, θα μπορούσαν απλώς να κουνάνε το κεφάλι ή να μουγκρίζουν». Φανταστείτε να μην πρόκειται απλώς για υπαλλήλους αλλά για ευρωβουλευτές!!!

*Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή