Ολυµπιακά και ελληνικά

Ολυμπιακή η χρονιά, ολυμπιακή και η εβδομάδα που διανύουμε, δικαιολογείται και η παρούσα στήλη να ασχολείται με τα όσα συμβαίνουν στο Παρίσι, παρά το γεγονός ότι λείπει το αρχαίο πνεύμα το αθάνατο, λείπει και ο αγνός πατέρας που καράφλιασε βλέποντας την Ιταλίδα τζουντόκα να γλωσσοφιλάει τη σύντροφό της, παρακαλώ, παρουσία της Μελόνι. Που είμαι βέβαιος ότι εκτός από τον αγνό πατέρα και αυτή καράφλιασε και οι δόλιοι οι Ιταλοί θα έχουν πλέον δεξιά πρωθυπουργό μεν, αλλά γουλί.

Όσον αφορά τα καθ’ ημάς, κάνω ορισμένες καίριες διαπιστώσεις με ιδιαίτερη σημειολογία, καθώς, όπως φαίνεται, οι ελληνικές επιδόσεις έχουν κάποια μεταφυσική σχέση με την ιστορική πορεία της χώρας.

Θα έχετε παρατηρήσει ασφαλώς ότι είτε σε ανδρικό είτε σε γυναικείο άθλημα τα πάμε περίφημα στην κωπηλασία. Μάλλον αυτονόητο, διότι ο Έλληνας μια ζωή τραβάει κουπί για να τα βγάλει πέρα, οπότε είναι εθισμένος και καλά προπονημένος είτε είναι σκιφ είτε δίκωπος. Δεδομένου μάλιστα ότι οι περισσότερες Ελληνίδες είναι το πρότυπο της γνωστής Μαίρης Παναγιωταρά, που τα κάνει όλα και συμφέρει, απορώ πώς δεν πήραν οι κοπέλες μας χρυσό μετάλλιο.

Επιπλέον, αφού είμαστε μια χώρα και ένας λαός που συχνά πυκνά τα κάνουμε θάλασσα, είναι λογικό να έχουμε εξοικείωση με το υγρό στοιχείο. Εξού και οι επιτυχίες μας στο πόλο, ακόμη κι αν μας βαράνε κάτω από το νερό ή οι αντίπαλοι προσπαθούν να μας πνίξουν. Απλώς δεν ξέρουν ότι η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει, διότι δεν είναι κράτος, είναι επινόηση. Ιδιαίτερης δε σημειολογίας είναι η μεγάλη επιτυχία στο ύπτιο του Απόστολου Χρήστου, που κατέλαβε τη δεύτερη θέση, δεδομένου πως επιβεβαιώνει ότι «το έχουμε» το να πηγαίνουμε με την όπισθεν, ανάποδα και πολλές φορές και χωρίς να βλέπουμε. Στα τυφλά.

Επιτυχίες σχετικές βεβαίως σημειώνουμε και στην αντισφαίριση, επιτραπέζια και μη. Διότι είμαστε άσοι στο να πετάμε το μπαλάκι ο ένας στον άλλον. Έχετε οσμή δημόσιας υπηρεσίας, εκεί όπου όποιος βαριέται να κάνει τη δουλειά του τη φορτώνει σε άλλον; Κοινώς, του πετάει το μπαλάκι; Χώρια που όταν πρόκειται για ευθύνες, το σερβίς αυτού που τις έχει είναι ισχυρότερο και από του Ναδάλ. Αφήνω τελευταία την ακολουθούμενη και σε άλλα σπορ παλαιά τακτική του ποδοσφαίρου της ελληνοποίησης των ξένων, όπως λ.χ. η εμβληματική ελληνοποίηση του Μπουμπλή, προ ετών, κατά κόσμον Χουάν Ραμόν Ρότσα.

Βεβαίως, αυτού του είδους οι ελληνοποιήσεις -που μας φέρνουν μετάλλια, είν’ η αλήθεια- έχουν και το δικό τους υπονοούμενο που καθιστά υπερήφανο τον λαό μας ως ερωτύλο, που διεκδικεί τα πρωτεία από τους Λατίνους εραστές. Βαυκαλιζόμαστε ότι όλο και κάποιος συμπατριώτης μας μπορεί να άφησε κάπου στα πέρατα της Γης τον γαλανόλευκο σπόρο του…