Μάπετ Σόου, live...

Ντιμπέι, ρε, που έλεγε και ο Αλέφαντος. Και στην Αμερική, όπου ως γνωστόν η δημοκρατία «φυσάει», έγινε το πρώτο μεταξύ του Μπάιντεν και του Τραμπ. Κάτι δηλαδή σαν συζήτηση με καβγά μεταξύ του Στάτλερ και του Ουόλντορφ, των δύο γέρων γκρινιάρηδων του Μάπετ Σόου.

Θα μου πείτε, το θέμα δεν είναι για πλάκα, διότι αφορά το πολιτικό μέλλον της υπερδύναμης και έχει σημασία για τον υπόλοιπο κόσμο ποιος θα είναι επικεφαλής της. Για παράδειγμα, ένας που τρικλίζει μπορεί για να στηριχθεί, και μην πέσει, να πατήσει κατά λάθος κανένα κουμπί -κατά προτίμηση κόκκινο- και να τρέχουμε εμείς οι υπόλοιποι, χωρίς μάλιστα να φταίμε και σε τίποτε.

Όμως, εδώ που τα λέμε, τους δύο υποψηφίους τούς έχουν πάρει χαμπάρι, τουλάχιστον αυτοί που οργανώνουν τις συζητήσεις. Να, λόγου χάρη στη συζήτηση που έγινε δεν τους επέτρεψαν να φέρουν μαζί τους σημειώσεις. Απλώς τους έδωσαν μία κόλα χαρτί και ένα μολύβι για να γράψουν ενδεχομένως τι είπε ο αντίπαλος και να μπορέσουν να απαντήσουν. Μία εκδοχή γιατί επέβαλαν αυτή την απαγόρευση είναι ότι ήθελαν να τσεκάρουν τον εγκέφαλό τους και συγκεκριμένα αν λειτουργεί η μνήμη τους και μπορέσουν να θυμηθούν όσα τους έχει συμβουλεύσει το επιτελείο τους. Βεβαίως, θα μπορούσαν, αντί να απαγορεύσουν στον νυν και τον πρώην πρόεδρο να κουβαλάνε σημειώσεις από το σπίτι τους για να ελέγξουν αν θυμούνται τι έφαγαν την προτεραία, να τους μοιράσουν πριν μπουν στο στούντιο, στον Τζορτζ και τον Ντόναλντ, μερικές παιδικές «κάρτες μνήμης» που δίνουν οι γονείς στα τρίχρονα για να διαπιστώσουν αν δουλεύει το νιονιό του βλασταριού τους.

Όμως, το δημοσιογραφικό βασανιστήριο δεν εξαντλήθηκε στην απαγόρευση των σημειώσεων από το σπίτι, που και αυτή η εντολή θα μπορούσε να είχε παρακαμφθεί από τους δύο υποψηφίους, αν είχαν φροντίσει να έχουν κάποιο σκονάκι στο μπατζάκι τους, για παράδειγμα. Που και αυτό για να το κάνεις πρέπει «να σου κόβει» πού θα το βάλεις. Τους είχαν κλειστό το μικρόφωνο κάθε φορά που μιλούσε ο ένας εκ των δύο. Φαντάζομαι για δύο λόγους και όχι για να μη διακόπτει ο ένας τον άλλο, όταν θα ήταν η σειρά του να μιλήσει. Ο πρώτος λόγος ήταν ότι αν θα είχαν ανοικτό το μικρόφωνο μπορεί να τους ξέφευγε κανένα μπινελίκι, όχι κατ’ ανάγκην προς τον αντίπαλο, οπότε άντε μετά το επιτελείο να συμμαζέψει την κατάσταση. Ο δεύτερος λόγος ήταν, καθώς έχουν ξεκουτιάνει, μήπως κάποιος εκ των δύο θεωρούσε ότι είναι στο στούντιο ηχογράφησης του Ρέι Τσαρλς και άρχιζε να τραγουδάει το «I can’t stop loving you». Και αντί αντιπαλότητας δημιουργούνταν ένας μεγάλος πολιτικός έρως. Γερόντων…